Norðri - 20.12.1857, Blaðsíða 1

NORBRI.
g-2 t
> “*
C? -J ir-
2 2 3
"1 a»
s = o;
c in
I J2'
<v
.5. ár. *0. DeMcmbcr. 33.-34.
Dómur v,b aukarjctt í Eyjafjarbarsýslu í málinu:
prestur sjera Sveinbjörn Ilallgrímsson gegn rit-
stjóra Sv-eini Skúlasyni.
Iflál þetta cr risib út af því, ab verjandinn, rit-
stjóri Sveinn Skúlasun á Akureyri, helir neit-
ab um ab taka í blabib Norbra ritgjörb, er sækj-
andinn, prestur sjera Sveinbjörn Hallgrímsson hclir
samib til amlsvars grein ritstjórans, er linnst i
tjebti blabi 15. sept. 1857 No. 23-24, bls. 92,
og cr babi nvnefnt blab og ritgjörb sækjandans
Iram Iöi»b í þessu ináli.
Sækjandinn helir kralizt, ab verjandi verbi
skyldabur til ab taka nefnda ritgjörb í hib fyrsta
blabaf Nor'ra, er hjer eptir út keniur, og byge-
ir hann þcssa kriifu á til>k. 9. maí 1855 § 11.
því ritgjörbin mibi til ab leibrjetta þab, sem um
hann var sagt f grein ritstjórans, og sjerílagi þær
dylgjur, er honum íinnst ab liggi f þeísum orb-
um greinarinnar: „Iluti liann gjört allt sem í
hans valdi stób til ab efla og stybja kirkjumál-
rfnib (á Akureyri), þá getur liann huggab sig vib
sína góbii saiiivizku“.
Verjandinn helir þar á móti krafizf, ab mál-
inu verbi annabhvort Irá vísab eba hann dæmd-
ur sýkn af kæru sækjanda, og hyggir hann frá-
vísunarkröfu sína á því, ab sækandinn hafi í kær-
unni til sáttanefndarinnar byggt nrálssóknina á
nbru en í málsútlistuninni fyrir rjettinum, nefnil.
á fyrsta lib í 11. gr. tilsk. 9. maí 1855, erscgir:
ab sá sem þykist vera áreittur í einhverju tíma-
riti og höfbar mál út af áreitninni, geti krafizt,
ab veitt sje vibtaka í ritib auglýsingu um niáls-
höfbunina, en fyrir rjettinum hali hann byggt
málssóknina á öbrum lib fymefndrar greinar, cr
scgir: ab sá sem æskir ab lcibrjetta þab, sem uin
hann er sagt í einhverju tímarjíi, geti krafizt, ab
veitt sje vibtaka í ritib leibfjettingu, sem þó eigi
má vera lengri enn ‘ úr númeri.
Rjetturinn getur nú ekki skilib kæruna til
sáttanefndarinnar á sama hátt og verjandinn, því
þó sækandinn láti þab í ljósi í kærunni, ab hann
sjái ekki betur eptir mjustu löggjöf en ab hver
ærlegur blabamabr eigi ab taka ritgjörbir, sem
miba til ab vcrja þann. sem blabamaburinn sjálf-
ur hefir kastab skugga á, þá virbist ckkert vera
á móti því, ab lei'rjetting geti mibub til slíks;
líka scgir sækandinn síbar í kærunni. ab ritgjörb
bans mibi til ab kippa því máli í libinn, sem rit-
stjórinn bafi tekib rangt í, og ab öbru leyti ber
kæran þab aubsýnilega meb sjer, ab sækandinn
AuAdalur.
ÍV.
(FraiuhaUi). Niesta suiimiöag, þi-gar lýst var ;S stúlnuin
meb þeiin Aavnldi og Klfsabet, brá Aubd»luni heldur f briln, og
stniigu stúlkurnar saman nefjum og h'íslubust á ; en Brand-
ur gestgjafl stúb npp og gekk úr kirkjn, og var hinn reib-
asti, kvabst hann skjldu launa mylniimanuinnm brigbmalg-
ina og verba honum og tengbasyni hans erfibur, En As-
valdur og Elísabet hjeldu nú brúbkaup sitt rúmum þrem
vikum seinna, og skeyttu ekkert um hútanir hans.
þegar veizlau var libin, kom Asvaldnr ab máli vib
kono sína; „Til þess ab hjúskapur vor verbi nú sem farsad-
astnr, skulum vjcr gjöra þrjú heit. I fyrsta lagi, sknlum
vib aldrei hafa nein leyndarmál hvort fyrir öbru; í öbru
!agi, skulum vib aldrei láta frændnm nje forelilra eba neinn
annan dæma okkar á mebal; og í þribja lagi, skulnm vib
aldrei tala úástúllega hvort til annars, ekki einu sinni í
gainni\ Á þotta fjellst Iilísabet fúslrga
J.Ú Asvaldur væri nú orbinu hinn vinsælasti mebal ungl-
inga og barna í Aubdal, var þú öllum þorra bæjarbúa lítib
um hann geflb. þeir sem elztir vorn og reyndastlr, þútti margt
nndarlegt nm hagi hans, bæbi af því, ab börnin hlifbn feng-
ib svo mikla el.ku til hans, ab þau vildn miklu heldur vsra
í skúlanum heldur en elga fri ng vera hsinia hjá foreldriim
sfnum, og af þvf, ab hann hafbi náb svo gúbura rábahag,
eins og Elfsabet þútti, og þab þú sonnr riknsta maunsins t
bænum hefbi verib msbhibill hans; J.etta væri ekki ein-
leikib, og mnndi hann hafa haft brögb f tafli. Mylnnmab-
urinn hlú ab þsssu hoimsknhjali, en kona hans, som var uijög
gnbhrædd og vibkvæm en nokkub hjegúmleg gat ekki stab-
izt þab álas, ab hún hefbi geflb dúttur eína nrfátækum
skúlakennara. þegar ein konan í bænum var eitt k'öld ab
dylgja nm þab, ab dúttir hennar væri ekki vel geflu, varb