Norðri - 20.12.1857, Blaðsíða 4

132
nokkur ár tekií) slíkum framfoium, a<5 þafc er, cf til
viII ckki allvííía annarstabar á Islandi, ab háttsemi
manna liafi tckií) öfcrum eins umbótum og þarfleg
fyrirtæki haft eins gótian framgang. Vjer riljum
til dœmis geta þess, at) eyjabúar, sem mest megnis
lifa á fiskiafla, hafa meb mikiili fyrirhöfn oe tölu-
vcrtum tilkostnati lagt vagnbrautir um eyna, og
fengii sjer vagn, svo nú má aka í vagni næst-
uin um atla stœrstu eyjuna, sem cr hjerumbil 1
ferhyrningsmíla at stærh, og er þetta til mikils
hægtarauka og gagns bæfci fyrir alla þá, er eiga
lilut í vagninuin, og einkum til allra almcnnra
fyrirtækja, scm allir taka þátt í, og allir kosta til.
Vegabót þessi er einkum ab þakka syslunianni A.
A. Kohl, sem bæbi hefur hvatt eyjabúa til þessa,
og líka variö miklum tíma til a& stjórna þessu
verki. Alúb hans og dugnabi eiga eyjabúar líka
ab þakka libsllokk þann sem nú cr á cyjunum. I
ílokki þessum eru 76 manm, er sýslumaburinn,
sem sjálfur er herkaptcinn, hefur vanii vib hcr-
ælingar eins og þær tíbkast hjer. Útlendir ferba-
menn, er komib hafa til eyjanna, og sjeb flokk
þenna undir vopnum, segja, ab hann standi ekki
á baki neÍHum landlier, sem þeir hafi annarstab-
ar sjeb, ab víglegleik og vognfimi. Stjórnin hef-
ur eptir bón herra sýsiuinannsins sent ilokknum
30 byssur ab gjöf og lofab fleirum seinna. þets
ber líka ab geta, ab þeir febgar Hryde, sem á-
samt hinum kaupmönnunuin liafa fú-lega rjett cyja-
búum hjálparhönd ttl nytsamra fyrirtækja, liafa
í fyrra vor gefib (lokknura faiiegan silkifána og
málmtrumbu. P. Bryde, sem er cinn af flokks-
velkomib ab Jeg keiiDÍ jkkur þab tein Jeg kann*, «agbi El-:
jgabet. „komib pib bábar til míit eiiihveru tíuia í 'ikimnl
Jeg skal gjiira ykknr bub“.
þegar Hún sagbi Asvaldiheisa rábagjörb, gladdist hann
etúilega ytlr gúbfjsi konn siuiiar, ng sagbi, ,,ab hún ekyldi
gtufua saumaskúla. „Jiab er ekki iiægt ab telja þab saniau, h'e
mikib gengur í súginn, og hvab fátækir menn eiga því örb-
tigt nppdríttar, sliknm þess,ab kunan hefur enga þekkingn
í því, s«in vita þarf innarrtiúsi. Ilún getur verib karlmanns
í gi di vib útivinnn, en hún kann ekki svo lag sje á ab bæta
brúk maunsins sfns.hún getur mjúlkab ug hr.ert í blúbinti, en
ab fara vel meb ug nota hagaulega mjúlkina eba allt sem
úr kindiuni kemur, þab kann bún ekki; liún getnr gengib á
engjaruar meb barnib á bakinn, en ab halda því hreinu og
þriflegu ug hjúkra því s'o þab deji ekki kurniingt, þab kann
hún rkki. þab er tjún mikib landi vorn, ab ekki skuli vsra
á bverjnm b:e skjnsöm kona og vel ab sjer iiinanhúss, er
foringjunum herur cinni^ meb þó noiikrum til-
kostnabi gjörí stóran garb, og hefur sáb í bann
og plantab þar trje. Vjer gctum nú ímyndab oss,
| ab sumuni þyki sem lítill þarfi hafi verib ab stofna
þenna libsflokk, og lítib gagn muni vera ab lion-
um. En þó vcrba allir ab fnllast á þab, ab þab
sem eykur ibjuscmi og góba si'u, sjc gott og
þakkarvert. Og þetta bvorttveggja liefur stofn-
un berílokksins gjört. Abur var þar drykkju-
skapur, nú þvert á móti; þab þykir drengskapur
manns vib liggja nb vera í hcrfiokkniim, en
enginn sem ieggst í drykkjuskap er álitinn lib-
fær, og ef hann cr kominn í flokkinn, en gjiir-
ist drykkjiimabur, þá er liann gjör librækur, og
liefur alls einum inanni orbib jiab á, síban flokk-
nrinn hófst. Líka hefur þab eflt ibjusemi og
atorku, því enginn ætli, ab eyjabúar liafi sökum
þc'sa vanrækt liskivei'arnar og önnur störf sín;
þeir liafa cinungis varib til þessa tómstundum
þeim, er þeir ábur vörbu í leti og ómennsku og
til drykkjuskapar, og þegar þeir sjá, ab þcir geta
fengib tóm til þessa, sjá þeir Ifka, ab þeir geta
nolab tómstundir sínar til annara liagsmuna, er
þeir liafa aldrei fyr hugsab um, til ab mynda tii
ab gjöra hirin á'ur nefnda veg, o. s. frv. Vjer
getmn því mebsanni sagt, ab stórum liefur brcytzt
til batnabar á Vestmannaevjnm seinnl árin; eg
til þcss ab vera rjettlátir, og ge'a þeim heibur sem
heibur heyrir, bætiiin vjer því vib, ab þessar fwin-
farir cru einkum ab þakka lierra sýslumanni Kolil,
er mcb áminningum sínum og umhyggju slniii
fyrir ab ella gagn eyjabúa í liverju einu, liefur
ga'ti kennt, ungnm fátxkiiin stúlkum »b búa til gúban,
heilna'man ug údjran mat, ng dálítib ab sauina. ]>ab niundi
verba mlkill sparnabur fjrir fátaika búaudi mellll, ug g.jlira
margt eitt hjúnaband sælla ug bamingjiisamara*.
Elísabet Ijet sjer nú þetta ab kcnningn verba, og ljet
jlessar tvær stúlkur, sem hufbu átt tat vib hana, bjúba fieiri
ungum stúlkiim ab kuma til stn, ug kenndi hún jieim ekki
einungis ab sauma, heldur knnndi hún þeim líka í eldhús-
inu, og sagbi þeim hvarnig þær gætu tilbúib einfalda og
kostnabarlitla rjetti handa heimili sfnu. þær gátu Hka la rt
af því ab sjá hiua nettuog reglulegu umgeugni íhúsi henn-
ar, scm fuilt var meb alls kouar liúsbúriab og búsgugn, allt
hreint og þrifalegt. ]>an Asvaldnr og EHsabet höfbu nú
núg ab gjíira, eri þau \ildu þú gjöra meira. Hann var nú
búin ab veuja börnin á ibjiisomi, ng nú túk hanri ab kenna
drengjuniim ab ríba sinákörfnr, og EHsabet k"nndi smá-
stúlkunnm ab prjúna, ng nú vur ve^rarkvöiduuum varib