Norðri - 28.02.1858, Síða 1

NORDRI.
1858.
O. ár. 2*. Febriíar. ».—4.
Eudurgjnldíd.
íná nú geta nærri, ab ekki sje um annab
optar talat) li.ier í noríiursreitum en um niímr-
skurfcinn í Ilúnavatnssýslu til aí> verja útbreifcslu
fjárkláfcanp, og hvcrnig cndurgjaldifc skuligreifca,
livafc mikifc þafc skuli vera, o. s. frv. l>etta er
nú náttúrlegt, og ekki cr nú lieldur furfca, þú
afc menn veiti allmisjafnt %ifc, því svo er margt
s'nnifc sem mafcurinn er. [>ó cr oss úluett afc full—
yrfca afc alstaíar liafa menn tekifc vel og fúslega
undir þafc afc bæta llúnvetn'nguin afc miklu leyti
gkafca sinn, og trevsta þá þannig til afc sfanda
móti drepsótt þessari. En þafc sem einkum ber
á, þegar menn eiga afc tilgreina frandag sitt í
þessuin tilgangi. cr þafc, afc menn vilja setja bin og
iinnur skilyifci fyrir hluttekningu siiini í þvf.
l>etta cr nú, ef til vill, vorkunn. J>ví sumir líta
svo á málifc, afc þegar þeir sjeu búnir afc lofa
einhverju framlagi, þá muni amtmafciir þegar taka
þafc, og komi svo pestin seinna, þá sjeu þeirþeim
mun ver farnir en Ilúnvetningar, sem framlaginu
nemi. þeir láta sjcr nú detta í hug ýms skil-
yrfci fyrir lúkningu endurgjaldsins. Ilin almenn-
ustu ern þau, ef afc pestin komi ekki hingafc; ef
afc natgur og tryggjandi tíini sje lálinn lífa áfc-
ur en farifc sje afc koma upp fjenu aptur í llúna-
vatnssýslu; ef afc allt fjc sje strádrepifc au«tur
afc Iljerafcsvötnum í Skagatirfci, o. s. frv.— J>afc
cr nú liægt afc sjá á þessu livafc lítifc gi,gn þafc
I gjörir afc hafa nokkur skilyifci ( einstökum sveit-
um, því skilyrfcin verfca þíafc Kkindtiin eins iuiicg
eins og sveitirnar ertt, og veifcja þannig hvcrt
anua>, o ' skcmma itm Icifc þafc niálcfid, er þau
eiga afc stvrkja. lívafc liinii l'vrsta skilyrfcinu
vifvikur, jiá er þub óþarif, eius og vjer diápum
í stuttiega tí í næsta b'afci, því þafc leifcir af sjálfu
I sjer, afc þeir sem tnissa fje sitt, efca ver.'a afc drepa
| þafc nifur fjárpestaiinnar vegna, eins bjerogann-
| arstaðar, verfca einmitt þess vegna ekkifærirum
afc láta fjárstofn til Húnavatnssýslu; og þó afc
I þeir lofi tólfta parti fjár síns nú, þá hverfur þafc
loforfc afc uokkru efca öllu leyti, ef afc þeir sjálf-
Auidalur.
VII.
(Nifcurlag) Um þetta Icyti andafcist sóknarprest-
nr Aufcdæla, enda var hann orfcinn gamall tnafc-
ur, og var þá unguia stúdent Jóni -lónssyni veitt
þafc braufc, þrí eptir oifci þ'í, sem áfcur var kom-
ifc á Aufcdæli, þólti brau?iö ekkert keppikefli
,,Hvafc eigum’ vifc afc gjöra vifc annan eins ungl-
ing fyrir prest og þessi cr?“ sögfca Aufcdælir,
þegar nýi presturinn kom, sem ekki haffci nema
sjö um tvítugt; og þegar þeir heyrfcu til Iians
sögfcu þeir: „Nú, hann cr þá, presturinn okkar,
cinn af þessum nýmófcins prestum. f>afc skilst hvert
orfc, sO*i liann segir. Ilvafca gagn er nú afc slík-
ura prestum. Iiann þyrfti a& vera dálítifc lærfc-
ari, svo afc hann gæti komizt dypra inn í efnifc.
[>á er munur á honunt og gamla prestinuin;
hanu gat blessafcur haldifc ræfcu svo tímurn skipti,
sent gckk iangt yíir okkar skMning, þafc var
sönn glefci afc hiusta á hann, kallinn.“
En því var nú betnr, afc sumir í Aufcdal kitnnu
nú betur a& meta nýja prestinn, sem var gufc-
hræddur mafcur og afbragfcsvel afc sjer, þóttbanu
væri ungur. Hann var blífcur í vifcmúti, en þó
alvarlegur, líliltátur og au&veldur í umgengni, en
þd höffcinglegur og svipmikill, og hinn þrautbezti
mafcur. Hann sagfci mönnum til syndanna, en
rödd hans var mjúk og vifckvæm sem föfcursins.
Skömmu cptir afc hann kom í Aufcdal húsvitjafci
hann í sókn sinni. Hifc blífca vifcmót hans ávann
honum traust sóknarfólksins. Hann hlustafci á
umkvartanir þeirra, jafnafci misklifc milli þeirra,
og gætti afc öllu, er þá mest vanhagafci um, og
optast heimsótti hann hina fátækustu og vesæl-
ustu af hjörfc sinni. Og þegar sunnudagurina
kom talafci hann þannig af stóluuin, afc hverjum
og einmn tilheyrendanna fannst ræfcan verg ti
sín tölufc.