Norðri - 28.02.1858, Qupperneq 7

liún licrtir ekki lilíft sjcr viS margs konar fyrir-
hiifn os umbtinarlausum ómökum, sem flotiö hafa
af þessari köllttn hennar; og á liiin því allt ann-
ab skilib en ab sæta .ólasi og óþakklæti, hvort
lieldur af Norblciulingom ef)a Sunnlendingnm, því
þtib er ve! afhugandi, ab Sunnlcndingum rífeur
ekki minna á því en Norblendingum sjálfum, ab
Norbtirland yr'i verndab fyrir Ijórklábanunt, bæbi
vegna atviniiu þeirrar, er svo margir á Subur-
landi hafa af kaupavinnu fyrir norfan, og vegna
þess, ab nteb því móti gætu Sunnlen'dingar átt
kost á ab eignast aptur fjárstofn, ef þeir missa
fje sitt, eins og út lítur fyrir. þess væri ósk-
amli, íib frá uppbaíi heföi verib lögb ja nmikiI
aliíb á, áö kefja fjárklábann fyrir suniian og varna
útbrcibslu lians, eins og liingab til hcfur verií)
lögb á, af> verja honum iun í Norbu rland ; væri
þá ekki ó:íklegt, ab nú áliorfíist bctur fyrir
Sunnleiidiiigum um saubfjárhöld þeirra, en sögur
fara af, og væri betur þær væru ekki sannar.
llvab ábrasrir lúii háöslegu orbatiltæki, sem
kom fyrir í opfnefndtim gteintttn, t. a. m. um
„keituplakatib gó a“ og þar sem talab cr um
„þetta virkilcea kammerráb, scm situr ;tb ríkjtim
á l’tricy, og ab bannib sje útgengib frá „veldis-
stólniiin ab Yuiey“, þá er þctta og þv'unilíkt
ósambobiö menntun höfundarins, ósambobib mann-
úb þeirri og kurteysi, sem hver rithöfundur er
lescndum sírium skyldugur um, úsambobib abíeib
þeirri, sein viburkvæmilegust er og bezt fallin
bæbi til ab leiörjetta, þar scm þess kynni vib ab
þurfa, og lil aÖ vernda heiöur og hylli blabsins
1 og b'abamannsins; auk þcs.«, ab þab er rnjög ó-
| verbugt, ab brúka þvílík orbatibæki um kammcr-
i ráÖ Arnesen, sein ab er iniklu fremiir kunmir
| sýslubúum sínum ab elskuverbri inannúb og vel-
vilja, en ab harbsljórnarlegri abferb. Vjer levf-
j um oss því ab lyktum ab mælast til þess í brób-
j nrlcgri vinsemd og liógværb, en jafnframt meb
fullii einurb og alvörugefni, ab áhyrgbannabur
þjóiólfs vandi rit sín ab efni og orbfæri, riti af
j hreinskilinni sannleiksást og kristilegum kærleika,
j eins og sæmir menntun hans og tilgangi blabs
þess, er hann gefur út, án efa af bezta vilja til
a& vinna löndum sínuni sannarlcgt gagn; og ab
svo mæltu óskum vjer Itonum og biaÖi hans ást-
sældar og hylli allra góira manna.
11 ú n v e t n i n g u r.
Meb brjefi af 21. jan. næstlibsins til sýslu-
nianns í Ilónavatnssýslti Iiefur amtmabiir skipab
ab skera nibur tafarlaust alla geldsain i fyrir vest-
j an Blöndu í Ilúnavatiissýslii, sömulei' is aila gein'-
I inga, neina lembdar gimbrar, og líka ær, er ab
j tnulan förnu hafa gengiö meb dilkuin, og láta hrepp-
| stjóra um leib seinja nákvu'inar og greinileg-
ar skýrslur um tölu og tegundir þess fjár, sem
þannig verbur Idgab, eins og líka ( sjerslaklegar
um þær kindur, sem sýktar og grunaöar klái-
ans vegna verba skornar. Líka skal frainfylgja
hinum sömu rábstöfunum sem þcgar hafa verib
gjörbar um förgun hins sýkta og grunaba fjár og
Nd var hringt öllum kirkjuklukkum. Barn-
ib var klætt og tlutt í kirkjuna. Næst á epir því
gengu afi þcss og antnia. {>ar næst Asvaldur,
sein var nijiig glabur, og bar í liuga sínum sam-
an þennan dag og þann er Aubdælir biirbu hann
grjóti. Allir sóknarmenn, ungir og gamlir, hölbu
raöab_ sjer í háifhring fyrir kirkjudyriun, og biöu
þar Asvaldar. þegar hann kom sagöi söfnuöur-
inn tneb blíbri, vingjarnlegri röddu: „Kotndu bless-
a'ur og sæll, Asvaldtir fóstri, og fylgdu honum
síban allir fkirkju. þegar búib var ab skíra barn-
ib, hjelt Jón prestur ræöu til salnabarins, og lagbi
út af „liinum góöa hirbi.“ þann dag tókst
sjera Jóni npp. Hvert orb ruddi sjer rúm til
hjarta áheyrandanna. þegar liann ab lyktmn kom
til bænarinnaT, og bab meb skjálfandi röddti fyrir
liinum; góbu hirbum AuÖdæla, þegar hann nefndi
nafn Asvaldar, og gat sjálfur ekki tára bundist,
þá grjrt allur söfnubtirinn, því liver og cinn minnt-
ist þá alls þess, cr Asvaldur haibi gjört, allrar
árvckni hans og umhyggju fyrir velferö þeirra,
og þeir gjörbu allir af hjurta bæn sína fyrir
velfarnan lians.
þegar Ásvaldur kom lieiin, settist hann og allir
hinir helztu Aubdælir ab skírnarveizluniii, og
í hverju húsi í Aubdal var roikiö uni dýrbir því
allir bæjarmenn hjeldu daginn sem stórhátíb, eins
og liver bæjarmabur hefbi liaft harn í kirkju til
skírnar. Ásvaldur kvabst ómakiegur allrar þeirr-
ar, velvildar er bæjarmcnn sýndu honum, en þó
fagnabi liailn þakklítsemi þeirra. Um kvöldib gekk
liann nm bæinn til aÖ þakka niönnuin velvild þeirra.
Og allt kvöldib voru ungir menn ab dansa og
syngja á leikileti bæjarins; og núnritust menn lengi
þussa dags í Aubdal. Sjban liafa ungir mcnn
í Auödal cinlægt kallab Ásvald fóstra, og Elísa-
bet fóstru sína.