Norðri - 15.09.1858, Blaðsíða 2

78
veizt, af) almennt er álitiS, a& lijer á landi sje líti&
um skemmtanir, og aö vjer lifuni hjer glafevær&ar-
litlu lífi í samanbur&i vib a&rar þjá&ir. þaö er nú
liverju or&i sannara, a& oss vantar flest þa&, er
• útlendar þjó&ir hafa sjer til dægrastyttingar;
sjónarleikahúsin, þar sem ljelegir leikarar spilla
og vanhelga einatt fegurstu skáldliugsanir ineh
klaufalegum frambur&i og látbrag&i, þar sem ab
danskonan sýnir hinn frábæra lipurleik sinn me&
því af> standa á annari stóru tánni, snúa sjer í
hring en lypta hinum fætinum svo hátt upp, afe
allir áhorfendur sjá svo langt sem byggt er;
rei&manna húsin, þar sem reibkonur málabar í
andliti, og reiiimenn rau&ir af drykk, me& út-
tro&na kálfa, standa og dansa á hestbaki á har&ri
fer&, stökkva í gegnum íunnusviga, efa leika a&
hnöttum og handsöxum. þetta og margt anna&
vantar oss, en þó lifum vjer ánæg&ir vi& smá-
vegis ba&stofuhjal, og finnum ekki til hinna svo-
nefndu lei&inda á lífinu, er opt þjáir útlendar
borgaþjó&ir, sem sólgnar eru í skemmtanir. Ejerna
á voru landi, þar sem skemmtanir eru ekki or&n-
ar svo almennar, þykir stúlkunni meira gaman a&
rí&a gófum hesti til annarar kirkju en frí&ustu
dansmeyju a& koma á danslcikinn þar sem ótal
bi&Iar bí&a hennar. Oftí&ur vani gjörir liverja
skemmtun lei&inlega, og engin skemmtun er betri
og hollari en sú, sem ma&ur hefur sjaldan og nýt-
ur í hófi.
þ>ú mátt nú samt ekki halda a& jeg meti
alla prý&i menntunarinnar a& vettugi, a& jeg gleymi
hinum fagra og samstilíta söng og hljó&færa-
slætti, e&a jcg meti eigi a& ver&ungu b'í&u náttúr-
unnar og skraut skóganna. þa& eru líka svo mörg
hægindi sem menntunin veitir þjófeunum, þar sem
afe brjefife mitt berst út á landsenda á minna en
viku, þar sem jeg get flogife landshorna á milli
á tveimur sólarhringum í gufuvögnum e&a gufu-
skipum, og verife komipn heim aptur á vissum
klukkutíma. þetta er þægilegt, og opt næsta
gagnlegt; en betra og skemmtilegra þykir mjer þó
a& rí&a dal og fjöll á gó&um hestuni; þvíþáerjeg
verulega frjáls á fer&alaginu. Jeg stend vi& þar
sem fegurst er um a& litast, og ræ& sjálfur vi&-
stö&unni, en hvet aptur spori& þess á milli. Hest-
urinn leikur vife tauminn, tyggur mjelin, og þýt-
af sta& eins og elding, þegar jeg hleypi honum.
Fjörugur hestur heldur líka bló&inu sífellt í hreif-
ingu; allir kraptar líkama og sálar eru vakandi og
fjörugir, og veit jeg því fátt betra en a& rí&a
j me& gó&um vinum í fallegri sveit á lífu&um hest-
11111 • Rci&hestarnir vorir íslenzku eru Iíka afbragfe,
þolnir og þí&ir, fjörugir on þó taumliprir og vi&rá&-
anlegir, fótfastir, og þafe svo, a& gó&ur hestur dett-
ur varla, nema þa& sje manninum afe kenmj.
Svona eru nú hestarnir, sem rjer höfum til fer&a-
laganna, og þá er nu Iandi& ekki mifeur fagurt.
Reyndar eru vegirnir ætí& hálf-ófærir, en þa& er
mönnunum a& kenna, þvf ví&ast hvar hjer á landi
má me& nokkurri fyrirhöfn leggja allgófea vegi.
En mitt um sumarife eru regirnir þó svo gó&ir,
a& þeir sker&a líti& þá gle&i og og unafe, er mafe-
ur hefur af afe fer&ast urn fagrar sveitir,
Mesta yndi& af a& ferfeast sprettur af feg_
ur& og tilbreytni náttúrunnnr. Landi& er næsta
fagurt um mi&sumarskei&, alsta&ar þar sem jeg
hefi komife, og þó finnst mjer fegurst á Nor&ur-
og Austurlandi, enda hefi jeg aldrei farife um þær
sveitirnar í hinum ömtunum, sem fegurstar þykja.
Jeg Iiefi aldrei sje& Rangárvalia og gSkaptafells-
syslur og aldrei komi& lenera vestur en á Holta-
vnr&uheifei. Hjer eru margar sveitir og margir
dalir á Nor&urlandi, sem mundu þykja hverjura
útlendum marmi afbrag&s fagrir, svo a& óvífea find-
ist þvílíkt, og þó vantar oss alsta&ar a& meslu
og ví&ast hvar a& öllu leyti eilt af þvf sem mjög
mundi prý&a hjá oss og þa& eru skógarnir. Heffe-
um vjer ne&an til f hverri fjallslilí& breitt belti
af þjettum og hávöxnum skógi, þá skyldi jeg a&
minnsta kosti einskis sakna af fegurfe útlandanna.
.Teg brá mjer núna í sumar vestur í Skaga-
fjar&ar og Húnavatnssýslu, og læt jeg hjer fylgja
sundurlausar athugasemdir, er jeg skrifa&i upp
til og frá á lei&inni.
1. Tatnsskafd er eins og allt anna& fall-
ega a& gu&i gjört. Ví&sýni& af því ausfanver&u
um allan Skagafjör&, yfir allan endilangan Hólm-
mn, sem er hife langsfærsta grasivaxife sljettlendi
á Nor&urlandi, og sem hefur gjört Skagfir&inga
a& svo nafnfrægum hestamönnum — því jeg
eigna þa& allt Hólminum —, allt þetta er fögur
sjón og frábær; og þó er fegurst a& sjá út á
sjálfan fjör&inn, þar sem Drangey situr meJ strók-
inn vi& hli&ina eins og gömul valva me& staf í
hendi; mjer finnst hún vera nokkurs konar heilla-
vættur Skagafjar&ar, svo er hún fögur og mikil-
úlIo0. Og þa er nú hka eigandi a& sjá vestur
af skar&inu, einkum fyrir mig Húnvetninginn; þar
blasir vi& Svartárdalsmynni&, þar sem Bólstafear-
blí& stcndur, hin frí&asta jör&, og Ásarnir me&