Norðri - 19.11.1859, Blaðsíða 5

101
lás þar, „afe vel sje aiin önn fyrir örkumsluímm
hermönnum, sem lifírn meö mjer í ýnrsum stöö-
um og voru þjónar vife herforfcabúrin. Jeg óska
þess, aÖ þeir megi búa viö sömu kjör þab sem
eptir er lifdaga þeirra, nema keisarinn viiji bæta
þau.“ I 14. gr. talar hann utn vini sína, þar
segir svo : „SíÖan jeg var barn, hafa tveir vin-
ir og stallbræöur staÖiÖ mjer vift h'iö, og vináíta
þeirra hefir ætíö veriö hinsama; hershöfbingjann
Adlerberg elska&i jeg sein bróÖur, og vona ab
jeg til enda-lífsins eigi þar trúan og sannan vin
sem banu er. Dóttir hans Julia lietir fóstrab 3
dætur mínar. Báburn þeim gef jeg til minning-
ar um mig 15 000 silfurrúblur á ári auk þess
sem þau hafa ábur. Jeg þakka þeirn í síÖasta
sinn fyrir þeirra bróöitr og systurlega elskusemi1*.
þar eptir kcntur þakklæti til anuara, som upp-
fóstrubu börn lians og líflæknanna Arendts, Mare-
us, Mundts og Reinholdts, til furstans Volkoski og
furstans af Warschau, cr hann hafÖi haft liiÖ
mesta traust á og unniö haföi mörg frægÖ-
arverk og veriö mikill styrkur rtki Itatts; svo til
Bonkertdorfs, Orlofs og annara höfbingja fyrir trúa
og gagnlega þjónustu í ríkisitts þartir. í 23. gr.
kemur þakklæti til iífvaröarins og þar á eptir til
skyldtnenna keisaratts, ættingja og tnága, Eink-
utn nefnir hann stórfurstakonu Maríu Paulouna.
„Jeg hjelt innilega mikiö upp á hana ftá barn-
æsku,,“ segir N.iknlás, „fyrir þá elsknsemi, sem
hún tctíö sýndi ntjer. Seintta varö vináttahenn-
ar mjer enn dýrmætari, og á engum í heiminum
hefi jeg eins rnikíö traust og itenni. Jeg virti
hana sem ntóÖur og sagbi henni ailan m'tnn hug.
lijer segi jeg henni í síöasta sinn hjaitanlegustu
þökk fytir þau dýrmæíti augnablik sem jeg heíi
átt bennar vibræöum aö þakka.“
Frainvegis leggur keisarinn ríkt á viö börn
sín aö elska Itinn tiivonandi ketsara af öllum hug,
og þjóna Itonum dyggilega, óþreytanlega, undan-
færslulaust til síöasta blóödropa, og muna til þess,
aö þau eigi aÖ vera fyrirmynd hinna annara þegna,
meöal hverra þau eru efstíráÖum.“ „Jegerviss
ura,“ segir Nikulás, „aÖ sonur minn Alexander
muni ætíö vetÖa lotnirigarfullur og bjartanlegur
soriur, eins og hann hefir reynzt mjer. þessi
skylda veröi honurn enn helgari, þegar móÖir
hans er oröin einstæöinaur. I ekkjustandi hertn-
ar á elska hans og ástúö og allra barna hennar
og barnabarna aö vera henni til huggunar.“
„I umgengrti viö bræöur sína á sonur minn
aö sameina vægö viö æsku þeirra og einlæga staÖ-
festu, og aldrei líöa neinar ættardeilur eöa nokk-
uö annaí', sem getur otÖÍÖ ríkinu skaölegt; fari
svo, setn guÖ varöveiti börn mín frá, á hann aö
láta sjer vera þaö hugfast, aö hann er keisari,
en allir aÖrir af æítinni þegnar hans “ I 31. gr.
segir svo: „Jeg þakka öllum sem hafa elskaÖ
mig og þjónaöf mjer, og fyrirgef öllum sem hafa
hataÖ mig.“ I 32. gr.: „Jeg biö alla, sem jeg
móti vilja mínum hcfi gjört eiíthvaÖ illt, aÖ fyr-
» irgefa mjer. Jeg var maöur, meÖ öllum þeim
breiskleika, sem lobir viÖ mcnnina. Jeg leitaöist
viiv aö bæta mig og ráöa bót á því illa, er jeg
viöurkenndi aö væri í fari mínu. Stundum tókst
þaö, stundum ekki. Jeg biÖ fyt irgefningar af
hjarta. Jeg dey meö þakkiátu hjarta viÖ guö
fyrir allt biö góba, sem homtm þóknaöist aö veita
tnjer í þessttm stundarheirai; jeg deymeöbrenn-
andi elsku til vors dýrölega Rússlands, sem jeg
dvggilega, og sannadega eptir bezta viti hefi
þ jónaö. Mig angrar. aÖ jeg megnaöi ckki aö full-
gjöra margt hvaö hiÖ góba, er mig hjartanlega
langaöi til. Sonur mtnn mun kotna í minn staö.
Jeg biö þess guö, aö bann sje meö bonum á
mæöusömum vegi hans meö sinni blesstxn og aö-
stoöi bann í því aö síaöfesta Rússland á hinurn
öfluga vegi guöhræöslunnar, jafnframt og hann
eflir hina innri fuilkomnnn þess, og hrindir frá
því háska öllnm af erlendum óvinuro. þjer guÖ
tieystnm vjer, lát oss ekki til skammar verÖa.
Alla þá, sem bafa elskaÖ mig, biö jeg aÖ' gjöra
bænir fyrir friö sálar tninnar, er jeg afhendi hin-
ttm miskunnsama gtsÖi meö föstu trausti til hans
náÖar, og meö auÖmýkt gef jeg mig gnöi á vald.“
Þiíi'xn af Iiundi eiinsin.
IliÖ nafnfræga enska skáid Dryden liaf> i sjer
þaö stundum ttl skemmtiiRar aö fara fótgangandi
milium bæja. Bar þaö þá viö, aÖ hann sótti hejm
þá böft'ingja, er bjuggu svo langt frá Lundúna-
borg aö dagleiÖunt skipti , tóku þeir jafnan viö
hontttn tveiin hörtdum, og sýndu honum alia þá
viröingn, er iianu sent nal'nlrægt skáld og kurteys-
asti maöur átli skfliÖ.
Af því þaÖ ber til eiei alisjaldan, aÖ menn
á þjóÖbrautum á Englandi hitta þá fyrir, sem
Iteitti mega „þjónustusamir andar,“ og legtrja þaö
í vanda sinn aÖ Ijetta byröinni á feröamönnum ;
þá haföi Dryden ætíö meö sjer veiöiitund mik-
inn og sterkan, er hann kallaÖi Dreka. þaö var
einhverju sinni, aö Dryden fór aö hitta Ilarvei
lávarö; lá þá leiÖ hans um skóg einn mikinn, þá
varö fyrir honum stafkarl einn og beiddist öl-
musu; gaf Ðryden honum nokkra skildinga. þá
mætir honum annar og hinn þriöji, og fer á sömu
leiö, aö hann gefnr þeim báöum. Loks komu 2,
meö hvítt skegg, er hjekk allt á bringu, gengu
á trjefótum og studdust á bækjur; Ijetust þeir
vera rojög smeikir ogauÖmjúkir, töluÖu ekki otö,
og tóku ofan liatia sína, cn þá duttu úr þeim
nokkrir gulipeningar Ðryden hjeit aÖ þessu ill-
þýöi rigndi ofan úr trjánum, eöa yxi þar upp úr
jöröunni, leizt ekki á blikuna og fór aö líta í
kringum sig. En í því vetfangi, setur annar
þessara stafkarla skarnmbyssu (pistólu) fyrirbrjóst
honum og segir: „Láttu mig fá pyngjuna þína
eins og hún er“. Dryden fann hvaöan á sig stóö
veöriÖ, og fekk honum pyngjuna. Ilinn stafkarl-
inn fekk nú einnig máliö, og spyr Ðryden, hve
framo'ÖIÖ sje. Skáldiö skildi þaö, og fekk hon-
um sigurverk sitt. Nú var Ðryden í miklum vand-
ræÖum staddur. Hann treysti aö sönnu hundin-
um vel, en heföi hann sigaö honum á ræningj-
ana, þá var orustan liafin, og fátt er fljótar gjört