Norðri - 19.11.1859, Blaðsíða 6

102
en hleypa úr byssu, en skotib sem fram þýtur i
fer ekkert ab því, hver fyrir stendur; hjervarog
liBsmunur helzt til mikill: 5 menn vopnabir móti
einum manni vopnlausum ; enda ekki svo vel, ab
þar væri neitt þab, er a& baki skýldi, hvorki
eikur nje annab. Hyggur Dryden nú ab, hvab
gjöra skuli, og ræBur þab af aö láta allt fyr en
lítiB. En er hinir 3 sáu hversu vel þeim 2 gekk,
er ifBar komu, skipuBu þeir honum a& fara úr
yfirhöfninni og fá sjer allt, sem hann hef&i á sjer.
Ðryden gjör&i sem þeir bufcu, því jafnan hefir
sá rjett afc mæla sem sterkari cr. þ<5 var þaö
einn hlutur, er hann ekki viidi iáta af hendi, en
þa& var menjagripur einn, guili búinn og dregn-
ar á myndir. En stigamennirnir æptu ailir upp
einum munni og sög&u: Vi& viljum fá þa& allt.
þegar Dryden heyrfci þessi or&, kom honum til
hugar, a& fyr skyldi hann lífifc láta en þenna
dýrgrip, því á honum voru andlitsmyndir konu
hans og sonar, og voru bæ&i dáin. Kallar hann
þá til ræningjanna þessumorfcum: f>jer illmenni!
þenna grip fái& þjer aldrei ab mjer heiluni og
iifandi — Bíttu þá Dreki! Svo var hundurinn
vel vaninn, a& hann Iá kyrr og' lireif&i sig ekki,
þ<5 húsbóndi hans væri fje flettur, mefcan hon-
um var ekki annafc skipafc. En jafr.snart sem til
hans var kal'afc, spratt Iiann upp og stökk á
spillvirkjana, óguriegur aem Ijón. Tóku þeir á
móti og sóttu hann me& skotum og sver&seggj-
nm og sumir köstnfcu snöru um háls honum.
Dryden varfc sár á hendi; og er hann sá, ab þeir
sóttu allir a& Dreka, og höl&u nóg a& vinna,
lag&i hann á flótta og komst þegar á þjóibraut.
Hitti hann brá&um veitingahús nokkurt, og sátu
þar inni 5 menn vi& drykkju, er verifc hofiu a&
vi&arhöggi í skóginum. Sag&i hann þeim af sín-
um fer&um, og fannst þeim mikib til um sögu
hans. „£>a&, sem jeg sje rnest eptir afc missa seg-
ir hann, er dýrgripurinn og hnndurinn. þa& er
vel a& vi& hittum þessa spillvirkja, sög&u þeir er
fyrir voru, vi& skuluin brjóta í þeim hvert hein;
tóku sjer í hendur stengur langar og hlupu út;
en er þeir voru skammt eitt komnir frá húsinu
mættu þeir Dreka; var hann þá allur flakandi af
sárum og albló&ugur, stófc sverfc í vinstra bógi
hans, en snöru slitur hengu um háls honum.
Rakkinn flafcrai'i upp um húsbónda sinn, er hann
sá hann, eins og hann vildi segja, a& ræningj-
arnir væri sigra&ir, og hann gæti fengifc þa& apt-
ur, er hann hef&i misst.
þegar þeir Ðryden komu þar, sem orustan haf&i
sta&ifc, brá þeim heldur en ekki í brún, því þar
lágu 2 læningjar og voru báíir daufcir; einn
sat illa til reika og batt sár sín, en tveir voru
a& tína saman plögg hinna, sem fallnir voru, og
láta ni&ur hjá sjer. En er þeir sáu mennina
koma, köstu&u þeir trjefótum sínum og hækjum,
og flý&u inn í skóginn. þeir Dryden eltu þá og
fengu skjótt ná& þeim; voru þeir sí&an hengdir
í gálga, og fengu þannig makleg málagjöld.
þannig var&ist einn hundur fimm vopnu&um
mönnum, drap tvo af þeim, særfci hina 3 stór-
um sárum en bjarga&i lífi húsbónda síns. En
ekki liffci liann lengi eptir slíkt hreystiverk, en
dó a& rúmum mánu&i li&num; ur&u kú/urnar
honum ekki afc bana, og haf&i hann þó fengifc 5
skot í kvi&inn, heldur bólgan, sem hljóp í háls-
inn á honum, undan snöru þeirri, er ræningjarn-
ir höf&u ætlafc a& hengja hann í.
F r j e 11 i r.
fiiulendar. VTe&ráttufari& í sumar var hjer um
sveitir æ&i bágt og vífcast norfcanlands frtman
af sumrinu. tírasvöxturinn hefir ví&ast hrar ver-
i& í minna me&allagi, og hir&ing svo a& segja al-
sta&ar mjög bág. Seint í ágúst voru enn ví&a
tö&ur úti og í mörgum sveitura skemmdust þær
stórlega sökum þess a& f þeim hit«a&i, þó álíta marg-
ir a& hey sje betri afc gæfcum og kraptmeirienífyrra.
Seinast í ágúst komu gó&ir þerrar í Húnavatns og
Skagafjar&arsýslum og æt.lum vjer, a& heyskap-
ur hafi orfci&Q þar afc lokunctm ví&ast hvar í
gó&u me&aliagi a& vöxtunum og úthey me& ali-
gó&ri hir&ingu. Hjer í sýslu komu þurrkarnir
svo seint, og lieyskapur var kominn svo lítifc á-
leifcis, a& áfeilifc sem köm á itm göngurnar, koin
svo á, a& mikifc liey var hjer úti í Eyjafir&i og
norfcur um, og náfcist ekki fyr en löngu seinna
og þá mjög hrakib. Enn bágara er sagtafhey-
skap öilum a& austan, og heflr þar verib bæ&i
grasbrestur aftaksmikill víbast hvar á har&veili
og nýting hin versla,; hefir frjetzt þa&an, afc fólk
hafi rekifc fjarska margt fje í kaupsta&i, og þa&
svo, a& kaupmenn hafi eigi getab veitt því öilu
vi&tökur, og a& sama hófi mun þá hafa verib
slátrafc heima. Hjer nor&anlands var, engin fjár-
taka á Akureyri og lítil sem engin á Húsa-
vík, enda mun hafa verifc langt frá því, a& fólk
hjer í sýslu muni hafa haft fje aflögu frá búi sínu
eptir fjárfelliiinn næstli&inn vetur og vor, og
í þingeyjarsýslu voru samtök í mörgum sveitum
um ab farga ekki bjargræ&i út úr sveitinni. I
Skagafir&i var og nokkur fjártaka í Hofsós og
vitum vjer óglöggt, hve mikifc þa& hefir verifc, þó
a& vjer ætlum, a& svo muni ekki vera. Sí&an
um veturnætur lag&i hjer alsta&ar og nor&ur og
austur undan a& me& miklum snjóuin og sterkum
frostum, svo Eyjafjörfc Iag&i út fyrir Oddeyri og
hvervetna varfc hin versta ófærfc og snjóþyngsli,
en nú er aptur um mi&ju þessa mána&ar komn-
ir sunnanvindar og þí&ur svo hjer er nú orfcib
snjólítifc. Yestur undan í Húnavains og Skaga-