Norðri - 10.12.1859, Blaðsíða 3

115
þ»í. þab sem lijer er hðfuí)atri&iS er þetfa: hvort
þú villt vera í húsi hjá okkur börnuni þínum, og
hvort þú hjer eptir villt ganga okknr í föhnr
stah?41 Pjetur varö nokkuð úrór, er hann heyrði
þessi orð, en er hinn hrettí tali, tók hann svo
til máls: Agæti herra! Svipur yðar sýnir, afe
þjer sjeufe valmenni og riljife ekkert þafe afe haf-
ast er hryggt geti mig á elliárunt tnínum. þó
höfum viö, enn sem komife er, sro lítil kynni
itvor af öferum, afe jeg veit ekki nafn yöar, og
getur tnafeur þó ajtlrei þekkt þann ntann ofvel,
sem raafeur ætlar afe binda vife shkan fjelagsskap.
Satt er þafe svarafei hinn , en aldrei lærir mafeur
ntann afe þekkja til fulls. Jeg lieiti Karl, en þú
mátt ekki kalla mig annafe en son þinn, og sem
sonur þinn ætla jeg aö búa mig uttdir ókomna
tímanti, og láta rnjer mest arint ttm þafe, afe gjöra
æfidaga þína giefeilega. Oldungurinn rjetti Karli
höndina og þannig voru kaupin gjörfe.
Nú barst sú fregn vífes vegar mefe sjónum,
afe hinn roskni og ötuli hafnsögumafeur Pjetur
s e hættur öllum sjóferömn, afe hann sjáist nú
aldrei utanskerja og fytgi nú ekjé lengttr skip-
utn til liafna. Kom mönnum þafe nokkufe á ó-
vart, en þó hitt öilu meira, afe f stafe skála þess,
cr Pjelitr haffei búife í a!la æfi, var ntí kotnife
stórt og' fagnrt hús, umgift af laufgufeuin tijám,
er veittu skjól lyrir vindi og forsælu gegn sólar-
avFiitanutn, en frá itúsinu og nifeur til sjáfar gekk
skrauilegur aldingarfeur. Margt tiilufeu tneitn lijer
um. en öUum bar saman ura þafe, afe til Pjeturs
væri kominn ókunnugur maöur, er heffei tekife
sjer bólfestn hjá honum, og afe liann væri sá,
sem gjört heifei þar allar þessar nýhreyiingisr.
Nokkur ár voru lifein /rá því, er Pjetur tók
viö þeim Karli. Áldrei haffi iiann iferast þess,
afe hann Ijct þafe eptir þelíii. Hann ttnni þeim
af heilum hug, enda þjónufeu þau honurn og önn-
ufeust iiann, sem föfeur sinn. Opt bar þafe vife,
afe hann grjet glefeitárum yfir því, iiversu ástúfe-
leg Gústa var hontim, því luín aufesýndi hormm
alla þá hlífeu, sem hún haffei til. Aldrei sá held-
ur Karl eptir því, afe liann tólc sjer bustafe á út-
skaga þessum, því væri nokkurstafear unnt afe
sætta sig vife mennina, þá varþafeþar; þar sem
engin vje'abrögfe umkringdu hann, þar sem öf-
undin náfei eigi til hans, og þar sem hatur og
rnannvonzka ekki tóku á sig flærfear og smjafeurs
liami. Hjer var þafe, afe hin óltalega endunninn-
ing umlifena tímans rjenafei afe nokkru leyti, þó
hún eyddistieigi mefe öllu. þegar Karl gekk ura
aldingarfe sinn, og honum varfe litife á blómreit-
ina og eikurnar allaufgafear, sem hann liaffei alife
upp, þá játafei hann mefe sjálfum sjer, að menn-
jrnir gæli þó gjört grjóturfeir og graslausa bletti
vel vifeunanlega. Gústa var orfein stór vexti og
allra meyja frífeust sýnum, knrteys og vel afe ,- jer.
Heimirin mefe öllutn sínum glaunt og giefi þekkti \
hún ekki, en liffei glöfe og ánægfe í íánienninu; !
og ekki gat hún ímyndafe sjer annafe skemmti-
legra, en afe fá afe koma út á sjóinn mefe afa sín-
nin og föfeur og sækja þangafe íiskinn, er hún
sffean matroiddi handa þcim, þrgar í land var
koinífe. llinn gamli inafeur varfe sem ungur í
annafe sinn. „Hver nnmdi hafa spáö mjer þess-
um glefeidöaum? sagfei, hann stundum“. Einn stóö
ieg uppí, sem erenihrfslan þarna á klettunum, er
bognar fyrir vindinum, en nú á jeg gófe börn,
setn annast mig, þegar óvefeursdagarnir koma.
Kari blcssafei einnig þá stund, er hann steig fyrst
fæti inn í hús þetta; því þar minnkafei hans
beiska og hulda sorg: þar lifnafei aptur hjá hon-
um trúin á rjettvísi og dyggfc. „Hver mundi
hafa spáfe mjer — sagfei hann — afe jeg á eyfei-
klettum Noregs mundi apiur fá ást á mönnum;
afe jeg þar mundi finna þafe hjarta, er geymdi í
sjer vináttu og dyggfe, án þess afe vera meingaö
hatri og öfund. Nei! þafe er ekki of djúpt tek-
ife í árinni þó jeg segi, afe í kotunum búi menn,
en í liöilunum villudýr“. þannig talafei Karl stund-
um, en þafe kom þu sjaldnar afe, sem hann var
þar lengur; og þegar hann þá sá elsku og um-
hyggju dóttur sinnar og gæzku gamla rnannsins,
þá var aufesjefe aö honum varfe hughægra, og
hjarta hans varfe snortib af glefei. Gústa haffei
engan gntn af, og grenzlafeist aidrei eptir því,
hvafe drifife heffei á daga föfeur síns. Hún var
enn þá ol' nng til þess , 02 ljet optast lenda vib
glefei og gatnan. þó Ijet faf ir liennar liana snemma
la;ra afe þekkja þafe, sem fagurt er og srott. Hann
Ijet hana lesa gófear bækur, sem lögufeu og bættu
smekk herinar. A daginri hljóp stúlka þessi,
Ijett eins og unglamb um klettana stein af steini,
efcii stýrfei bátnum sínuni mdli skerjanna 02 inn-
an um bofeana. A kvöldin liek hún á hljóffæri,
02 gjörfei þafe afcdáanlega vel, eía las einhverja
trófea og frófelega hók fyrir föfeur sínum, og var
þab unun afe heyra. Svona leifc hvert árife af
öferu, leifc þeim öllum vel þar í húsinuy og sjald-
an komu þunglyndisköstiri afe Karli, nema efsvo
bar vife, afe stórviferi gjörfei og sjáfarrót væri
inikife og þrumugarigur, þá vildi hann helzt sitja
aleinn úti og þótti gaman, afe eldingarnar ljeki um
sig. þegar þetta kom afe, sat Gústa mefe tárin í
aueunum hjá aia sínum, hu^gafei hann hana þá
mefe blífctim orfcum og sagfei: „Yertu óhrædd
barnife gott. Gufe varfeyeitir hann föfeur þinn ; þafc
er svo sjal-dan sem þetta kemur afe honum, Mun-
ur er þetta hjá því sem áfeur var, en þá varstu
svo un2, afe þú tókst ekkert eptir því. Opt var
jeg mefc þungu skapi af því, hversu sorgbitinn
hann var, einkum þegar jeg heyroi um nætur,
ab hann stnndi þungan og gat ekki soíife. þá
bafe jeg gufc afe glefeja sálit hans, og lof sje gufci,
sem heyrt hefir bæn mína, því nú koma þessi
þunglyndisköst svo sjaldan afe honum. það er
einna helzt þegar stormar og illviferi ganga. En
vertu hnghraust dóttir! þessar stundir er stutt-
ar móti þeim, er hann litir glafenr og ánægfur
hjá okkur. þú ert þafe, sem fitt nú afe glefeja
liann; bættu því ekki á sorgir bans mefe óglefei
þinni; sú tífe rnun koma, afe hann mun sitja kyrr
inni hjá okkur, þó hann heyri iliviferin geysa fyr-
ir után“. Gústa hjet afe gjöra allt sem í hennar
valdi stæfei til þess afe eyfca sorg sinni, en gat
þó nauinast dttlife hana, cr fafcir hci.nar kom inn