Norðri - 06.06.1860, Blaðsíða 1

N
8. ár
(Afcsent).
Viö göngum ekki a& því grublandi Siglfir&ingar.
þó flestum ef ei öllum komi þab ovart, er vjer nu
mei) línum þessum lysum því yfir: aS vjer er-
um næsta tregir á, og þess vegna, svo
ab kalla í einu hlj ófei, neitum því fyrst
um sinn, a& grei&a þab af hendi til
Húnvetninga í ska&abætur handa þeim
fyrir niburskur&inn forbum, sem sýslu-
mannsbrj efib til h r e p p s t j ó r a n s o k k a r
fer fram á. þab er því eblilegra, a& vib af
þessu verbum í augum annara öbruvísi en a&r-
ir menn, sem þeir nú orbib eru fleiri, sem hnýta
þeirri skobun sinni hver aptan í annars, og láta
þa& vera sannfæringu sjálfra sín, a& algjörb-
ur ni&urskurbur sje hib eina óyggjandi
rnóti sunnlenzka fj árklá&anum, og a&
ekki verbi þa& þjóblega eba frjálslega
skobab öbruvísi. þetta látum vjer standa vib
sitt verb, og álítum nóg ef ekki of margt ó-
þarflegt vera búib um þab ab ræba á bába bóga.
En þó vi& aldrei höfum verib mótfallnir nib-
urskur&inum, þá er ekki sagt fyrir þa&, a&
vib nokkurn tíma me& sjálfum oss höfum verib
hinu me&mæltir, ab grei&a skababæt-
urnar þeim, cr fyrst hlutu skabann,
upp á þann hátt, sem þess var farib á leit vib
amtsbúa, eba vi& oss a& minnsta kosti, sem bu-
um á hala veraldar þessarar. f>a& er fyrst og
sannast a& segja um gjafabrjefib prentaba frá
amtmanninum til prestanna, a& þab kom á okkur
lijerna líkt og hvirfilbilur, svo vib höfbum ekki
svigrúm til ab bera hönd fyrir höfub okkur;
okkur fór eins og fleirum, a& vib ottu&umst
rei&i keisarans, því oss var sýnt í skjölum
þessum fram á hana, og vib bjuggumst þá ekki
vib öbru, en stjórnin mundi segja já og amen
til allra gjörninga amtmanns okkar.
Vi& því cr ab búast ab vísu, ab þab sera vjer
11.-13.
veslings Siglfirbingar reynum ab framtelja tregbu
og neitun vorri til afsökunar og málbóta, þyki
Ijettvægt og magurt þeim, er allt sem a& fjár-
klá&a lýtur, meta „Crimen læsæ,“ nema nibur-
skurb og ska&abætur; en samt ver&ur ab
tjalda því sem til er:
1. Vib vorum aldrei — hvorki fyrr nje sí&ar
— fengnir til a&Iofaska&abótargjald-
inu meb góbu, eins og hverjum öfrumgefnum
samskotum; miklu heldur var okkur óttab til a&
lofa því, álíka og hverju öbru sjálfsög&u skyldu-
eba naubungargjaldi, talib nokkurn veginn víst, a&
stjórnin mundi ver&a því í öllu falli samþykk,
og okkur því hollast ab lofa sem a&iir í tíma.
2. Vib lofubum aldrei neinum skababótum
undantekningarlaust og bókstaflega eptir uppá-
stnngunni í gjafabrjefinu, heldur eptir, „efnum“
hvers eins, og á „sínum tírna,* nefnilega: þegar
fjárklábinn mætti fyrir ni&urskurbinn álítast a&
fullu útrýmdur úr Nor&urlandi, svo ekki þyrfti
framar fyrir honum a& óttast; og þegar okkar
— a& árferbi og efna-ástæ&um — hagkvæmasti
tími væri kominn til a& grei&a þær, en ekki ein-
um saman Húnvetningum hinn ge&felldasti tími
til a& þiggja þær.
3. Flest af því, ef ekki allt, sem rá&slagab
og afrábib hefir verib allt frá upphafi til þess
hjer er koinib sögunni, niburskurbinum og ska&a-
bótunum vibvíkjandi, bæbi á amts - og sýslna-
fundum, hefir verib fyrir oss hjer í Hvanneyrar-
hrepp álíka og nokkurs konar „deus ex machina“
eba fjandi úr saubarlegg; því hvorki hafa þess-
ir fundir verib okkur fyrir fram bo&a&ir, eba vib
á þá kalla&ir, enda höfum vib ekki heldur verib
á þeim staddir. En hríslur af lögmálssvipum bafa
slæbst hingab í hreppstjórabrjefum frá sýslumönn-
unum, sem hafa sagt: ab nú ætfum vi& a& greiba
þetta, nú aptur hitt „qvantum“ skababótanna,
6. Júni.