Norðri - 20.11.1860, Qupperneq 4

108
ein, þar eb sá Iærdómur væri f beinni mótsögn
vi& þa?>, ab gub væri einn. Tilbeibsla helgra manna
var og dæmd villulærdómur einber og afbökun
kristilegrar trúar eptir hwtti skurbgobadýrkenda,
og kom þetta saman rife kenningu Nestors trú-
manna, erMohamed hafbi áímr kynnzt vi?, eins og
-fyr er frá sagt. Myndir af öllu lifandi voru
bannaSar. Mohamed sagbi, „aí> englar væri ekki
ranir ab koma í þau hús, þar sem þess konar
myndir ræri, og ab þeir sem gjörbu slíkar mynd-
ir mundu anrfhrs heims verfca dæmdir til ab skapa
sálir f þær eba líba hegningu ella.“ Hinar mild-
ustu lærdómssetningar lausnarans f sibafræbi voru
teknar í koranin, og þab var gjört beinlínis ab
skyidu ab gefa ölinusu; og hin óbreytanlegu lög
um rjett og rangt: „HvaS sem þjer viljiö ab menn-
irnir gjöri ybur, þab sama eigib þjer þeim ab gjöra,“
þetts var ifka haft fyrir sibfræbislega reglu Mo-
hamedslrúar.
„Gjörib ekki öbrum rangt til,“ segir koran-
in, rþá munu aírir ekki gjöra á hluta ybar. Mo-
hamed hvatti líka ti! sannsögli og sanngirnis í
verziunarsökum. „j>jer kaupraenn,“ var hann van-
ur ab segja;“ í vgrzlun ráða opt iygar og svik,
hreinsib hana þ\í meb ölinusugjöfum, gjaldib
bætur meb guJsþakkagjöfum, því drottinn reib-
ist sviksemi í verzlsn, en gófgjörbasemi mild-
ar úr reifei hans. Sá sem seiur gallaban hlut
og leynir gallanum, hann vekur gegn sjer reibi
gu?s og heilagra engla. Nýtií) yfur eigi neyb
annars til afe kaupa eign hans honum í skafa
heldur hjálpib upp á hanu. Mettib hungr-
aba, vitjib sjúkra og leysib menn úr ánaub, þeg-
ar beim er ranglega haldib í böndum. Lítib ekki
meb fyrirlitningu á mebbræbur ybar og gangib
eigi'á jörbinni ofmetna?arfullir, því gub eiskar ekki
hinn ofmetnaíarsama og stæriláta. Vertu hóf-
samur í framgöngu þinni og talabu hóglega, þvf
engin rödd er eins óvibfelldin eins ogasnans.“
Alis konar skurbgobadýikun var strengilega
bönnub, því ekkert var Mohamed andstyggi-
legra. En þar á mót hjeit hann mörgum trúar-
sibnm, sem verib höfbu í Arabíu frá alda öbli og
ekki stríddu móti því, ab gub væri einn, til ab
mynda pílagrírnsferbuiium til Mekka ásamt þeim
sibum og bátíbaböldum er tíbkubust í Kaaba-must-
erinu, vib brunninn Sem Sem og abra lielga stabi
þar f grennd, eptir ab búib væri ab breinsa þá
fyrir skurbgobadýrkun þeirri, er þar hafði verib !
framin...
Hann fylgdi líka sibum Araba í bætiahöid-
um. ab þvo sjer ábur en bæn var gjörb. „Menn
áttu ab bibja á rissurn tímum, das og nótt, og
eru bænirnar einfaldar ab lögun og efni og stíi-
abar beinlfnis til gubdómsins. þegar menn gjörbu
bæn sína, skyldu þeir bneigja sig og stundum
fjellu þeir á bæn og sneru andliti sfnu til
Mekka eba musterisins. Vib iok bverrar bænar
var mælt fram vers sem stendur í öbrum kapí-
tula í koranin. I hinu arabiska frumritj er
mælt, þab sje einstaklega fagurt, og er þab grafib
á gull og silfurbúneb, og dýra steina. þab hijób-
ar þannig: rGub! þab er enginn gnb annar en
gub, hinn um eiiífb lifandi; bann sefur ekki og
ekki blundar hann heiíur. Honum til heyrir jörb-
in og alit sem á henni er. Hver getur haft milli-
göngu vib hann, ef hann leyfir þab ekki. Hann
þekkir libinn og ókominn tfma, en enginn getur
skilib neitt af veru bans, nema bann opinberi þab
sjálfur. Veldi hans nær yfir himininn ogjörbina, og
honum er þab bægbarleikur ab vibiialda þvír Hann
er hinn hái og voldngi.“
Mobamed lagbi mikla sturid á ab innræta
iærisveinum sínum naubsyn og nytsemi bæna-
gjörbarinnar. rBæbi nóit og dag“, sagbi bann,
rkoma englarnir mebal ybar; engiar næturinnar
stfga upp til bimin*, og gub spyr þá, hvernig
skepmu hans hafi hegíab sjer.“ „Vjer fundurn þ.4,
segja þeir, á bænurn, og á bænuin voru þeir, þeg-
ar vib skildum vib þá.“
Lærdómarnir í kobanin um upprisuna og
dómsdag líkjast töluvert lærdómum hinnar kristnu
trúar, en þó blandab meb ýmsum hjegiljulegum
hngmyndum. En himinsæia Mohameds trúmanna
er gjörb mjög aubvirbiieg, því þar er þeim heit-
ib líkamlegum gæbum ab launum. þú er lýsing-
in á hinum efsta degi — sem var einhver hin
fyrsta opinberun Mohameds — háfleyg og há-
tignarieg:
„I nafni gubs liins almiskunnsama ! Sá dag-
ur skal koma, þegar dregur fyrir sóluna og stjörn-
urnar faila nibnr af bimninum; þá skal ekki hirt
um úlfaidana sem ab burbi eru komnir, Bgvillu-
dýrin munu hlaupa saman í fltikka af skelfingu,
öidur útsævar munu sjúba, og meybarnib, sem
hefir verib lifandi grafib 1 mun spyrja: „Fyrir
HJá birbarakynkvíslumitn í fyrri dag», var þ»b álitib
ólán, þegar múbir úl dúttur, þvf .hún gat ekki gjört ætt
sinni ijerlegt gagn á ránsferbnm; en gat, ef hún varb h«r-
num» »b» hegbabl sjer ekki vel, orbib ætt siutii til ininnlv-