Norðri - 06.03.1861, Blaðsíða 7

7
nn skýra frá þv( í fám or7um, hvarnig jog liefi |
hugsafc mjsr þetta.
Mjer viríiist nú ómöguiegt aS slíkt geti kom-
rfe aS futiu gagni, neina, inenn leggist á eiít sem
flestir, sem finna sig færa a& skrifa eitthvah þalb
scm til bóta horfir í bónabinum. Jeg ætla mjer
ab fá nokkra liina hyggnustu bændur hjer í ná-
grenninn til þess meb mjer ab dæma um ritgjörb-
irnar, og sjáifsagt ab gjalda þóknun fyrir hverja
ritgjörb sem tekin rerbur í ritsafnib. En tii þess
ab fyrirtæki þessu geti orbib framgcngt þarf jai'n-
mikinn áhuga á títsölunni, og mun jeg senda einum
eba fleirum í sýslu hveri ritib til útsölu og aug-
lýsa seinna í Norbra hverjir þab eru. Jeg mun
líia hib brábasta meb rábnm þeirra, eríjeg fæ til
ab dæma um ritgjörbirnSr meb fnjer, setja fram
spurningar og ritgjörbaefni í Norbra og búnabar-
ritinu um hib helzta, er oss virbist mest naub-
syn tit bera ab rita um. Alla þá er vilja styrkja
rit þette meb ab skrifa í þab cba taka aö sjer út-
siiiu þess vil jeg bibja ab Játa mig vita þab hib fyrsta.
S. Skúlason.
t
T
0 niihi gemmato longe pretiosior auro,
Pcctore subqve’ codcra qvi bene fotus eras!
Hívmihi! qvam durum’est sine te superessc necuna
Angeiico superuni lumine jiosse frui.
Una salus ambobns erat dmn viximus ambo;
Cur uiiiii non eadem contigit alma qvie ?
Jam tua, qvæ fuerat tlialami lectissima consors,
Consocia’ cst tumuli dcniqve facta tui.
Tuqve, tenelle puer, — ne desint floris honores, =
In giemio dormis iriviolatus avi.
Jam dolor omnis abest, supcrest ut gaudia earpas;
Hic minime mundus te, puto, dignus erat.
0 germane tenens æternæ regna salutis!
Jam bene pugnasti, macte qviete tua!
Sic niea, dissecto tenui qvoqve stamine vitæ,
Pugna brevi finem, — qvi bene cedat!—habet.
Ita Fratrl caiissimo, præposito dignissimo,
H. THOKLACIO, justitiœ coroua coronato, assurgit:
E. Th.
«
II A L L G R í M U R T II 0 R L A C I U S
dáinn 17. október 1859.
Tvö sfbust ár hins sjötta tugs,
sem nú er vorrar aidar libinn,
úr stríbi heirati huim í fiicinn
margan gubs orbib almáffugg;
ungir og gamlir linigu hrönnum,
hrelling og ótti sveif ab mönnum.
Mörg vorti tár og mikil sár,
sem nieb sjer fluttu þessi ár.
Eptirlifenda angrub brjóst
örenda vini geyma’ í mimii,
meb þeim í anda eru’ «b kynni,
ástinenjar teija Icynt og Ijóst; (
þá áameinast í sama gebi
saknabar bryggb vib þökk og gh-öi;
og vonin býr sjer vist meb þcirn,
sem viku burt í sælla beiin.
Svo hyggja eptir horfnum vin,
HALLGRÍMI THORL VCIUS látnum
náfrændur, ástmenn augum grátnum,
en í þeitn grát er glebislcin.
Vib gröf hans trúin signuð syngur;
Sjá, daubinn var hans ávinningur ;
alit honum fullu er nú bætt,
sem ábur fjekk hann sært og grætt.
jrung vorti efri ára kjör,
andsár haustkælan vegamóbum,
sjúkleiki’ og raunir sæfbu óbum
líkamans afl og andans fjör.
llann mundi daga fyrri fegri
og farna vegu gletilegri,
Meían í straumi stób hann fast,
svo stríba aldan fyrir bra8t.
Fyr var sú tíb, er hraustri hönd
Ilallgrímur bar fram skyldu merki,
snillingur eins í orbi’ og veiki,
gáfnastór og meb glaðri önd.
Vel þótti skipab sómasæti,
þar sinna var hann eptirlæti,»
valinn og trúr í vinar-ást,
sem vin í raun hans aldrei brást.
En hví er vert ineb hryggb ab þrá
horfinnar giebi ijós á jörbu?
Hví skal niæðunnar minnast hörðu,
eptir að libin hún er hjá?
Nú saknar ekki’ hinn sæli andi
sólbjartra daga’ í stundar - landi,
og unnin þraut hans ekki’ er sár,
þ\í ekki svíba þerrub tár.
Borinn til föíurhúsa licim
hjebau á engia vængjum fribum,
Hallgiínuir fagnar fnndum biíbum,
hann mændi ábur múti þeim.
Eil ftir lionum ærkudagur