Ingólfur - 12.04.1853, Blaðsíða 1

é
»
^itðólfiir.
'f 1». d. aprílm.
V
f_____-________-
j/ð
6

Kostnaðarmafiur og útgefari Svb. Ilallgrímsson.
1853, |
-----1
9

LandsyfirrjeUardómur
í málinu M Tffefí- Nokkrir innbúar Mosfells-
sveitar, gegn fyrrum lireppstjóra, dannebrogs-
manni Jóni Bjarnarsyni Stepbensen.
r
I Kollafjarðar fjárrjett á Kjalarnesi í Kjósar-
sýslu, liöfðu haustið 1850 þann 27. dag sept-
embermánaðar orðið talsverðar orðalinipring-
ar, milli þáverandi hreppstjóra í Mosfellssveit,
dannebrogsmanns Jóns Stephensen, og nokk-
urra hans sveitarbúa. Bar það til þess, að
hreppstjóranum þókti mál til komið að reka
inn í rjettina af safninu í annað sinni, og skip-
aði því svo fyrir, sem venja er til, að hætta
skyldi að draga í almenningnum, og allir fara
þaðan. Flestir brugðust vel undir þetta, því
hreppstjórinn í Mosfellssveit hafði i samfjelagi
með hreppstjóranum á Kjalarnesi, um langan
tima haft á hendi stjórn alla við rjettina; þó
varð einn eptir, Olafur bóndi Olafsson á Minna-
Mosfelli, sem ekki kvaðst „gegna mundi Jóni
í Hamrahlíð (Stephensen) meir enn hundi“.
Ut af þessu spannst þá orðasinningur sá, sem
málið er risið af. Fleiri flykktust að, og nokkrir
tóku málstað Olafs. Hávaðinn og orrahríðin
varð svo mikil, að bágt var fyrir þá, er við-
staddir voru, að henda reiöu á því, er talað
var. sem helzt gáfu sig fram hreppstjór-
anum til mótþróa, voru fyrnefndur Olafur 0-
lafsson, Olafur Jónsson, Jón Jorsteinsson og
fjórir aðrir, sem vjer nennum ekki a.ð telja.
Báru þeir fyrir að hreppstjórinn hefði þjóf-
kent Ólaf Jónsson, og jafnvel alla bændur í
Mosfellsdalnum aíð minnsta kosti, og höfðu
um það skotið til 2. vitna. 3>eir 7 kl-öguðu
því hr^ppstjórann fyrir þáverandi yfirvaldi og
dómara í Gullbringu- og Kjósar-sýslum, lands-
yfirrjettar assessóri, nú jústizráði Jónassen.
Langar vitnaleiðslur voru haldnar, við liverj-
ar lítið sannaðizt, því sum vitnin sögðu svo
frá, önnur öðruvísi, og engin samkvæmni varð
fengin; af þeim 2vottum, undir hverja átti að
hafa verið skírskotað af klagendunum, gjörð-
ist annar málsfærslumaður þeirra, og var því
ei yfirheyrður, en hinn hafði enga þjófkenn-
ingu heyrt. Loks þann 22. apríl 1851, var
við Gullbringu-og Kjósar-sýslna lögreglu-
rjett, dæmt rjett að vera:
„Ólafur Ólafsson á Minna-Mosfelli, Ólaf-
„ur Jónsson á Hraðastöðum, Jón jjorsteins-
„son á Helgafelli, Sveinn Gestsson á Norð-
„urreykjuni, Gunnar Bjarnason á Helgadal,
„Erlendur Jorsteinsson á Laxnesi og Símon
„Jónsson á Ilrisbrú, eiga að borga, þeirtveir
„fyrstnefndu 5 rbd. (hvor), hinn þriðji 4 rf)d.
„hinn fjórði, fimmti og sjötti 2 rbd. (hver),
„og hinn sjöundi 1 rbd. til Mosfellssveitar
„fátækrasjóðs. Málskostnaður falli niður. f-
„dæmd útlát borgist innan þriggja sólar-
„hringa, frá dóms þessa löglegri birtingu,
„undir aðför að lögum“.
Tilskipun 15. jan. 1817, skipar svo fyrir
i 3. gr., að eptir 6 mánuði liðna frá dóms upp-
sögn, fáist engum dómi, í prívat lögreglumáli
(eins og þetta var), skotið til æðri rjettar; eu
méir enn 16 máriuðum eptir þessa dóms upp-
sögn, tók lögfræðingur Jón Guðmundsson út
landsyfirrjettarstefnu í málinu bændanna vegna,
og útvegaði, sjálfsagt á þeirra kostnað, upp-
reistarbrjef tÐjÉrcifníitg), hvert landsyfírrjettur-
inn síðar farm sig ei bæran um að refengja.
Málið kom því fyrir landsyfirrjett, og var land- •
og bæjar - fógeti V. Finsen skipaður dómari
í júsitzráðs Jónassens sæti. Nú var sú breyt-