Ingólfur - 12.04.1853, Blaðsíða 3

27
latinu, og bjó til skýringar yfir kvæöin í henni.
3>ar að auki eru til eptir hann fjöldamargar
minni ritgjörðir um svipað efni, sumarihand-
riti, sumar prentaðar sem boðsrit skólans; {)vi
hann var svo frábærlega vel að sjer í norræn-
um skáldskap, að vjer óhætt þorum að full-
yrða, að hann í því varla hefur átt nokkurn
sinn jafningja. Eins mikið afbragð var hann
i latínskri og grískri málvísi; einkum dáðust
aliir lærisveinar hans að því, hve snildarlega
honum fórst að snúa þeim grísku rithöfundum,
sem hann las fyrir í skólanum. Af þvi sem
liann þannig útlagði, er ekki annað prentað
enn Odysseifxdrápa í óbundnu máli (í boðsrit-
um skólans 1829—40), og þykir hún öllum,
sem vit liafa á, vera hið mesta snildarverk;
þegar liann sálaðist, var hann kominn langt
með að snúa þessari drápu í islenzk Ijóð með
fornyrðalagi. Náttúrlegar hugsanir og skörug-
leg orðatiltæki ens gamla skáldskapar áttu svo
vel við óspillta sál ■ og tilgerðarlausa lund
Egilsens sáluga, því sjálfur var hann einnig
bezta skáld. Hann var manna fyndnastur,
lipur og fjörugur í hugsunum sinum, skrítinn
og gamansamur og orðheppinn. Mörg falleg
kvæði eru til prentuð eptir hann, og það fer
ekki hjá því, að fleiri munu vera til i ritsafni
þvi, sem liann hefur eptir sig látið; þar kvað
og vera útleggingaf allri Ilías drápu Hómers,
af mörgum æfisögum eptir Plútark, af Xenó-
phon ogafnokkrum viðræðum Lúcíans, o. s. frv.
Sem lærður guðfræðingur átti Egilsen mik-
inn og góðan þátt í hinni nýju útleggingu biflí-
unnar, og hefur hann snúið 2. bók Mósis, Esaj-
as spámanni, öllum sniærri spámönnunum og
fleiri bókum, og er meistaradómur hans þar
«innig auðþekktur, því málið og orðfærið á því
sem hann hefur snúið er ágætt, og frá því öllu
snildarlega gengið. Ilann var líka sálmaskáld,
og i messusöngsbókinni nýju (ísl.) eru nokkrir
sálmar eptir hann. —■ Af láti dr. Egilsens hafa
bókmenntir Islands beðið mikið tjón, sem lengi
mun verða óbætilegt, því ástundun hans og
iðjusemi var að sínu leyti eins óþreytandi, og
gáfnasnild hans var mikil og andagiptin ó-
þrjótandi. Hann var einn af þeim lánsmönn-
um, sem hafa allt sitt yndi af visindalegum
störfum, án þess að vænta eða beiðast annara
launa, enn þeirrar skemmtunar, sem visindin
veita. Hugarfar hans var að sínu leyti eins
barnslegt og gott, eins og gáfur hans voru
miklar og fjölhæfar; en dulur varhannágáf-
um sínum við aðra enn kunningja sina og vild-
arvini; og er það djúpt rótfest í þjóðerni ís-
lendinga. Dr. Egilsen dó frá konu og mörg-
um munaðarlausum börnum í bágum kring-
umstæðum. 1»“.
Árl’erði.
fað er nú næsíum mánuður síðan vjer drápum á
f>etta atriði í Ingólfi, þá er 3 vikur voru af Góu. Veð-
urreyndin hefur haldizt Ifk því, sem þá var sagt, all-
góð hjer á Suðurlandi; hafa optast verið kjælur, þó hæg-
ar, með töluverðu næturfrosti; hefurnú viðrað svo fram
í miðjan Einmánuð. þess vegna er hætt við, að seint
hafi orðið um bata í þeiin sveitum, þar sem jökullinn
var mestur; en vjer höfum engar vissar fregnir þaðan
fengið, og getum því ekki að svo komnu sagt, hversu
úr hefur ráðizt. Af Vesturlandi höfum vjer fregnað svo
inikið, að fiestir hafa staðizt harðindin, og eigi mun
vetrarríkið hafa unnið þar neátt verulegt tjón velmegun
manna. Beztu aflabrögð hafa verið undir Jökli, ern þar
taldir hlutir almennt 500 til 800 frá Nýári til Páska. Á
Suðurlandi má árferði heita yfir höfuð að tala æskilegt
bæði til sjés og sveita. Harðindin voru þar aldrei nema
svo sem 6 vikna skorpa, þar sem þau voru ríkust; og
svo munu víðast hvar nægar jarðir hafa verið npp
koinnar þegar á Páskura. þegar litið er hjer á aflabrögð
um þessa vertíð, mega þau víða heita góð, sumstaðar
í betra lagi, en sumstaðar líka sáralitil, svo næst geng-
ur fiskileysi, eins og verið hefur til þessa í Njarðvikum
og Vogum. Seinast í næstliðnnra mánuði var hundraðs
hlutur hæstur í Garði, 20 fiska hlutur minnst; og er það
einhver hinn minnsti afli þar nú í mörg ár. þá voru 30®
hæst á Suðurnesjum, og kotnið á sjötta hundrað f Höfn-
um. Fiíkitregða, ef eklti fiskileysi, hefur þannig til þessa
raátt heita utan frá Garðskaga og inn á Miðströnd. þar
fyrir innan og á öllum Innnesjum hefur aflast vel, cn
formenn hafa eigi viljað segja oss upp hlntarhæð svo
snemma á vertíð. Frá Norðurlandi getum vjer ekkert
sagt meðvissu; cn ískyggilegar fregnir berast þaðan um
harðindi og felli í sumum sveitum.— Hjer í höfuðstaðn-
uragjörast menn nú langeygðir éptir skipum, og kannast
nú fyrst við sannleikann f Skipafregn. Líklega hafá
ísalög í Eyrarsundi ollað því, að eigi er enn ltomið skip
frá Danmörku.— Enn hafa þessar slisfarir orðið, sem
eigi er áður getið. Brjef úr Skaptafellssýslu segir, að
mann einn hafi þar kalið svo í febrúarm., aðútlítifyr-
ir hann missi höndina. Annar var á reið, og datt undir
honum hesturinn, svo muldist fótleggurinn niður við ökla,
og ldofnaði upp að knje. Á Álptanesi slasaðist sjómað->
ur af byssu; hljóp hún á upphandlegg honum og splundr-
aði öllum leggnum; maðurinn var fluttur hingað til bæj-
arias til Iæknisins og er þar nú í græðslu.