Ingólfur - 23.09.1853, Qupperneq 2

62
sínum liðsinnandi í {>ví siðarnefnda. $egar
dónnxr var genginn í hjeraði, var sökin send
til landsyfirrjettar. En af þvi áfríun sakar-
innar ekki var samkvæmt boðum tilskipana 31.
maii 1805 og 29 nóv. 1837 § 7 m. fl., rituð
á rjettargjörðirnar, heldur á lausa afskrift af
dóminum; og af [>ví áteiknun stefnuvottanna
um dómsins birtingu lieldur ekki, eins og þó
tilskipan 3. júní 1796 § 33 býður, var rituð á
dómsaktinn, heldur á þá lausu dómsafskrift,
0(p áfríun enna ákjærðu einungis fanst á lausu
bfaði, hvar af ekki varð sjeð, hvör „dómur“
jtar er meintur: svo dæmði landsyfirrjetturinn
18. apríl þ- á. þessari sök frávisast.
í brjefi [>ví „að vestan“ (!), sem prentað
er í^jóðólfi nr. 124 og 125, er það ránghermt,
sem [>ar stendur, að kandídatar frá presta-
skólanum standi jafnt að til brauða, eins og
guðfræðiskandídatar frá háskólanum, [>ví kandi-
datar frá prestaskólanum með fyrstu ein-
kunn gánga að eins til jafns við kandídata
frá liáskólanum með annari einkunn. Jessa
álít jeg mjer skylt að geta, af því höfundur-
inn byggir á þessari röngu undirstöðu kröfur
sinar til prestaskólans, sem verða að því skapi
rangar og ósanngjarnar; [>vi [>að getur aldrei
verið tilgangur prestaskólans, og verður ekki
heimtað af honum eins og nú er ástatt, að
gjöra menn að eins leerðum guðfræðíngum og
lxáskólinn, heldur að veita þeirn þá menntun,
sem gjöri þá að hæfilegum prestaefnum, og [>á
færa um að standa sómasamlega í þessari
stöðu sinni; og jeg þori að skírskota því til
álits og vitnisburðar almennings, hvort þeir,
sem hingaðtil hafa útskrifast úr prestaskól-
anum og komnir eru í prestsstjett, ekki hafa
svarað til þess, sem í þessu tilliti með nokk-
urri sanngirni verður krafist, þó það sje auð-
vitað, að það verði að vera munur áþeimeins
og háskólakandidötunum, því ekki eru allir
jafn gáfaðir eða jafn yðnir, eða leggja jafna
rækt við embætti sitt, þegar þeir eru orðnir
prestar. Hvað þeirri uppástungu viðvíkur, sem
getið er um í sarna brjefi ^jóðólfs, að dóm-
kirkjuprestsembættið verði sameinað við kenn-
araembættin við prestaskólann, þá skal jeg
hvorki mæla með henni nje mót; því eins og
Jjjóðólfur hefur tekið fram annmarka hennar,
eins kynni að hinu leytinu mega telja henni
margt til gyldis, og væri þá lítill árangurinn
fyrir almenning. Yfir höfuð held jeg megi
treysta því, að hvorki muni biskupinn fara
þessari uppástungu á flot, ef hann sjer að
hún lxlyti að verða bagaleg fyrir prestaskól-
ann eða söfnuðinn, nje heldur muni kennar-
arnir við prestaskólann rasa svo fyrir ráð fram,
að þeir tækjust það í fang, sem þeir sæu, að
þeir gætu ekki risið undir, eða leyst skamm-
lítið af hendi. Annars er það nógu snemmt
að fara að veita Reykjavíkur brauðið, áður enn
það losnar. Greinin í sarna blaði Jjóðólfs bls.
132 er svo úr garði gerð, að jeg álít hana ekki
svaraverða; einungis skal jeg með tilliti til
liennar geta þess, að uppástungan uxn sam-
einingu Reykjavíkur brauðsins við prestaskóla-
kennaraembættin er hvorki sprottin frá mjer
eða meðkennara mínum, heldur það, jeg frek-
ast veit, frá málsnxetandi mönnum í Reykja-
víkur söfnuði.
P. Pjetursson.
„Umhleypingurinn“ i lnyólfi sendir Ein-
hleypiny num í þjóöólfi kveöju sína.
Herra Jón Guðnxundsson er nú, svo sem
þmymaður Skaptfellinya, búinn að rita 6dálka
í jijóðólfi „um þingmannsleysið úrHúnavatns-
sýslu“, til að breiða yfir það, sem hann hafði
áður talað um „atvikin“ til þess, svo sem á-
hyryðarmaöur þjóðólfs, og til að sameina
þannig í sjálfum sjer bæði þingtnanninn og
ábyrgðarmanninn. 5essir sex dálkar ganga
helzt út á tvö atriði: fyrst, að sýna mönnum,
að hinir Ellevu, sem hrundu Olsen frá þing-
setu, hafi ekki gjört það einungis af „þessunx
atvikum“, sem ábyrgðarmaðurinn hafði áður ó-
heppilega dróttað að þinginu, heldur „með
fram af öðrum, víst öklungis rjettum og laga-
legum ástæðum í sjálfu sjer“; og litur svo út
sem herra Jón í Tandraseli liafi helzt konxið
vitinu fyrir Nafna sinn í Reykjavík með þess-
ar vist öldunyis rjettu oy layaleyu ástœður.
Vjer neitum þvi engan veginn, að eitthvað
annað betra, enn tómur þrái og mótspyrna,
hafi ráðið atkvæðagreiðslu hinna Ellevu. sem
hrundu Olsen, og það einmitt þetta, að kosn-
ing hans hafði ekki lagabókstafinn fyrir sjer.
En vjer spyrjum lika: þegar eitthvert atriðis-