Ingólfur - 30.11.1853, Blaðsíða 2

74
heimsækti hana aptur, þá var auðvitað, að jeg
myndi ekki troða hana um tær; og var þá
þannig lokið fyrir fullt og allt öllum kunn-
ingsskap okkar. Hinir lægri embættismenn
fetuðu allir dyggilega i fótspor stiptamtmanns-
ins; enginn heimsókti mig nje bauð tnjer til
sín, og heyrði jeg þess þó opt getið, að það
gengi bæði á gleðskap og" gildum í bænum.
Ef jeg hefði ekki sjálf getað stytt mjer stund-
ir með öðru sem var þarflegra, f>á heföi jeg
sálast í leiðindum. Jað lítur svo út, sem ekki
nokkurri einni af þessum Víkurfrúm hafi
komið f>að til hugar, að jeg var útlendíngur,
sem ekki átti lijer nokkurn að og var útilok-
uð frá öllum fjelagsskap mentaðra manna.
Jað var sjálfsagt, að jeg var farin að eldast
°g gat f>ví ekki ætlast til, að karlmennirnir
hændust að mjer, enda olli f>að mjer lítillar
hryggðar. Og ef kvennþjóðin vildi ekki neitt
skipta sjer af mjer, f>á gat jeg því síðurvænt,
að karlmannalýöurinn vildi gjöra það.
„Jeg var lengi að hugsa um hvernig
stæði á því að menn væru svona við mig,
þangað til jeg sá að orsökin til þess var sjer-
gæðingsskapur og eigingirni, sem er auðsjáan-
legt einkenni landsmanna. Undir eins ogjeg
var komin til Reykjavíkur, komu að fyrir-
spurnir úr öllum áttum, hvort jeg væri rík,
hvort jeg ætlaði að hafa mikið um mig, og
hvort það væri nokkur ávinnings vonaðþjóna
mjer. Vellauðugir rnenn, eða miklir náttúru-
fræðingar eru hinir einu ferðamenn, sein eiga
því að fagna, að fá góðar viðtökur í Islandi.
Eru náttúrufræðingar opt sendir þangað frá
konungunum sumum í Evropu, og gjörðir út
til þess að safna miklu af steinum og fugl-
um; þeir eru þá vel útbúnir með gjöfum,
og þeim sumum mjög dýrlegum, handa em-
bættismönnunum, sem eru þeirn eitthvað lið-
sinnandi. Jeirhalda dansleiki oggildi, kaupa
sjerhvað sem þeim er boðið, ferðast ætið
fjölmennir og hafa stóra lest, svo að þeir
þurfa marga hesta; það eru gripir, sem ekki
er að hugsa til að fá ljeða í íslandi, þvi það
verður ætíð að kaupa þá; þegar þá svo ber
við að slíkir menn komatil landsins, fer livor
maður að verzla með sína dróg.
„Frakkneska lierskipið, sem kemurá hverju
ári til íslands, er þar einka velkominn gest-
ur; margar veizlur bæði kvelds og morgna,
og jafnvel dansleikir eru haldnir út á skip-
inu, og menn útleystif með góðum gjöf'uni;
stiptamtmaðurinn einn saman fær á liverju ári
frá frakknesku stjórninni 600 gyllini svo sem
þokkabót fyrir þá velvild, sem liann sýnir
yfirmönnunum á iierskipinu. En það var nú
allt ööru máli að gegna, þar sem jeg átti
hlutinn aö. Jeg hafði engar gjafir að færa,
og hafði eingin heiinboð; það var einkis að
vænta af mjer, enda snjeru allir við 'rnjer
hakinu“. (Framhaldið síðar).
til
ritsafns eptir Dr. !S. Egil.ssoil.
a?> er alsifa í útiöndum, J)i5 pa?> hvorki haíi veriíi, nh
se enn venja her á landi, aí> -halda á lopt ritsófnum eptir
merka rithiifunda. pat) er ekki einúngis svo, at> hver Jjút)
hefir keppzt vit> og keppist enn við a?) láta prenta óll rit
sinna merkismanna, heldur hafa einnig allarþær Jjúíiir, sem
hezt eru mentaíiar, áiitiíi þat> sóma sinn, a?> gefa út rit
þeirra manna í samfeliu, sem dauhir eru jafnvel fyrir 2 et)a
3 þúsundum ára, einúngis sökum ágætis verka þeirra; svo
er t. a. m. um kvæíii Hómers og rit margra annara merk-
is-hófunda í fornöld. Ver sögftum, at> þetta hefoi aldrei
verií) venja hðr, og vertlur, ef til vili, aldrei, hvaþ fornrit
Grikkja og Rómverja snertir; en J>ví er mit>ur, aí> þetta
sama hugsunarleysi eifa hiríluleysi heflr einnig átt sér stafe
um rit samlanda vorra svo margra. f>ess vegna hafa mörg
ágæt rit farizt hjá oss aí> fornu og nýu, sem einginn heflr
skeytt um, og stundum ekki höfundarnir sjálflr; j>ví þó þai)
sh ekki alment, aþ þeir hafl sjálíir glataþ og týnt viljandi
ritum sínum, hafa þó fæstir af þeim beztu hugsaí) um aþ
láta prenta þau í iifanda lífi. fannig hafa mörg handrit
farizt, sSm nú þæktu aí> öllum líkindum merkileé, ef tilværu.
Til þessa hafa og þeir menn fundiíi, Sem stofnuþu í fyrst-
unni bókmentafelagií) íslenzka; því aí> eptir lögum þess er
þaí) eitthvert helzta mark og mið félagsins, aþ láta prenta
rit merkra og framliþinna rithöfunda, sem ella mundu líoa
nndir lok, og á þenna hátt heflr félag þetta freisaþ nokkur
merkisrit frá gleymsku og eyþíngu.
Vér fjórir, sem hér ritum nöfn vor undir, erum ao vísn
ekkert hókmentafélag, en þó kemur fyrirætiuh vor aí) því
leyti saman vi?> fyrirætlun bókmentafélagsins, aþ vur höfum
keypt og ætium aþ .ráíiast í at> láta prenta handrit þau, sem
rektor sálugi, doktor Sveinbjörn Egilsson, heflr
samit) og eptir sig látiþ, og var hann, eins og kunnugt er,
einhver ágætastur rithöfundur ogfjölfróþastur vísindamaþur,
sem veriþ heflr uppi á vorum dögum hér á landi. Vér'vilj-
um iáta prenta þau rit þessa merkismanns, sem vér ímynd-
um oss aí> löndum vorum þæktu fróþlegust og girniiegust.
Vér ætlum hvorki né þurfum, iandar góíiir, aþ gylla eJa
jafnvei lýsa fyrir yírnr ritum þessa snildarmauns; því