Ingólfur - 03.02.1854, Blaðsíða 3

87
fieirra á því, þá er ntálifi betra á Akureyrar-
útgáfunni, en aptur er meiri kraptur í Reykja-
víkurútgáfunni, fiví hún nefnir „skollann“ einu
sinni. Jiegar jiá þingmennirnir þykjast búnir
að hreinsa hönáur sínar með skollaleik við
stiptamtmanninn, víkja þeir sjer að Ingólfi og
t'itgefara lians; og meðal anriars þá leiðrjetta
þeir góðfúslega hjá lionum nokkra ónákvæmni
í orðum hans viðvíkjamli legu Múlasýslnanna;
þeir segja sumsje „að Múlasýslurnar liggi
ekki í Norðlendinga fjórðungi, helclur í Aust-
íirðinga fjórðungi“. Vjer þökkum þeiin hjart-
anlega fyrir þessa tilsögn, og sjer í lagi fyrir
það, að þeir með henni staðfesta það, senr
skrifað stendur: að nautið pf'kki sinn bás ot/
múlasnivn sína jötu!! — Erin fremur taia
hinir lieiðruðu þingmenn um hinn mikla vanda,
sein þeir segja, að lngólfur hafi tekið sjer í
fang : „að vera jafnt þjóðblað sem stjórnar-
blað“. Jjað hugsuðunr vjer þó sízt, að þeim
niönnum mundi ofhjóða sá vandinn, senr ann-
ars liafa sjálfir leyft að kjósa sig til þings.
Megum vjer spyrja: hvaða meiri vanda hefur
Ingólfur tekizt í fang, með því að vera jafnt
þjóðblaðsem stjórnarblað, lieldur enn þingmenn-
irnir í Múlasýslum hafa sjálfir færzt í fang,
með því að taka á móti kosningu til alþingis?
Eða^hvernig skoða þessir heiðursmenn stöðu
sína þar? Álíta þeir ekki að sjer byrji, að
gagnast báðum jafnt, bæði landstjórn og
landslýð, stjórninni með þvi að styrkja hana
með skynsamlegum tiliögum, og lýðnum með
því að fram fylgja fyrir hann heillavænlegum
uppástungum? Svo framarlega sem mínir
heiðruðu þingmenn ekki sverja fyrir þessa
skyldu, há verða þeir að játa, að þeir sjeu
staddir i sama vanda, eins og Ingólfur, sjeu
jafnt þjvibmtnm sem stjórnanwenrr, eins og hann
jafnt þjóðblað sein stjórnarhlað, En ef að þeir
ekki geta látið sjer skiljast, að þessi vandinn
liggi á þeim, eða þora ekki að játa það fyrir
kjósendum sínum, að þeim sje nokkur vandi
á hendi nema svo sein þjóðmönnum, þá
þökkum vjer „húsbónda vorum“ fyrir, að
hann eigi kallaði slíka menn til þings; og
vjer getum gjört það með því betra geði, sem
vort lieiðraða alþing skrafaði nú í sumar án
þeirra upp á 70 arkir prentaðar, nm gagn og
nauðsynjar þessa fámeuna Hólma. Vjer getum
samt ekki leitt hjá oss að minna þingmenn
ina í Múlasýslum á, að átta .sig á því, hvorju
megin þeir vilja helzt vera, og hvort þeir vilja
ekki vera bæði þjóðarmegin og stjórnarmegin,
eins og Ingólfur litli; og þækti oss eins fýsi-
legt að fá um það greinarkorn frá þeim, eins
og um hitt, hvorju megin fjórðunganna Múla-
sýslurnar liggja.
(Aðsent)
1. Lærðiskúliiin og Eéla^ritin
Eins og það er gagnlegt, þegar þeir menn,
sem vit hafa á og eru löndum sinum velvilj-
aðir, segja þeirn satt og rjett frá því, sem þeir
þeir fara að rita um, svo að landsmenn geti
virt það, sem vel er gjört. fyrir þá og vel fer
fram lijá þeim, eins er það skaðlegt, þegar
þeir menn, sem annaðhvort ekki hafa vit á,
eða þá ekki kæra sig um, þó þeir lýsi lilutn-
um rangt, þegar þeir fara að rita svo um al-
menn málefni, að alþýða leiðist í villu og veit
ekki, hvort hún á lieldur að hafa gott eða illt
auga á hlutnum, já leiðist jafnvel til rangra
dóma um það, sem sízt á illa dóma .skilið.
Til sönnunar þessu máli setjum vjer lijer kafla
úr brjefi, sem oss var ritað í haust er var, út
af /lut/vek/u pjóðátfs um skóiann í Reykjavik.
„^jóðólfur hefur nú haft meðferðis 7 dálka
ritaða um „skólann i Reykjavík“, og verðnr
ekki annað um þá Hugvekju sagt, enn að hún sje
sennileg, og mjer þykir hún bera af öllu, sem
Jjóðólfur hefurvakið máls á, síðan hann skipti
um ábyrgðarmenn. Jað var vist ekki óþarfi að
sporna við því, að Rektor B. Jónsson yrði
yrirröngum dómum af sumum Iandsmönnum,
sakiraðgjörðahans við skólann; og þetta hefur
Hugvekjan gjört, eins og jeg hef ætíð álitið,
• að maklegt væri. En margur kynni líka að
segja, að það hefði ekki heidur verið óþarf't,
að sporna við þvi, að stiptamtmaður Trampe
yrði fyrir lakara áliti í augum landsmanna,
enn koiriið var síðan þjóðl'undarlokin, og að
miniista kosti hefði verið oþarli, að gjöra sjer
far af því að vekja máls á þeim hlut, sem
höfundur Hugvekjunnar segist sjálfur verða
álita vafalans ósannindi, en sem hann þó fer
að útlista í þeim beinum og'berum tilgangi,
að ala og auka eins illa dóma um stiptamt-
manninn, eins og liann vildi eyða þeiin og afrná
þá um meistarann. Einmitt fyrir þetta verður
Iiöfundurinn ber að hlutdrægni, og spillir svo