Íslendingur - 23.03.1861, Síða 1

w

r
ANNAÐ ÁR.
Til íslendinga.
Land veit jeg laugandi fót
i löðrandi norðurheims-ðldu;
lietjulegt hvítan það ber
hjálminn við sólroðin ský;
eldur í brjósti þess berst,
sem brennandi loga upp þeytir,
hjer held jeg þrúðhamar J>órs
þjettan og soðinn við afl.
Fjalldalir, unnir og ár,
og allt er frítt á þvi landi,
fjölbreytta fegurð og tign
föðurhönd drottins því gaf.
Lifa þar laukar í ldíð,
og liljur um skínandi velli
spretta þar ár eptir ár
ódáins geymandi mátt.
Leika þar laxar í ám
og leita að drynjandi fossi;
fyllist hver fjörður og vík
fiski um sumar og vor.
Fuglarnir fagran með söng
úr fjarlægu löndunum koma,
alskipa eyjar og sker,
eiga sjcr hreiður og bú;
skvnlausir skýra þeir svo
um skaparans gœzku og veldi,
sjáandi aldrei er sjá
svefnugur heimskingi má.
Forðum hin ágæta ev
var aðsetur frelsis og dáöa,
Bragi þar bólstað sjer tók
blómguðum íjalla í dal;
hlógu þá hæðir og laut
þjer hýrlega, óðfaðir! móti,
hamrar og hásrödduð björg,
himinn og dunandi sær ;
blómin í brekku og hlíð
þjer ilmsoetar fórnir þá fœrðu;
fjöll voru hátimbruð hof
helguð þjer, orðsnilldar goð.
Skáldanna bólgnuðu brjóst
og bifuðust guðlegum mætti,
gnúðu þeir gulllegan streng,
23. marz.
I
Mt
glöddu og frœddu svo lýð,
kváðu um kappa og víg,
og konunum mannsöngva íluttu,
sungu um ginheilög goð
gíaðir og Valhallar mjöð ;
huglausa hæddu þeir menn,
til hreysti og drenglyndis fýstu,
umliðnu aldanna verk
ófœddum sýndu þeir lýð.
|>á lifði í landinu þjóð,
sem hraust var og harðfeng, en eigi
sokkin í svefndoða-kyrrð,
sællífi, munað og glvs.
Meira var frægðin en fje,
og frelsið en stórmanna hylli
metið, og mannhatur ei
mjúkorða pellskýlum klætt.
Yinur hnje vinar að hlið,
fyr en vináttu sliti hann heitið;]
fullhuga Ijandmaður gegn
fjandmanni drcnglyndum gekk.
Sá sem var öðrum að auð
og ætt og metorðum fremri,
hann vildi ei höfðingja-nafn
hafa með kotunga-lund.
»þess verður getið, sem gjört er«,
sögðu feðurnir frægu,
heldur því kusu þeir hel
en hjara að látinni sœmd.
Erlendis fengu þeir frægð
af frœkleik og íþrótta snilli,
íslenzkan óttuðust brand
útlendra varmenna brjóst.
í kærleika konungum hjá
þeir komust og handgengnir urðu,
frjálsir þeim fylgdu af trú,
fœrðu þeim drápur og stef;
gulli og gersemum með
úr garði þeir leystir brott vox-u,
ljetu svo skínandi skeið
skunda til ættjarðar heim;
reistu þar ríkmannleg bú
og rausnarleg höfðingja-setur,
stjórnsamir stýrðu þeim vel,
starfsamir prýddu þau vel;
1
Osannsöglin.
(Smíilb úr onsku).
(Framhald bls. 380 1. árg. íslendings).
Um kveldið reið hann heim aptur, og var honum
þá heldur þungt í skapi; en er hann kom að hinum
sömu vegamótum, þar sem liann liafði villzt um rnorg-
uninn, reiðámóti honum heldri maður nokkur; sá spurði
hann til vegar til B.; svo hjet bœrinn, þar sem markað-
urinn hafði staðið. Edward vísaði ferðamauni þessum
þvers úr leið, og það af ásettu ráði; en maðurinn fór,
seui honum var til vísað. Edward horfði á eptir hon-
lun, og sagði við sjálfan sig: »Látum hann ónýta fyrir
sjer svo sem hálfa stönd, eins og jeg í morgun; nú er
komið að honum«; liafði hann gaman af, er hann hafði
leilt, hinn ókunna mann á villigötur; en svo virtist hon-
um, sem asi væri á hinum að komast til markaðarins.
Williams tók Edward opt og einatt vara fyrir, að
eyða tíma sinum í iðjuleysi við hnattborðsleik; því að
þeim, sem vendi sig á það, væri hætt við, að leiðast til
2
hins illa vana, að spila; en eigi að síður fór þó Edicard
þrátt og iðulega inn í hnattborðshús, svo að faðir hans
fjekk enga vitneskju um. Kveld eitt tókst lionum venju
betur leikurinn; hann vann allmikið fje, og var lionum
borgað það með sjóðskuldabrjefi. Svo vildi til, að faðir
hans sá sluildabrjefið hjá honum; tók hann það upp, og
virti fyrir sjer, og spurði síðan son sinn, hvar hann hefði
fengið það. Edward þorði eigi að gangast við, að hann
hefði teflt hnattleik, og svaraði hugsunarlaust: »Jegfjekk
það lijá granna vorum, peningakaupmanninum«. »Láttu
mig fá það«, mælti faðir hans, og galt honum fullt verð
fyrir í reiðu silfri, en sagði lionum eigi, hví honum væri
svo annt um, að ná í skuldabrjef þetta. þar höfðu gengið
fölsuð sjóðskuldabrjef um hríð manna á milli, en það var
enn eigi vitað, hvaðan þau komu, og þótti því Williams
það skylda sín, að skýra borgarráðinu frá því, að falsað
sjóðskuldabrjef hefði komið frá nágranna hans T., pen-
ingakaupmanninum; enda virtist það eigi ástœðulaust, þótt
grunur nokkur gæti legið á honum, þar sem hann hafði
grœtt stórfje á skömmum tíma. Borgarráðið bauð þegar,
1