Norðanfari - 17.05.1865, Qupperneq 1

4. AlS
\OlíTI\VFVlíI.
AKUREYHl 17. MAl. 1865.
M 18.
f JÓN JÓNSSON.
3. dag júlfmánuíar f. á. (eins og áSur er
gctib um í „Norfianfara“), dó öldungurinn Jón
Jónsson, fatiir sjera Páls á Völlum í Svarfab-
ardal, 91A árs ab aldri. Hann er fæddur
um mifcjan vetur 177 3 á Sælingsdalstungu f
Hvammssveit f Dalasýslu. 12 ára gamall
missti hann föbur sinn, og brá þá móbur hans
búi, enjbörnunum, 14 ab tölu, var komib nib-
ur í ýmsum stiiðum. Honum var komif) niíur
á bæ þeiin í Ilvammssveit, er Hóll heitir, þar
dvaldi bann f 9 ár, og álti vib mjög bág kjör
ab búa; því þab var farib svo iila meb hann
ab til slíks eru mjög fá dæmi. þahan fór
hann ab Sælingsdalstungu tii merkisbóndans
Orms Sigurfssonar, og var Iijá honurn í 8 ár,
og þann kafla æíi sinnar taldi harin ætíí> bezt-
an. Seinast var hann f 11 ár bjá hreppstjóra
Gísia Páissyni á Ilvítadal í Daiásýslu, og á
40, aldursári 1812 gekk hann a& eiga dóttur
hans Sólveigu. Á næsta vori fluttu þau sig
ab Sæiingsdal í Hvammssveit og bjuggu þar
i 32 ár, uuz þau votib 1844 fóru tii sonar
síns (sem var þcirra eina barn) ab Myrká í
Evafjarbarsýslu, og flultust þaSan meb bonum
aptur vorib 1859 ab Völlum í Svavfabardal.
Jón heitin var merkismabur og mikil-
menni. Gáfur bans voru góíar, lem bezt
sjezt af þvf, ab í æskunni og þab á þeim ár-
um, sem hann átti bágast, lærfci bann ab Iesa
af sjálfum sjer, því tilsögn var ekki aö fá, og
meb þcim hætti varíi liann þó manna bezt læs
á bvcrs konar skrif og prcnt. þegar hann
var komin á milli tvítugs og þrílugs, fór liann
fyrst ab draga til stafs og varb þð góbur
skrifari. Verkmabur var hann svo mikill, ab
fá dæmi cru til; því hann jafngiiti í jtví efni
hverjnm tveimur þó gildir væru; og sjómab-
ur þótti liann hartnær óvibjafnanlegur, einktim
stjórnari, og þab var jafnan sagt, þegar lífs-
hættu bar ab bendi á sjó, ab menn hefbu átt
lionum lífib ab þakka næst Gubi. Ab þessu
studdi mikib hngsyni bans, skjótræbi og karl-
mcnnska, cn þó lagvirknin allra mest, því þab
var eins og livert verk sem hann Iagbi hönd
á, gjör'i sig sjálit fyrirliafnailaust. Uinsýslu-
ma'ur var hann mikiil og búþegn gó'ur, og
skarabi fram úr flestum ab fyririiyggju, ráb-
dcild, sparneyini og reglusemi. Or var hann
og ríkur í skapi, og hvenær sem hann þurfti
ab hrinda einhverju af sjer, koma eijjhverju til
leibar ebur framkvæma eitthvab, þá var ákeib
gebsmunanna, þrek og kjarkur sáiar og lík-
ama, áhnginn, áræbib og karimennskan, þá
var allt þetta svo mikilfenglegt, ab þab var
eins og fjöllin yr'u fyrri ab lála undan, cn
ab því yrbi ekki framgengt. En jafnframt
þessti var hann manna trúræknastur og nijög
gulhræddur, og bar rnanna mest lotningu fyrir
því gublega, en þoldi ekki ab beyra ebur sjá
neitt sem því var gagnstætt. Seinast æfi
sinnar iá liann 3j ár í kör, aliur máttlaus
hægramegin. þenna kross bar lrann meb ein-
stakri þolinmæbi, svo aldrei Iieyrbist til hans
eitt óánægjtt- ebur óþolinmæbisorb. þaf| míj
svo ab orbi kvcba, ab hann allan þann tfma
væri aubsveipnin, aubmýktin og undirgefnin
sjálf. Svo var hann orbin umbreyttur. Sein-
asta daginn, sem ltann lilbi (sunnudaginn hinn
3. júlí) ias hann allan daginn í Vídalínspost-
illu, unz ki. var 10 um kvekiib, söng svo
andlátsvers, fjekk ab því búnu slag, hneig dt-
af og gaf upp andann. Hann Hffl þvf og dó
eins og hetja, og var sánnkailabur inerkismaS-
ur og mikilmenni. XV.
f SIGRÍÐUR JÓNSDÓTTIR.
17. dag júiímánubar f. á , andabist ab Hraun-
uin í Fljótum búsfrú Sigríbur Jónsdóttir kona
prestsins sjera Hákons Espólíns á Kolfreyju-
stab á 75. aidursári. Fabir henriar var merk-
ispresturinn sjera Jón Jónsson lærbi er iengi
var prestur til Grundar og Möfruvalia í Eya-
firbi, og seinast ab Möbruvailaklaustri í Hörg-
árdal. En móbir hennar var húsfrú Fleiga
Tómasdóttir kona sjera Jóns. Húsfiú Sigríb-
ur sáluga var fædd 22. janúar 1790, á Núpu-
felli í Eyafirbi, og ólzt þar upp iijá foreldrum
sínum þangab til 1801, ab liiín fór úr for-
eldrahúsiim til hnftingshjónanna, kammerrábs
og sýslumanns G. Briems og frúar V. Arna-
dóttur og meb þeim sama ár tii Iteykjavíkur,
hvar hún mun hafa verib fermd af þáverendi
dónikiikjupresti Brynjúifi Sivertsen. Hún var
þjónusturnær hjá rjebumthöffingsbjónum þang-
að til árib 1812, ab hún fór lieim tii foreldra
sinna, ab Möbrufelli í Eyafirbi; var hún þar
hjá þeim til þess vorrb 1822, ab hún giptist
þáverandi stúdent H. Espóiín á Frostastöbum
í Skagafirbi. Vorib 1823 reistu þau bú á
Yztu-Grund í sömu sveit og bjuggu þar í 11
ár. þar eignubust þau 6 börn hvar af iiú
lifa 3 og cru öll gipt. 1834 vígðist II. Espó-
lín til abstoðarprests sjera GÍ9la Jónssonar ab
Stærra-Arskógi, og fluttnst þau þangab þab
sama vor, og var sjera JL Espólfn þar prest-
ur þangab til haustib 1861, ab honum var
veittur Kolfreyjustabur. En vorib 1862 þá
þau fóru þaCan alfarin treyátist hún ekki
vegna bliridu, ciliiasleika og veikinda, er þá
gengu aimennt yfir, ab fara austur; kaus lnm
sjer þá iielzt ab fara til dóttur sinnar og dótt-
urmanns Jóns Jónatanssonar og Rannvegar,
Sigrítar, hvar liún lifti um tvö ár, vel róleg,
jafnvel þó ab laún þjábist seinna árib af megn-
um veikindum, sem drógu úr fjöri og kröpt-
um hennar. Húsfrú Sigríbur sáiuga var hin
mesta stillingar- og getprýbis kona, gubelsk-
andi og trúrækin, gíblynd og gjafmiid vib alla
þá er hennar leituín, og búsýslukona á meb-
an fjör og kraptar eutust. þab mun ekki of-
lof þó að sagt sje um liana, að þún haii verið
gædd flestum mannkosttim, elskulegasta eigin-
kona, ástríkasta nióbir barna sinna, rósöm í
allri mæbu og þjáning þessa iífg, og því ab
lokum borib úr býtum lífsins kórónu í öbrum
heimi.
9. 5.
f SIGURBJÖIIG GUÐMUNDSDÓTTIR.
J>ess er verbugt ab geta hjer í blabinu
þó seint sje, ab árib 1863 þann 17. jan-
úar, deybi merkiskonan Sigurbjörg Gub-
mundsdúttir, á líeykjum í Fnjóskadal, komin
ylir sjötugt, eptir þriggja vikna sjúkdómslegu.
Sigurbjörg sáluga var fædd í Fjósatungu, og
var þar lijá foreldrum sínum Gubmundi og
Gubfinnu^ þar til á 6. ári ab hún missti móbir
sína. Árib eptir fluttist hún að Hjaltadal til
þeirra hjóna Dínusar og Hrlaugar, þar var
hún í 7 ár; þá fór hún inn að Sybra-IIóli í
Kaupangssveit til Jóakyms og þórunnar, (og
þab sama vor fermd ab Hrafnagili) þar var
hún f 2 ár, og fluttist svo meb þeim hjónum
fram ab Uppsölum og var þar í 7 ár, svo
vjek hún aptur vistferlum í Fnjóskadai ab
Bakka, til Jóns föðurbróbur síns, og Gubrúnar
konu hans, þaban giptist hún Davíb Bjarna-
syni á Sellandi og bjó þar meb honum 2 ár,
svo íiuttu þau hjón sig að Bakka og bjuggu
þar 5ár, þá fluttu þau ab Reykjuin, þar bjó hún
með manni sínum til dánardægnrs. Sigurbjörg
sáluga var næstum 41 ár í hjónabandi og átti
mcb manni sfnum 13 börn af hverjtim 4 dóu
— 35 —
ung, Sigurbur, Jón, Benidikt og Gubfinna, en
9 lifa, þab eru: heiburs- og dugnabarmaiurinn
hreppstjóri Guímnndnr á Hjaltada! og sóma-
bændurnir Bjarni á Snæbjarnarstöbum, Sig-
urfur á Veturlifastöiúm og Davíb í Bakkaseli
2 eru ógiptir Hglgi og Jónatan bábir niann-
vænlegir menn, 3, dætur Sigurbjörg kona á
á Geldingsá, Guifimia og Gubrún bábar ógiptar
heima.
Sigurbjörg r?r kona ibjusöm og skyldu-
rækin, gestrisinu dyggbug og guthrædd, og
bar reynslu þá er henni mætti meb mikilii
þolinmæbi og stiliingu, þar til hún sofnabi
hinn væra blund daubaus meb góbri rósemi.
1. Liggur í stríbi ián og mæba,
Ljósib og myrkrib giebi og sorg.
Líka vili daubinn lííib hræba,
Launsátri meb urn ræuuuboig,
Af þvf hjer allir ejnn og hver,
undir jögmáli tíinans er.
2 Tíiriinn (nábaigjöf tímans herra),
Tiptunar sita meistari,
Tíminn menntar, og þá ei þverra
þúsund holl dæmi af reynsiunni.
Hjábiírn gvo ekki væium vib
vegsemd ab hlytum, sælu og fiib.
3. Tiuiinn er skóli æsku ára,
Eyiífbin síbar geyrnir þcim,
Uiiaðar fyllstu umhun klára,
Er hjer trú og dyggb stunda f heim,
þá má og líka síb'ar sjá,
Sigur hib góba í öllu fá.
4. þar um fullvissu gefur góba; » •
Gubsbarna rábvant framl'er'ib,
Á sem meir líbur æfi liljóba,
Æ fremur stunda dyggb og frib,
Sakieysib spegiar sig á þeim,
Svo sem nýfæddu barni í heira.
5. Svo var hin gamla sómakona,
SIGLRBJÖRG dótlir GUÐMUNDAR,
Stillt og dyggbug nam stöbugt vona
Stríbsmerki undir Gufcssonar;
Sjer mundi veitast sæluhnoss,
Sorgar þú bæri nokkurn kross.
6. Róleg trútækin rjebi bíba,
Rábstöfun eptir skaparan*
Daubaus bendingu hinnstu lriýba,
lleimvon átti til dýrbar ranns;
þar syngur hún nú sigur hrós,
Sælunnar vib þab bjarta ljós.
7. Astvini sínum eptir þ'reyba,
Árnar hún gófs f himninum,
Bibjandi Drottins líkn hann leita,
Lausnarans til al heiminutn,
Svo ab þau bæfci sýngi príe,
Samróma þar í Paradís.
8. Hún sem varfc barna margra inóblr,
Man eun til þeirra hjer og þar,
þessi blómgast — þeim gæbsku gófci
Gjafarinn spcki úthlutar;
liinum hun bifcur blessunar
Brunninn algófca sælunnar.
9. Stöfcvabu tárin lirærba hjarta,
Horfinn þó sje hún móbir þín,
þvf vib útvaidra blómgun bjarta
bíbur hún eptir viuum sín,
Fabminn þar breifcir mót þjer meir
Móburástin því aldrei dcyr.
2. 5.
f SIGFÚS BALDVIN HANNESSON i
Glaumbæ í Skagafirbi, salatist úr taugaveik-
inni eptir rútna 5 vikna þunga legu þann 13.
desember næstl. 25 ára gamall. Hafin var
orbinn einkasonur hinna aidurhnignu sóina-
hjóna, Hannesar prests Jónssonar og konu Iians
Arnleifar Gubmuiidsdóttur. Hann var einhver
hinn bvábgjörfasti og cfnilegasti æskuraabur,
því fjöiib var afbragb, atorkan rnikil, og fram-
takssemm í bezta lagi, því hann var ekki ein-
ungis hin öflugasta stob og stytta aldurhnig-
inna foreidia siuna til allrar utanliúss um-
sjónar og útrjettinga, heidur var hann einnig
orbinn hinn ötulasti forsprakki góbra samtaka
og heillavæniegs fjelagsskapar í sveit sinnt.
Hann haffci blýtt vifckvæint og hjalpargjarnt