Norðanfari - 07.10.1865, Side 3

verl&ur þá 1 lausafjárhundíab fram yfir mann-
tal.
Fátækra-títsvSrin eru 1372 fiskar; þar
af auka-útsvar 1178 fiskar.
{jetta vonum viö ah allir sanngjarnir menn
sjái, ab sje óbærilcg útsvör, þar setn búendur
eru allir leigulibar, og flestlr einvirkjar, og
geta því lítiö notab sjávarbjörg; enda er hjer
mesta óhægb vi& sjósókn sökum hafnleysu.
Fyrir þcssurn 4 árum áiti hreppurinn í
sjó&i hjerumbil 145 rd.
Ilefir á þessum tíma fengifc afc láni 100 -
Styrk frá ö&rum hreppum .... 75 -
Festu fyrir kristfjárjöi&inni Ketil-
stö&um ....... bO o 1
til samans 340 rd.
þessum peningum hefir ölliim veri& vari&
hlnum fyrr nefndu 2 fjölskyldu öreigum til
styrktar; einnig til a& leggja me& ni&ursetning-
unum þegar útsvörin hrukku ekki.
Á næstli&nu vori var því ekkert fje fyrir
hendi hreppnum til styrktar. Sneri þá sýslu-
ina&ur okkar sjer í sumar þanga& sem sízt voru
líkindi til a& hjálp væri a& fá, og Ieita&i li&s
lijá hvaiaveilamanni Roys frá Vesturálfu; tók
hann því (3rengilega og gaf hreppnum 38 rd.
Vib finnum því skyldu okkar, í nafni
hreppsins a& þakka hjer me& herra Roys fyrir
þessa höf&ings gjöf.
En sjer í lagi þökkum vi& herra sýsiu-
manni 0. Smith fyrir veglyndi hans og álmga
er ha'nn hefir ávallt sýnt til a& hjálpa hrepp
þessum sí&an hann kom hingab því honum
er ab þakka a& ekki hefir enn þurft a& grípa
til þess ney&ar úrræ&is — er lögin þó heim-
;]a — »& láta muna&arlaus börn fara á ver-
gang, er vir&ist til lítills hei&urs e&ur hagn-
abar sýslubúum.
Lo&mundarfjar&arbrepp 1865.
Jón Jónsson. B. Halldórsson,
prestur. hreppstjóri.
UNDARLEG þÖGN.
þa& er ekki all sjaldan, a& vjer fáum a&
a& lcsa í blö&um vorum lýsingu á þeirri flísinni í
augiim embættismanna vorra, sem ýmsir menn
þykjast sjá í gegnum stækkunar vaglib á þeirra
eigin auga; en mínna kve&ur a& því a& oss minnir,
a& lofa&ir sjeu þeir embættismenn, sem me&sanni
eíga þa& þó skilib vitum vjer eigi af hverju
þetta getur komi&; hvort af ríkjandi vanþakk-
læti í þjó&inni, e&a af því, a& enginn embætt-
isma&ur finnst sá er eigi skilib lof og þakkir
fyrir trúskap í verki sinnar köllunar. A& vfsu
kunna helzt of fáir a& finnast er sannarlegt
lof skili& eiga, en þó er svo Gu&i fyrir þakk-
andi ab nokkrir embættismenn finnast þó enn
á landi voru sem ver&skulda a& þeirra sje me&
vir&ingu getib; vjer þekkjum fleiri bæ&i andlegrar
og veraidlegrar stjettar embættismenn sem eiga
skilib lof og þakkir fyrir trúskap í verki sinn-
ar köllunar, og sem án efa njóta þess í þög-
ulu brjósti allra rá&settra rnanna er þá þekkja
Og sem sjerhver sá embættisma&ur lætur sjer
itægja sem rnetur mest ltrós andans í samvizk-
unni. En þa& vir&ist einhver skortur hjá þjó&-
jnni yfirhöfu&j a& ganga ekki í fótspor stjórn-
arinnar, sem vjer sjáurn a& nákvæmlega gefur
gaurn þeim m'ónnuin sem lienni líkar vi& og
vcitir þeim bci&ursteikn og ýmsar nafnbæturi
til þess þar mc& opinberlega a& lýsa sinni á-
nægju, og livetja þá til áframhalds á hinni
hollu og trúu embættisbraut þeirra. A& vísu
getur nú þjó&in ekki veitt embættismönnum
sínum hei&ursleikn e&a nafnbætur; en jafn-
gildi þeirra í allra þjó&hollara nranna augtttn
gæti hún gefib, me& því opinberlega ab láta f
ljósi, þakklæti sitt lof og vir&ingu. Og hvcr
af ombæítismönnum okkar Nor&lendinga á þetla
liei&ursteikn fremur skilib af þjó&inni en amt-
ma&ur vor J. P. Havstein ? hver e& ekki ein-
asta heíir sýnt staka árvekni, ástundun og
samvizkusemi í öllum hinum margbreyttn,
smærri og stærri störfum síns amtmanns em-
bættis, og þar rne& áunnib sjer ást og vir&-
ingu allra gó&ra amtsbúa sinna, en sem enn
fremtir hlýtur a& standa í augum alira þeitra
Islendinga sem sjáandi sjá, svo sem sú hetja,
er fyrst hóf stríb gcgn hinni vobalegu fjársýki,
sem hóta&i a& ey&ileggja sau&fjenab landsins
og lei&a yfir oss óumflýjaniegan hungursdau&a;
sem og allt ti! þessa barizt beíir gegn þess-
um drepandi vargi með því htigrekki sem allir
vinir og óvinir, gó&u og vondu ver&a a& bera
virfingu fyrir. Slíkt hngrekki tekur engin af
sjálfum sjer, heidur er þa& honum blásib í brjóst
af hinum góía anda forsjónarinnar, er heflr
útvalib þetta hellubjarg fyrir verkfæri til a&
fytirbyggja yfirvofandi dau&a og hallæri í voru
fátæka föfcurlandi. Strífc þetta er a& vísu enn
ekki til lykta leitt; en þa& er vor von ti!
Drottins a& hann gefi vorurn elska&a amt-
manni Havstein styrlc síns anda til a& berjast
hinni gó&u barátta og a& lyktum sigurinn úr
býtum bera.
Alit til þessa Itöfuin vjer ekki sje& þess-
arar lietju gctib í blö&unum vorum mc& ver&-
ugu þakkarávarpi. O, undarleg þögn, norb-
ur- og austuramtsbúa I
þa& flnnst oss bændum nokkrum í Ilúna-
vatnssýslu.
þAKKARÁVARP.
Öndver&iega á þorranum næstl. vetur, varð
jeg fyrir því slysi, a& á lei&inni austur yfir
Mývatnsöoæfi lá jeg úti náttlangt, og kól mig
á báfar fætur. Svona á mig kominn komst
jeg þó til mannabygg&a, a& Grímstö&um á
fjölium, livar höf&ingshjónin herra Björn bóudi
Gíslason, og kena hanshúsftú A&albjörg Jóns-
dóttir veittu mjer hinar alú&legustu vi&tökur;
tóku þau mjer eins og beztu foreldrar er
barn sitt úr helju heimt hafa, veittu mjer alla
mögulega a&hjúkrun er bezt mátti ver&a og
útvegu&u me&ul og læknishjálp er me& þurfti
banda mjer, Var þannig öllum mannástar at-
lotum framhaldi& vi& mig, þær 13 vikur sem
jeg dvaldi þar og var ekki fer&afær, og á allan
hátt leitast vi& a& lina þrautir mínar og stytta
tnjer stundir, eins af húsbændunum sem öll-
um ö&rum á beimilinu. Og a& lyktum þegar
jeg fór þa&att, var mjer ekki einungis gefinn
upp allur hjeraflei&andi kostna&ur, heldur einn-
ig sje& um mig heim til tnín borgunarlaust.
Um iei& og jeg þá auglýsi þetta opin-
berlega, hluta&eigendum til ver&skulda&s hei&-
urs og sæmdar, finn jeg mjer skylt, a& votta
þeim hjónum, herra Birni Gíslasyni og húsfrú
A&albjörgu Jóhsdóttur á Grímsslö&um mitt inni-
legasta þakklæti fyrir allar þær miklu vel-
gjöríir og a&hjúkrun, sem þau au&sýndu mjer
ókenndum manni, og a& öllu leyti ver&skuld-
unarlaust frá minni hálfu, Og er það mfn
hjartans ósk og von, a& hann sem sag&i:
„gestur var jeg og þjer hýstub mig osfrv.“
endurgjaldi þeim þetta miskunarverk þegar
þeim mest á rí&ur.
Arnarvalni vi& Mývatn í septembermán. 1865.
Anton Krisijáusson.
ANDVARPIÐ.
þú milda kvein frá mæddum li&i& barmi,
er munarklökkum huga veitir fri&,
iue& blífcri þögn þú lýsir huidum harmi,
scm heimur kaldur ekki kannast vi&.
þú heit ert bæn og hjartans sannmál tunga,
þitt hulins mál er Gubi einum Ijóst,
um andvökunótt er af sjer varpar þunga,
hi& angurmædda vinarlausa brjóst.
Er meyja frí& í björtum æskublóma
í biósti dylur fyrsta munareld,
frá svásum barmi ástarblítt þú ómar,
sem aptanblær um fagurt sumarkveld.
Er mó&ir blí& hjá barns síns legstafc nýjum
brcunlieit fellir tár á moldarhjúp,
þá lí&ur þú sem leiptur gráts í skýjum,
er logar móiurhjartans clsku-djúp.
Og æ er vinnr vinar augum hverfur,
og vonarstjörnu byrgir dau&a-sær,
en fast afc hjarta sorg og harmur sverfur,
þú sálarinnar hðrpustrengi slær.
Er veröld bregzt og hjarta gramt vifc heiminn,
sjer hríldar finnur engan samastafc;
þú dularfullt í dymmann svífur geiminn,
og dómstól himinsala st'gur afc.
Og loksins þegar lífs er þrotin gle&í,
og lengur eigi daga rö&ull skín.
er syndarinn á sínum hinnsta be&i
segir hryggur: „Dvottinn minnstu mín“.
Á banastund frá brjósti þá þú lí&ttr,
en berst a& eyrum, þegar hverfur allt,
frá frelsisheim þinn bergmáls ómur blí&ur:
„Brófcirl í dag þú raefc mjer vera skalt“.
Kr. Jónsson.
GAMALMENNI (sltnr vi& sjiiarströnd, og) KVEDUR.
Sit jeg vi& þögla sjávarströnd,
er náhjúp NjÖrfa-jó&
níetur of ó&ins fljób.
Bátur til strandar beinir lei&;
hvort afc hann hafnar vel,
hreint óvíst þa& jeg tel.
þannig er jeg á lífsins Ieifc:
takinark mitt óvíst er;
eykur þa& kví&a mjer.
Sjerhvern ungling jeg sælan tel,
sem enn má velja’ um vcg
velji’ hann betur en jeg.
Æska fyr elli á burt vcik:
apturkvæmt ekki’ á jeg
aptur á lífsins veg.
Nú sárra tregatára’ og gráts
eg bundizt ekki fæ;
ceska ! jeg man pig œ!
Fallin ert þú, sem fölnufc rós,
er dau&adegi á
dreifir enn ylm sjer fr<á.
Endurminningin a& eins nu
ein lifir eptir þig,
og en þá gle&ur mig.
Ungur jeg ver& f annafc sinn,
þá er í muna mín
minningin vaknar þín.
J. Ó.
ANDI ALþlNGIS 1865.
— Og þar ske&i teikn á sólu og tungli, svo
mannanna synir væntu bata; og sjá, a& Ijósib
skein í myrkrunum og bar vitni sannleikanum
en þess vitnisbur&ur var sannur. þá söfnu&-
ust lögvitringar og skriptlrcr&ir satnan á hi&
fyrirheitna fjármálsþing, (alþing) en lý&urinn
æpti siguróp í anda. Og sjá; a& andi þings-
ins — sem hrópandans rödd í ey&imörku —,
leifc yfir hin huldu heimkynni jar&arirtnar og