Norðanfari - 09.04.1875, Blaðsíða 3

— 37
(5jú, þa& byrjar seha miS,
eiiífMn þegar (ekur vib.
f>á eru sælir þeir Bem gábu
f þessum heimi vel aí) ejer,
og Frelsarans bobum fylgja náíiu
af fremsiu kröptum lifsins hjer,
alvöldum Droitni ætíb hjá
í unabs sælu lifab fá.
J>ú náíiir vina þannig breyta,
þaíi er vissa sem huggar mig,
þú náfir dyggímg Drottins leita,
Droitinn og hefur frelsab þig.
Ó! þú varst sæl ab svífa frá,
sorgum, en lifa Gubi hjá.
iJeg finn aí> æfin ekki bííiur,
gg dey; og kýs þjer legstab hjá,
en sal mín ab Drottins sölum lífcur
sorg og armæbu hrifin frá;
hann sem á kross ljet kvelja sig,
kvittað því hefur fyrir mig.
ó hvílík huggun er þá eigi,
aptur þig íinna Ðroitni hjá,
þar sem ab hvorki synd nje tregi,
sælu útvaldra skerta má ;
f þessari von eg þreyja vil
þar til a& heiminn vib eg skil.
Hjörtur Hjálmarsson.
fakklæti fyrir góbgjörb gjaldt.
I júlímánubi 1873 andabist minn ástkæri
ektamabur, og slób jeg þá uppi munabarlaus
rueb þremur börnum í ómegb, og sjálf fjelaus,
reyndi jeg samt a& halda vib bú meb tveimur
sonum mínum, sem komnir voru á framfæri.
En á næsilitnu vori var jeg hrakin frá jarbnæbi
(af ósög&um ástætum) miskunubu sig þá yfir
mig húsvilta, heiburshjónin Gísli Gíslason og
Ambjnrg Arngrímsdóltir, og hafa sí&an reynst
mjer og mfnum, sem beztu foreldrar, og þar til
uppvakli Gub prófastinn lierra Vigfús Sigurbsson
ab komafyrir, og gel'a meb einu barni mínu, og
lítur þvf barui vel, einnig kom mjer lil hjálpar
heitursmaburinn Jósep Hákonarson vinnuma&ur á
Saubanesi, sem af eintómum niannkærleika baubst
til ab gefa meb dóttnr minni tveggja ára, og
tii a& gjöra mjer þab sem notalegast, og ánægju-
samlegast, mátii jeg hafa barnib hjá mjer, lag&i
hann fienni til, 100 pd. af hrísgrjónum, hálfa
tunuu af baunum, tunnu af rúgi og veturgamla
kind og lamb til skurbar, þar a& auki alklæddi
hann barnib sómasamfega. þetta veglyndi
Jóseps vib mig og mína er dæmafáit, þareb
hann var mjer meb öllu ókendur. En Drottinn
alsherjar! sem ert forsvar ekknaog föburlausra,
hann blessi þessa veglyndu velgjörba menn
míria f lífi og dau&a, asamt öllum þeim sem
mjer og mínum li&sinna af sínu kristilega etal-
lyndi
Ritab í janúarmánu&i 1875.
Margrjet Sigurbardóttir á Grund á Langanesi.
f
Næstli&inn 15. janúar þóknabist algó&um
Gufi a& burikalla mína ástkæru eiginkonu
Kriatínu Sof>u tíubmundsdóttur, eptir erfita 5
vikna banalegu, rúmra 33 ára a& aldri. Vib
vorum búin a& lifa saman f hjónabandi libug
5 ár, og blessa&i gjafarinn allra góbra hlula
okknr á því tfmabili me& 2 stúlkubörnum, af
hverjum annab lifir eptir hjá mjer. þ>eir einir
sem þektu hina látnu og mjer eru nákomnast,
geta bezt vitab hva& jeg hefi mist, og hvab sár
sakna&artilfinning hlýiur ab hreifa sjer í hjarta
mínu, en í (rú og trau«ti til Gubs fö&urlegu
miskunnar, lifi jeg í hinni sælu von og fuilvissu,
a& innan lítils tíma muni jeg aptur öblast sam-
vist hennar á landi sælunnar og kærleikans,
hvar engin þjáning nje harmur mun lengur til
vera.
Laxárdal í þistilfirbi 12. febr. 1875.
Jón Bjarnarson.
f
Dapurt og dimmt er í heimi,
því daubinn æ vakir,
helskeyiin iivervetna sendir
en hlifir ei neinu,
syrgendur aumkar hann ekki
þótt ástvini missi,
fabirinn sonar þó sakni,
og sonurinn föbur.
Opt hafa saknabar sárin
mjer svibib um æli,
foreldra frændur og vini
jeg fljótlega missti,
systkin tvö átti þó eptir
og unni þeim bábum,
nú eru bæbi þau borin j
á beb enna dánu.
Man jeg vib unnum hver ö&rum
minn ástkæri bróbir,
ungir og ljettir í lundu
þá Ijekum opt saman,
kvibum ei ókomnum árum,
því andstreymib huldi
æskuunar yndæli draumur
en ei var þab lengi.
Tímanna straumurinn stribi,
er strangur varb bábum,
bar okkur bráblega suudur
á brimsollnu hafi,
andvibris öldurnar bröttu
þá öndver&ar risu,
bobar og blindskerin ægbu
svo bágt gekk a& stýra.
Framlibni bróbir eg fagna
nú frelsinu þínu,
Iendingu farsæla Ijekkstu
í fribarins höfnum,
blómríka landib þúbyggir,
þar’s börnin Gubs una
eilífri sumars sælu,
hvar sól aldrei lækkar.
Hjer me&an dvaldurbu’ í heimi
þjer hlotnabist ekki
aublegb og metorb nje annab,
er epiir nienn sækjast,
ánægbur ætfb samt varstu
því Alfö&ur Ireystir
birnnesku dýr&ar meb hnossi,
sem hefur þig aubgab.
Greindur og gætinn æ varslu
og gubhræddur iíka,
orbi Gubs ætíb þú hlýddir
meb au&sveipu hjarta,
aubugur ávallt ab dyggbum
þótt annab þig bristi,
því fjekkstu hugrekki haldib
á hálum lífs brautum.
Ekkjan og börnin þín ungu,
sem epiir þig lifa,
saknandi munu þin minnast
á meban tijer dvelja,
styrki þau Herrann á himnum
meb hjásioð og mætti,
lífsins f stríbinu stranga
ab standa og sigra.
Kveb eg þig framli&ni frændi
og fastlega vona
skjótt muni skúrum af Ijetta
en skína mjer sólin,
sárt skal ei syrgja nje kví&a,
jeg sje þig brátt aptur,
öldurnar lækka, þá iygnir
Og leibin mun sækjast.
E. Pálsson.
SUMARRÓS PÁLSDOTTIR.
Allt er hljótt
þvFab dautans þögul nótt
breibist yfir bjöik er prýddu
blómin lífs og fegurb skrýddu
fjörs þá geymdi fagrann þrótt
allt er bljótt.
Veikt er líf
stutt hjervistar stundar kýf
daubinn menn á öllum aldri
á burt hrífur mundu kaldri
þar mót enginn hjálpar hlíf
veikt er líf.
Sumarrós
þitt er slokknab Iffsins ljós
þig vib hörmum þínir synir
þín og sakna tryggjr vinir
þitt er geyma í hjarta lirós
Sumarrós.
þab man jeg
æskan þótti yndisleg
ástrík mó&ir okkur varstu
Og umhyggju fyrir barstu
oss ab lei&a lífs á veg
þab mau jeg.
Böl og neyb
opt þjer mættu Hfs á leib
nú þig ekkert náir pína
nú er skipt um hagi þína
þrotib er meb þínura deyö
böl og neyb.
Stríb er stytt
einnig dagsverk endab þitt
er í heimi áttir vinna
umbun fær þú verka þinna
liimnum á vi& harma kvitt
8trí& er stytt.
Frel8u& önd
laus vib holds og harma bönd
fribar aubgub fögru hnossi
fyrir Jesú dey& á krossi
Gubs þjer nábar hjúkrar hönd
frelsub öud.
Trygg f lund
varstu alla æfi stund
opt meb gjöfum giaddir snauba
Gubi treystir framm í dau&a
fengib þjer ei fólstu pund
trygg í lund.
þín var sál
laus vi& heimsins hrekkja tál
jafnan iífs um strangar stundir
stö&ug Ðroltins merkjum undir
gatan heims þó gjör&ist hál
þín var sál.
Hvíldu rótt
lans vib alla sorg og sótt
andi Drottins upp þig vekur
eilífbar þá lýsa tekur
inndæll morgun alheims drólt
bvfldu rótt.
þig jeg kveb
vært á dymmum dánarbeb
sefur hold en Ijóss á landi
lifir þinn og vakir andi
sveit Gu&s engla sællri meb
þig jeg kveb.
St. Jónasson,
(
T
Horfinn er æskudags upprunninn Ijómi
æfinnar drógst yfir helmirkurs kvöld
fölnabi nygróinn fagurlífs blómi
fimbnl-tíb daubans þar á dundi köld
brostib er hýrlegt brosib á kinnum
í brjóstinu hjartab hættir a& siá
vertu nú dóttir mfn sæl þúsund sinnura
svefn höfgi grafar þig fallinn er á.
Man eg þig blessaba barnib mitt góba,
ab brjóstinu opt jeg hallabi þjer,
gebþékkni æ þú gjör&ir fram bjó&a,
gefin til ánægju varstu því mjer;
En stutt var þin æfi, styttri’ en hálftárib,
stundin því abkom burtfarar þín,
mjer þó ab veittist Babnabar sárib,
sæluna hrepptir þú aldrei sem dvín.
Jeg sakna þín dóttir úr syndau&gum heimi,
samt yndæl von í hjartanu grær
ab fagna þjer aptur í feginlands geimi,
frelsub þá öndin mín heim þangab nær.
Já, sæl ertu leyst frá synd eymd og kvöium,
sál þína veit eg lifandi nú
gubdómsina upp f glóbjörtu sölum,
gebib mitt styrkir æ huggun sú.
S. þorleifsdóttir.
BRÚÐKAUPSVÍSUR.
ti! Frímanns Jónssonar og Gu&rúnar Fribriks-
dóttur í Haganesi 26. september 1874.
Komib er haustib hi& kalda,
Kveba vib náhljó&a hrannir.
Bliknub er blómknappa sveit
Borin ab vetrarins fa&m.
Ó þú gullharpa, sem glymur
Hin giablegu margbreyttu hljóbiu,
Vek þú hinn vorblíía söng
Vinum sem eiskast um haust.
f>egar á sólheibu sumri
Syngjandi blástraumar lækja
Leiba um Ijósgræna hlíb
Leikandi gullatrengja óð.
þó komib sje haustib hib kalda
Og kve&i vib nábljó&a brannir,
Heit eru brjóstanna blóm,
Sem brenna af elsku tryggb.
Æ! sýndu þig söngey&jan bjarta
Og sólegyðja himinsins fögur,
Blikandi brosfagra haust
Bú þig í drottuingar skart.
þib sem um landib hib Ijósa
Lfbib í kvöldskugga tárum
l