Norðanfari - 26.10.1875, Blaðsíða 3

— 83
menn eða Ameríkumenn (Aankees) því víst
er um það að bæði Norðm. og jpjóðverjarflytja
með sjer að heiman marga ósiði, sem Ame-
rikumenn leiða miklufremur hjásjer. Dæmi
scm sanna þetta sá jeg opt moð eigin augum.
J>á fer höf. að telja upp kosti Shawano
hjeraðsins sjerstaklega, sem af honum var
útvalið handa nokkrum íslendingum til að-
seturs, og er það þá fyrst að þar sje „afar-
mikið óiiumið land, sem sje mjög gott til
akuryrkju, og að þar vaxi vel hveiti, rúgur,
mais, haunir og margskonar matgrjón11 o. s.
frv. J>að getur vel verið að þetta sje satt,
en livert hægt er að rækta það í landinu
fyrsta árið eða ánnað og hvort það horgar
sig vel er aðal spursmálið, og hvort akur-
yrkja er þar yíir höfuð eins mikill gróða-
vegur ems og annarstaðar vestar og sunn-
ar í ríkjunum. Sunnarlega í Wis. borgar
Jarðarrækt sig vel, en Shawano liggur býsna
norðarlega og jarðvegur mun eigi jafn frjóv-
■samur þar og sunnar. Hvað hálfvlrði og
10 ára borgunarfrest á landinu í Sliawano
snertir, sem höf. telur annan kost þess þá
má fá það víðar, t. d. í Jowa, Nebraskaog
Kansas ríkjum. Járnbrautir * eru mikill
kostur, en hann finnst víða í Ameríku.
Hinn 4. kostur við lijerað þetta er „gott og
mikið kaup fyrir skógarhögg á vetrum“.
J>að má víða í Ameríku fá loforð fyrir háu
kaupi, en maður er lika opt svikinn um það,
og víst er það, að íjelög sem eiga mikið
skógland og taka menn á haustin til að
höggva, gjalda þeim sjaldnast fyrr en á
vorin og hygg jeg að gjalddaginn hafi ekki
verið kominn þegar hinn heiðraði höf. lauk
við brjefið sitt. Fáir þykjast græða á vetr-
arvinnu sinni, sízt þeir sem hafa fjölskyldu
eins og höf. skýrir frá. Höf. segir að í
Shawano sje gott loptslag og mjög gott
. neyzluvatn. Hvergi í 'VYis. þar sem jeg
smakkaði vatn var það gott, og sízt að það
væri jafngott og hjer, ehda játuðu alhr að
það væri blandað ýmsum steriaun jarðefn-
um, svo ómögulegt var að nota til þvotta
og varð því að halda til liaga regnvatni í
þess stað. Hvað veiðistað á Waslnngton
eyjunni snertir, sem höf. telur 6. kostinn,
get jeg ekki dærnt um, en sú veiðiaðferð
sem þar er brúkuð hefir mikinn kostnað í
för með sjer, og það er víst að ísl mundi
ekki fyrr en eptir fieiri ár verða færir um
að hafa hennar full -not. Að fiskur sje þar
nægur í ám og vötnum er óefað, en fáir
mundu þó geta lifað af honum eingöngu
og heldur aldrei gott að nota tvo atvinnu-
vegi í senn; það er sjálfsagt bezt að stunda
veiðiskapinn á veturna, þegar eklci er hægt
að vinna að jarðarrækt, og telur brjefhöf.
liann 6 mánuði. -g kostur Shawano er, „að
þar vaxi allskonar berja- og trjátegundir11.
Árið 1871 eða 2 var þess getið í blöðum
hjer, að skógarbrunar mildir æddu yfir ein-
mitt á nýlendu svæði þessu, enda liafa land-
ar skrifað þaðan að þar væru mest greina-
lausir og dauðir trjestofnar og kváðu mjög
ljótt yfir að líta.
Að síðustu sýnist það vera athugavert
við lýsingu herra |>orláks á Shawano Iijer-
aðinu að hann telur enga ókosti. Jeg get
lika staðhæft að íslendingar sem þangað
fóru í haust, eru fluttir þaðan aptur nú í
vor án þess að hafa tekið sjer land. Er
þá ástæða fyrir ísL hjer að flytja sig bein-
línis á þenna blett, án þess að slcoða sig
urn ? eða bíða þangað til menn eru ásáttir
um nýlendustað? J>að er ekki tími til þess
hjer að henda á liann. Mjer stendur á
sama hvað margir fara, en jeg vildi hjálpa
til f ð þeir gætu komist þangað sem þeir
væru ánægðir, og þessvegna reit jeg línur
þessar.
í júlímán. 1875.
Sigfús Magnússon.
A S TIX.
Ástunum fylgja ætíð vann
efi og sorg, er kvelja mann;
hjartað andvarpar liryggt og rnótt
liverfa dagar í myrlcri og nótt.
2.
Einmana stend og andvarpa,
af ástunum dey eg ljemagna;
eg vissi að ást með örvar var;
enn eg sje þær íiú banvænar.
3.
Fugl! er lifir í frclsi enn,
forðast net þau, er tæla menn,
ástarblossar — mitt hjal þú he}rr
hjartað brenna og vonin deyr.
4.
Fugl var eg ugði ekki hót,
yndislcgt hrosti vorið mót
enn bráðum gekk snöru egnda í
ásta, og fjekk mitt tjón af því.
5.
Hver sá, cr aldrei elska vann,
aldrei til kvala finnur hann;
kuldi og ólund kvelja hann ei,
er koma af því, að unna mey.
6.
Marklausa drauma dreymdi mig,
draumur gaf von að fengr eg þig;
emi öll sú von 0r einbert tál,
örmagnast því 0g kvelst nú sál.
7.
Ljósið eina og yndi mitt!
ólundarlegt er tillit þitt;
ástarfuglinn! eg elska þig;
ertu svo hreytt að liata mig.
8.
Tarum flóa mín augun í,
auminginn sælli mjer er því;
blíðkast lát! svo að biðill þinn
híði eigi þegar dauða sinn.
9.
Blóðið stöðvast mjer æðum í,
af angist og kvöl eg tærist því;
énn harðara steini er hjarta þitt,
þú hirðir öngu þótt springi mitt.
10.
|>ú byrlar mjer eitur, ástamey!
aðeins af þínum völdum dey;
líf mitt er hörð og langvinn kvöl,
lánvana ást og liryggð og höl.
11.
Ondin er særð og blóðugt hrjóst,
blíðkast láttu og minnka þjóst;
enn nú um seinan sje eg það
að sorgin og gleðin fylgjast að.
|>orleifur Jónsson.
— Ur brjefi úr Skagafirði: „Hjeðan
er nú fátt til frjetta, heilbrigði manna, engir
nafnkendir nýdánir, og lítið af nýjum fram-
kvæmdum að segja, nema sýslunefndin er
búin að ákveða, að leggja skuli, það fyrsta
að skeð getur, brýr yfir 5 ár, (Kolbeinsdalsá,
Grafará, Kota-á, Yalagilsá, og (Jönguskarðsá)
sem eru ferðamönnum optsiunis illfærar yfir-
fcrðar, og er þegar búið að leggja brú yfir
Oonguskarðsá þar sem hún er 16—20 álnir í
millum kletta, og væri óskandi, að fleiri sýslu-
húar gjörðu eigi minna í þessu framfaramál-
efni eptir því sem ásteudur á hverjum stað, svo
minka tæki um þau slys, er opt hafa tilborið,
þá menn neyðast til að tefla á tvær vonir,
með að komast yfir vondar ár, þá áliggur,
Ennfremur finnst mjer í frásögur fær-
nndi, einstakra manna faheyrðar framlcvæmd-
ir hjer, mönnum til eptirbreytnis eða viðvör-
unar, þótt þær miði ekki til almennra fram-
fara. J>að er nefnil., að hóndinn Bjarni
Skúlason og kona hans Ingibjörg Jónasdótt-
ir, sem Iiafa húið á Álfgeirsvöllum, en fluttu
a næstl. vori að Syðstavatni, gjörðu svo lát-
andi gjörning í vor: að þau gáfu hinum
nafnkenda lir. Grísla Jónssyni frá Saurum í
Dalasýslu, en sem þá nefndist frá Reykjum
í Hrútafirði, allar eigur sínar, fasteign og
lausafje, hverju nafni sem nefnist; þráttfyrir
| þó þau ættu skilgetin hörn, nema áskyldu
sjer einungis, að þau hjónin skyldu hafa
framfærzlu til dauðadags, og fyrir útför
þeirra og börn þeirra, er yngri voru en 16
ára, af fje þessu hjá Gfísla, eða erfingjum
hans, en afsöluðu frá sjer og sinum erfingj-
um öllum eignar- og erfðarjetti, til þessa
sins fjár, svo framarlega að þau upphefðu
ekki þennan gjörning með öðrmn gjörningi,
sem þau áskildu sjer þó engann rjett til, en
gjafagjörning þenna Ijetu hlutaðeigendur lesa
upp á lilutaðeigandi manntalsþingi að Lýt-
ingstöðum. — Jpannig sýnist að menn fái
fagætt dæmi fyrir þá, er þykjast eiga of-
mikið, til að hafa áhyggjur og umsvif ineð
það, til síns dánardægurs, einasta að þeir
sjeu ekki tortryggnir, þareð það getur kom-
ið í veg fyrir slíkar framkvæmdir. Framan-
nefnd hjón voru heldur vel efnuð, eptir því
sem velmegun bænda er í Skagafirði.
|>ess or getið sem gjört er, sem bæði er
eðlilegt og tilhlýðilegt, annaðhvert þeim til
verðuglegs heiðurs er hlut eiga að máli,
eða öðrum til eptirbreytnis eður viðvörunar;
þannig finnst mjer og þetta atriði verðugt
fyiii að fá að koma í Norðanfara, þótt heið-
arlegra væri, að þeir sem eigi þykjast liafa
með fje sitt að gjöra, fyrir sig eða sír.a, eða
geta eigi unnt smum rjettbornum erfingjum
þess, að þeir ráðstöfuðu því til einhverra
almennra þarflegra fyrirtækja sem hæði hjeldi
mmningu þeirra ógleymdri, þeim til verðugs
heiðurs og öðrum til eptirbreytnis, en föður-
landinu til framfara“.
— Úr brjefi úr Reykhólasveit í Barða-
strandarsýslu, d. 3. júlí 1875. „fú munt
hafa heyrt lát sjera Magnúsar Hákonar-
sonar á Stað í Steingrímsfirði, konu hans
og tveggja elztu barna þeirra, einnig skip-
skaðans á Skarði í Dalasýslu, drukkiiaði
þar sonur ekkjunnar frú Ingibjargar Ma-n- ’
ússen, Ebenezer og 3 menn með honum“!
-Úr brjefi úr Bjarnaneshrepp í Aust-
urskaptafellssýslu, d. 10. júlí 1875. „Nú cr
fatt um frjettir, nema að tíðin er allajafna
kold og óstöðug en grasvöxtur í góðu lagi.
Af því L. Beck, sem var verzlunarstjóri
á Papaós, cr kominn þaðan, verzluðu marg-
ii úi Austurskaptafel]ssýslu á Djúpavogi;
þangað komu 2 lausakaupmenn Isak Arno-
sen frá Kaupm. S. Jakobsen og Schou frá
Gránufjelaginu. UUin var þar 50 sk. korn
10 rd., hankahygg 16 rd., baunir 14 rd., kol
16 sk., hrv. 28 sk., kaffi 52, sykur 28 sk. og
kramvara mörg með miklu hetra verði enn
jafnaðarlega á Papaósi".
— Úr hrjefi af Seyðisfirði d. 18. júlí 1875
„Hjeðan cru nú engin stórtíðindi að frjetta
livorki af ösku nje eldi. Tíðin er og hefir
rnatt heita góð og hagstæð hjer í fjörðum.
Grasvöxtur er eptir vonum og nú sumstað-
ar byrjað að slá, og láta menn mjög illa
yíir að ná grasinu, því askan situr í rótinni.
Ljáir Torfa með‘ nýja laginu þykja og
mjög brtígðast, og fer það illa í slíku ár-
ferði. Skepnur er sagt að gjöri gago í
bezta lagi, því askan hefir varðveitt rótina
frá kali. J>að sannast á sínum tíma, að
askan verður til að bæta grasveginn lijer
evstra, ef eigi hætist á, eða aðrar hörm-
ungar dynja yfir, þó hún sje tilfinnanleg í
bráðina. Fiskafli hefir verið og er í bezta
lagi, það sem af er sumrinu. Norðmenn
eru nýloga liingað komnir á tvoimur skip-
um til síldarveiða, þeir hafa þegar fcngið
talsvert af síld. Verzlunin hefir gengið hjer
í ósköpnm það sem af er þessum mánuði,
og má nú lieita um garð gcngin, enda eru
þessar þrjár verzlanir sem hjer eru, orðnar
matarlausar, og eins lausakaupmaður einn
frá Rcykjavík, sem hjer liggur. Gránu-