Norðanfari - 28.03.1876, Qupperneq 2

og meðal annars til að vera milligöngumað-
nr, að útvega innlend tímarit þeim sem girn-
ast. Jeg sje ekki betur en þessi góði póst-
meistari, sem svo er kallaður, sje íúllkom-
lega skyldugur til að útvega alpingistíðind-
in hverjum peim, sem biður um pau og
borgar á oinliverju pösthúsi í landinu, og
slíkt hið sama stjórnartíðindin og öll önnur
tímarit og blöð, sem einstakir menn gefa út
í Reykjavík. Bæði alpingistíðindin og stjórn-
artíðindin koma út i einstökum örkum, sem
setluð eru til að binda saman í bók við enda
bvers tímabils, sem pau ná yfir, og verður
að skoða bverja örk sem sjerstakt númer,
eða tölublað, sem póststjórnin er skyldug að
taka móti jafnóðum og senda með bverri
póstferð.
J>að er snotur stjórnaraðferð eða liitt,
að verja mörgum púsundum af landsfje til
að prenta alpingistíðindin og mörgum pús-
undum til póstmálanna, meðfram til pess að
flytja alpingistíðindin út um landið, ogmeina
mönnum svo eptir allt saman að fá tíðindin.
|>au eru prentuð, og bæði prentsmiðjan og
prontararnir og svo prófarkalesarinn munu
vilja fá sitt fyrir pennan starfa, enda fá pað.
Tíðindunum er ef til vill öllum komið til
einhvers bókbindara til að festa pau saman
í hepti, fyrst og fremst til pess að bókbind-
arinn geti haft atvinnu af pessu, og í ann-
an stað til pess, að hvert hepti geti orðið
svo pungt, að póststjórnin eptir hártoguðum
lagabókstaf geti pótzt löglega afsökuð frá
að flytja pau, og póstmeistarinn geti gengið
pví lengur iðjulaus með höndurnar í vösun-
um, en fengið sín laun eptir sem áður, pví
pó hann neiti öilu, pá neitar hann líklega
ekki að taka við peim. J>etta er nú sjálf-
sagt gott fyrir bókbindarann og póstmeist-
arann. En bvernig er pað fyrir pjóðfjélag-
ið? Sjálfsagt er pessi aðferð hentug til pess,
að- aptra mönnum frá að bugsa, ræða og
rita um málefni ættjarðarinnar, halda peim
sem bezt sofandi 4 hinum gamla kodda and-
varaleysisins, og í stuttu máli er bún hyggi-
lega upp hugsuð til pess að afstýra pví, að
sannarlegt pjóðfjelagslíf lif'ni og dafni í land-
inu. En ætli pá befði ekki verið nær, að
sleppa hreinlega prentun tíðindanna? Nei,
ekki hefði pað hjálpað; pá hefðu einstakir
menn í höfuðstaðnum ekki haft neina at-
vinnu af poim, og mýsnar og völskurnar par,
sem sagt er að sjeu komnar vel á veg að
jeta upp gömlu alpingistíðindin, hefðu pá
baft minni forða. Landið verður að bera
höfuðstaðinn á höndum sjer með mönnum
og músum.
En — án gamans að tala — ætli van-
pörf væri á pví, að næsta alpingi tæki ó-
skornum nöglum til pessa máls, ef land-
stjórnin eða póststjórnin bætaekki úr skák,
sem jeg hef litla von um að hvorug peirra
gjöri?
__ Að pví leyti sem grein sú, er stend-
ur í 22. bl. „Norðlings" 15. marz, viðkem-
ur mjer sem póstafgreiðslumanni, finnst mjer
purfa að skýra hana nokkuð betur, en par
er gjört, hvað jeg með línum pessum skal
leyfa mjer.
Til að sýna ástæðu fyrir peirri sáru um-
kvörtun, sem ritstjórinn sín og almennings
vegna lætur í ljósi út af pví, að ekki hafi
orðið komið blöðum með hinni fyrstu póst-
ferð p. á., segist hann að eins hafa komið
einum hlaðahöggli með austanpósti, sem fór
hjeðan 21. fehr. næstl.
Nú eru hlaðabögglar, eins og allir vita
minnstir fyrír innan */* hr pundi, og gætu
pví margir sem lesa ,,N orðling“ ímyndað sjer
að böggull pessi, sem ritst. gat að eins feng-
ið komið á póstinn, hafi verið af pessari
minnstu stserð, og pað pyi heldur, sem ritst.
| nefnir hann höggul. En sannleikurinn er:
að pað var eiginlega ekki böggull heldur
„pakki“ af „Norðling11, að vigt 3 pd. 57 kv.,
og pareð hvert númer af „Norðl.“ vigtar lið-
ug 2 kvint, pá hefir verið í pakkanum 150
tíl 160 númer af blaðinu, og var pað pó
puggun og sálarfæða fyrir nokkur heimili.
Á meðal liinnar miklu óreglu hjá póst-
stjórninni, sem ritst. er svo pungt af niðri
fyrir, telur hann fyrsta pá: að hjer á höfuð-
póststöðvum Norðurlands hafi pvínær ver-
ið frímerkjalaust pegar marzpóstur átti að
leggja af stað hjeðan. Jeg get sannað pað,
að engum var neitað um frímerki með pess-
ari póstferð, og seldi jeg ritst. seinasta dag-
inn áður en póstur fór, pað sem hann bað
um af peim, og pegar hann kom til mín
sama kvöldið kl. 8, pegar byrjað var að láta
ofan í póstkofortin, og hótaði mjer klögun,
ef jeg hefði ekki nóg frímerki til sölu, sagði
jeg honum undir 4 vitni, að hann mætti
koma með svo mikið sem hann vildi af brjef-
um og bögglum, og skyldi jeg ábyrgjast að
pað kæmist frímerkt hvert sem hann vildi.
J>etta er nú tilkæfan fyrir frímerkja vönt-
uninni.
J>ar sem herra ritstjórinn segir frá að
pað muni vera „altítt“, að brjef fari „vilt“
fjórðunga og landshorna á milli — sem hann
pó ekki færir neina sönnun fyrir, — skal
jeg leyfa mjer að geta pess: að skyldi pað
hafa komið fyrir, pá er pað líklega af peirri
óreglu hjá almenningi — ekki hjá póstaf-
afgreiðendum — að varla sjest brjef eða
höggull, sem með póstum koma og fara, sem
er tilgreint á, til hvaða póststöðva, sýslu,
hrepps eða sóknar pað á að fara, nema hjá
ritstjóra „Norðanfara“, sem ætíð lætur sjer
annt um, að tilgreina á hvern höggul póst-
stöðva nafnið, par sem liann á að fara til.
J>að liggur í augum uppi hvað petta er nauð-
synleg regla, par sem bæjanöfn eru svo
mörg samnefnd hjer á landi, og pareð herra
ritst. „Norðlings“, enn sem komið er, ekki
hefir hrúkað pessa reglu með pá blaðaböggla,
sem hann hefir sent með póstum hjeðan, vil
jeg leyfa mjer að gefa honum pað ráð, að
gjöra pað eptirleiðis, samkvæmt Auglýsing
um póstmál á íslandi 3. maí 1872, 13. gr.
staflið f„ pví gjöri hann pað ekki, pá er
hann sjálfur valdur að pví, pó einhver hlaða-
böggull hans kunni að fara vilt fjórðunga
og landshorna á milli.
Akureyri, 17. marz 1876.
E. E. Möller.
SVAR til Norðlings.
Sækjast sjer um líkir.
Sælir erum vjer íslendingar pess, að
hafa fengíð blaðið „Norðling“ á stofn sett
undir ritstjórn hins stillta og gætna gáfu-
manns herra Skapta Jósepssonar; pví
að vjer getum pó átt pað víst, að hann, sem
hefir lagt stund á svo margt og er pví svo
fjölfróður, muni bæði vilja og geta leitt
landa sína í allan sannleika. Og pegar nú
par við bætist, að landshöfðingjaritari Jón
Jónsson er orðinn frjettaritari hans og
leiðbeinandi, pá má öllum liggja í augum
uppi, að pað muni eigi vanhugsað, sem peir
fjalla báðir um. Jeg pykist og vita, að
enginn Norðlendingur dregur efa á sannindi
nokkurs pess, er í blaðinu stendur frá pess-
um herrum, og er pað að vonum. En pví
vænna tel jeg að peim hafi pótt um, er peir
sáu í „Norðlingi“, I, 16, dómapá, er lands-
höfðingjaritarinn hefir kveðið upp yfir mjer
í vetur, og að sjálfsögðu telja pá rjetta. J>að
er hægðarleikur, að kveða upp dóma, ef
peir purfa við engar ástæður að styðjast;
en reyndar er nú kominn ofurlítill hlykkur
á fyrir landshöfðingjaritaranum, par sem
annar peseara dóma er af yfirrjettinum
pegar dæmdur ómerkur frá uppbafi til enda
(sjá ísafold III, 1), og að líkindum fer á
sömu leið fyrir hinum dóminum, og lítur
pví svo út, sem herra Jóni Jónssyni hafi
eitthvað skjátlað í pessu máli, pótt ólíklegt
sje. Enpað geta pó allir Norðlendingar átt
víst, að berra Skapta skjátlar eigi í dómum
sínum um kláðamálið; pví að mikil líkindi
eru til, að hann sje eins vel að sjer í sjúk-
dómafræðinni eins og í lögvísinni, endasýn-
ir hann ljósan vott hvorstveggja í viðbót-
inni við landshöfðingjaritarann i áðurnefndu
tölublaði „Norðlings11. J>essir dómar lands-
höfðingjaritarans purfa reyndar engrar skýr-
ingar við fyrir hvern pann, sem ómeingaða
skynsemi befir og pekkir málavöxtu; en af
pví lesendur „Norðlings“ pekkja eigi pessa
málavöxtu, ætla jeg að skýra málið lítið eitt,
svo að lesendurnir geti, ef peir vilja, pó
fengið nokkru ljósari bugmynd um ástæður
pessa máls, en peir fá af „Norðlingi“.
Upptök pessara dóma cru pau, að Jón
ritari Jónsson heimti hinar fáu kindur mín-
ar fram til skoðunar 22. dag októbermán. f.
á., og ljet jeg pá pegar sækja pær, en 3
kindur urðu eptir óvart hjá peim, sem sótti.
Allar kindurnar reyndust alheilar við skoð-
un pessa, eins og við allar pær skoðanir,
sem fram höfðu farið á peim í sumar og
haust. En að kveldi hins 23. dags október-
m. um kl. 6 hafði Jón ritari sent lögreglu-
pjónana heim til mín, til að birta mjerýms-
ar fyrirskipanir sínar viðvikjandi kindum
mínum, og var ein peirra sú, að jeg skyldi
reka allar kindur mínar aptur heim að húsi
mínu til skoðunar næsta mánudag, hinn 26.
dag októberm. Jeg vai' eigi heim'a, er lög-
reglupjónarnir komu, og fjekk heldur ekk-
ert eptirrit af fyrirskipunum pessum frá
landshöfðingjaritaranum, og pá ætla jeg að
skylda mín fari að minnka að hlýða pess-
um fyrirskipunum. Allt um pað ljet jeg
pegar hinn 24. sama mánaðar sækja pær
kindurnar, er vöntuðu hinn 22., og setja
inn í hús, en bauð skoðunarmönnunum, að
láta reka hinar kindurnar, hve nær og
hversu opt sem peir vildu að við hæ einn í
Skólavörðulioltinu til skoðunar, og auk pess
Ijet jeg sækja allar kindurnar liinn 26., og
pá voru pær allar skoðaðar enn að nýju.
Allt um pað dæmir Jón Jónsson lands-
höfðingjaritari mig í 10 krónu sekt, eins
og segir í fyrri dómnum, óstefndan og
óheyrðan; pví að stefna hans til mín í
málinu varð ónýt, er amtmaðurinn hafði
boðið honum að fresta málinu, og pað var
eigi svo mikið, sem hann skýrði mjer frá
pví, að málinu væri frestað til ákveðins
dags, pví síður að hann rámaði í, að hann
pyrfti að endurnýja stefnuna, og jeg kom
pví alls eigi á petta ping hans, pá er hann
tók málið fyrir og dæmdi samstundis.
J>etta er nú nóg til að sýna ástæðurn-
ar fyrir fyrri dómnum. En að pví er snert-
ir hinn síðari dóminn, skal jeg geta pess
eins, að viðvíkjandi gæzlunni á heilbrigðum
kindum mínum kom „pessi binn ágæti
framkvæmdarstjóri í kláðamálinu“
Jón ritari Jónsson, eigi. með, nje heldur gat
komið með nokkurt sem helzt atvik, hvorki
smátt nje stórt, sem líkindi yrði afdregin,
að jeg hefði eigi látið gæta kinda minna í
alla staði eins og amtmaðurinn hafði fyrir
mig lagt; en pegar hann bar pað upp á
mig, að jeg hefði eigi gjört pað, var pað
hans, að sanna pað, eða að minnsta kosti
að koma með einhverjar líkur til pess, en
pegar hann gjörði pað eigi, var engin skylda
fyrir mig, að sanna hið gagnstæða.
Yiðvíkjandi böðuninni á kindum mín-
um, hafði amtmaður, eptir tillöguin dýra-
læknis Snorra úrskurðað, að baðið mætti
vera úr peim lyfjum, sem jeg hafði stungið
upp ú| jjpáreð pau T®eru fullt eins Yel fall*