Norðanfari - 24.05.1878, Síða 4

Næstu nótt gengur í stórrigning og
helzt pað veður næstu viku svo aldrei porn-
ar af steini, og skemmist sætið mjög. Að
ánum er síðan leitað í 3 daga samfleytt af
2 mönnum riðandi, en ærnar finnast ekki
fyrr enn um haustið í fjárleitum. Segir
pá bóndi: „Fyrir pað, að jeg svaf einum
klukkutíma lengur fram á morguninn enn
jeg var vanur, og pað einn einasta morgun
af öllu sumrinu, hefi jeg tapað verkum 2
manna í 4 daga. og met jeg pau með hest-
lánum og skósliti 30 kr., og góðri verkun
á 2 kýrfóðrum af töðu er jeg met 60 kr.;
vinnutjón við að purka úr heyinu met jeg
20 kr., hálfa málnytu eptir 10 ær 25 kr.,
er pá skaði sá, er jeg beið af pví að sofa
pennan eina klukkutima í allt 135 kr“.
Hvað verður dagurinn dýr, pegar klukku-
tíminn kostar 135 krónur?
„peiin liciður, sem hciður her“.
það er almennur siður, að meira eður
minna takmarkað hrós, er hafið um dauða
menn, og er pað ekki lastvert, pegar hrósið
er verðskuldað og ekki yfirdrifið.
En pað sýnist ekki síður viðurkvæmilegt,
að minnast opinberlega í blöðum, eður með
annari nokkuð varanlegri minningu peirra
ágætismanna í lifandi lífi, sem gjöra sig
pess fullkomlega verðuga, bæðí til að gjöra
pað heyruin kunnugt, sem lofsvert er, og
svö til að sýna peim sem hlut á að máli
verðugan heiður, og til að láta hann sjá að
inannkostir hans sjeu viðurkenndir; sem ætíð
hlýtur að gleðja hvern pann, sem er sjer
pess meðvitandi, að hann sje ekki um of
lofaður, heldur sannleiki sagður.
Einn af pessum merkis- og sómamönn-
um, er óneitanlega herra veitingamaður
Lauritz Jensen á Akureyri.
það er orðið pjóðkunnugt hvílíkur dánu-
maður Jensen er yfir höfuð, sem fjelags-
maður, og sjerstaklega sem veitingamaður;
peir eru ekki allfáir, sem farið hafa víða
um landið og komið í önnur veitingahús,
sem nú eru orðin nokkuð mörg og á ýms-
um stöðum, er segja að ekki eitt einasta
komist í neinn samjöfnuð við veitingahúsið
á Akureyri; ekki eingang í höfuðstaðnum
Reykjavík sjálfri, miklu heldur hefir mjög
opt heyrst sárlega kvartað yfir pví að und-
anförnu, að langferðamenn lúnir og lítt til
reika, hafa undir nótt, mátt hrekjast par
frá, óbænheyrðir um gistingu; og mundi pví
ekki af vegi að gefa Reykvíkingskum og
öðrum veitingamönnum, lýsingu af háttsemi
veitingamannsins á Akureyri, peim tíl eptir-
breytni; pví pó hann sje hjer útlendingur,
er hann stöðu sinni og stað til sannkallaðs
heiðurs; sem fjelagsmaður og meðbróðir er
hann ráðvandur, framkvæmdarsamur, trygg-
fastur, hreinskiptinn og hreinskilinn í öllum
viðskiptum.
Sem veitingamaður er hann viðfeldinn,
giaðlyndur og skemmtinn; sjeu peir nokkr-
ir af gestum hans, sem eru illa á sig komnir
uppá einhvern máta: sjóhraktir, hríðarbarð-
ir, preyttir eða pjakaðir, pá er eins og menn
komi í góðra foreldra húa, hann er sjálfur
fremstur í fiokki með innilega nákvæma að-
hjúkrun; herbergið er haft hlýtt og nota-
iegt, vosklæði tekin og purkuð; næring og
hressing á reiðum höndum; hvílurúm af
ýmsum gæðum eptir pví sem um er beðið;
er petta allt með sama einkenni, nefnilega
prifnaði og hreinlæti, svo sannleg ánægja
er yfir að líta, og allt með óuppskrúfuðu
verði, ekki að tala um hversu allt er án
nokkurs manngreinarálits.
Jafnframt hinu pýðlega glaðlyndi og
mannúð, er háttprýði, siðavendni og aðgætni
Jensen6 eptirtektaverð; ekki glatast svo
— 60 —
tóbaksilát, enda smærri hlutir, inn á veit-
ingahúsinu, að menn eigi ekki víst að fá
pað úr læstri geymslu, pegar eptir er spurt,
ef pað á annað borð er innan húss; alltitt
er honum^að taka peninga af ölfuðum
mönnum, og setja undir lás, og afhenda
svo hverjum sitt, pegar tími er til.
Hundruðum manna skiptir sem geta
borið um að petta er ekki ofsagt herra
Jensen til heiðurs, enda mun sá enginn,
sem verið hefir gestur hans — einkanlega
illa til reika — að ekki minnist hans með
pakklæti og virðingu, og pvílík prúðmennska
og drengskapur ætti ekki að liggja í lág-
inni.
Heill sje pjer mæri manna vinur!
margreyndur oss að hreinni dyggð,
fremri pjer, danskur fleina hlinur
fjekk sjer hjer, varla nokkur byggð.
Yegfarendur, sem vos og preyta
vafið hafa í kjör óblið,
híbýla pinna og pín að leita
pykir líkast, sem vinna strið.
jpar er hjúkrandi hönd að finna;
hógværð og glaðvarð strax að fá;
par sjest allt, til pess mann að minna
mannúð, stjórnsemi og prifnað á.
Hjer ertu sómi pinnar pjóðar,
pjóðkunnur hjá oss drengskap að,
menn, sveinar, konur, meyjar rjóðar,
minnast pín svo og vitna pað.
Gjörvöllum pínum æfiárum
ætíð sje lukkan fylgi-dýs;
sóma krýndur und’ silfurhárum,
sói á meðaa úr djúpi rís.
J>ó blæja moldar breiðist yfir
bein pín, í grafar köldum reit,
komandi tíma, lof pitt lifir —
Lauritz Jensen — hjá frónskri sveit.
Margpakklátur gestur.
— það hefir pvi miður — allt of
lengí dregist, að geta pess hjer í blaðinu,
að frúrnar Jenny Josephine Janzon, Jón-
ína Valgerður Janzon (dætur Johnsens sál,
er fyrmeir var verzlunarstjóri á Húsavik)
og Nanna Sophíe Johnsen (dóttir fjórðungs
læknis Eggerts sál. Jóhnsens ,er hjer var
á Akureyri) allar nú í Kaupmannahöfn,
hafa gefið Akureyrarkirkju, mjög vandaðann
altarisdúk er pær sendu í fyrra sumar
hingað; fyrir hvorn vjer leyfum oss, sem í
nafni hlutaðeigandi safnaðar, hjermeð að
votta gefendunum, vort virðingarfyllsta og
innilegasta pakklæti. Ritstj.
Kafli úr brjefi, »»/4 78.
„Jeg hef nú lesið „Framfara", og likar
mjer mikið vel frágangurinn á honum í alla
staði; hann lýsir pví að eigi er pað ein-
samalt afrak pjóðarinnar að menntun nje
hæfilegleikum, sem komið er vestur um
hafið pótt svo virðist, sem sumir framfara-
uxarnir heima líti peim augum pangað.
Menn ættu pó um síðir fara að skilja, að
pað var enginn óheyrður viðburður í mann-
kynssögunni, pótt pessi islenzka pjóð, eins
og aðrar, gæti sjer afkvæmi, svo sem jeg
vona nú sje orðið, par sem petta litla pjóð
fjelag er myndað með svo líflegum frelsis-
einkennum. J»að væri nú vissulega mann-
úðlegra fyrir móðurpjóðina, að líta hýrt í
pá áttina, sem pað er, heldur enn að halda
áfram að kasta pangað brixlyrðum, hrak-
spám og ýmsum ópverra; hún mætti nú
fara að gefa pví gaum, að petta mun verða
sá stærsti sögulegi viðburður hjá íslending-
um á 1000 ára afmælinu, pótt hann gjörð-
ist svona, á bak við hátiðaglaum og höfð-
ingjavald, og væri allt annað en nokkuð af
pvi, sem með svo mörgum ráðsályktunum
var ákvarðað að ske skyldi á peim tíma,
til ógleymanlegs merkis um pjóðar afmælið;
hún, pjóðin, ætti að taka vel pessum frjáls-
lega nýrenningi „Framfara“, sem nú kom
með vorfuglunum, og hjálpa honum til við-
urhalds og proska, að kaupa hann framar
ýmsu öðru, pvi að mjer finnst hann líkleg-
ur til pess með tímanum að uppörfa og
leiðbeina i einu og öðru, sem heyrir til
manndómslegrar meðvitundar um hag sinn
og rjettindi, bæði í andlegum og líkamleg-
um efnum, og viðleitni til lagfæringar heima
á fósturjörðinni; já jeg vona að „Framfari“
geti stutt að framförunum hjer heima, og
pið blaðamennirnir, megið vara ykkur, að
dragast ekki aptur úr lestinni“.
Yeðurátta og aflahrögð.
Siðan 10. p. m. hefir hjer norðanlands,
verið sifelld norðanátt og stundum harðviðri
og snjókoma, frost optast á hverri nóttu,
4—8°áR. Hafisinn allajafna hjer norðan
fyrir landi og stundum landfastur inni á
fjörðum og flóum. — Fleirst hákarlaskipin
búin að fá lítinn afla, mest 70—80 tunnur
lifrar. Fiskaflinn' optast mikill, en aðeins
hjer á Eyjafirði, pví varla má heita að haíi
orðið nema fiskvart fyrir norðan og vestan;
pað var sem fiskurinn væri rekinn hjer inn
í fjörðinn, sem fjársöfn á haustum í rjettir,
og alls góðs gjafarinn leyfði svo mönnum
að draga úr pessari rjett fiskinn hundruðum
og púsundum saman, sem alls eru víst orðn-
ar margar milljónir, er allir hlutaðeigendur
ættu að telja saman og láta prenta i blöð-
unum, svo að pessi dæmafái, ef ekki dæma-
lausi, afli hjer kringum Eyjafjörð yrði skráð-
ur í árbókum landsins, öldum og óbornum
til fróðleiks, undrunar og aðdáunar.
— Sunnanpósturinn kom hingað 21. p. m.
Auglýsingar.
— Fjármark mitt, sem jeg tók að erfð-
um, en hefi ekki í nokkur undanfarin ár
brúkað, er:
Heilrifað, biti fr. hægra,
sneitt aptan vinstra.
Brennimark: G, Y.
Skyldi nokkur — mót von minni —
hafa löglega heimild til að brúka fjármark
petta, parf að semja um pað við mig svo
við getum annarhvor, eptir kringumstæðum,
breytt til með markið.
Menn peir, er likast fjármark brúka í
Eyjafjarðarsýslu, eru herra garðyrkjumaður
G. Friðfinsson á Hátúni og óðalsbóndi hr.
Svb. Sigurðsson á Ósi.
Akureyri, 21. Maí 1878.
G. Yigfússon.
— Fjármark Konráðs Friðgeirs Jóhann-
essonar á Dæli í Fnjóskadal: Hvatrifað
hægra; hvatt gagnbitað vinstra.
Brennimark: K F Jóh.
— Fjármark Jóhannesar Jónssonar á
Austarikrókum í Hálshrepp í Fnjóskadal:
Sneiðrifað apt., fjöður framan hægra; hvat-
rifað vinstra. Brennimark: J ó h. J ó n s.
Erfðamark: Sýlt, biti aptan hægra; sýlt
gagnbitað vinstra (sjá „Markaskrá“ Jping-
eyjarsýslu, nr. 868).
Eigandi og ábyrgðarm.: Björn Jónsson
Prentaxi Jónas Sveinsson.