Norðanfari - 08.07.1878, Blaðsíða 4

— 76 —
og öllum er þekti
unaðs fylling.
Hún var að fríðleik
fremur mörgum
systrum samtiða
sínum búin;
Ijómaði hennar
Ijúft af augum
gulli betra
gjeríi sálar.
Yinir foreldrar systkin syrgja
samvista slitin fjelags bönd;
tárin pvi harma blysin byrgja!
brosir pjer móti sælli strönd,
fögur þar ríkir farsæld klár,
fögnuð ei skiptir stund nje ár.
blú er þín kristals klára bráin
kætt af eilífri guðdóms sjón,
laus er pín önd við liðinn náinn
Ijómandi skín á herrans trón;
en moldar spretta mun á leir
minningar blóm sem aldrei deyr.
Yið munum finnast vina kæra
vinskapar minnast forn á heit,
aldrei hvar linnir yndi væra
elskanda tvinnast faðmlög heit!
horfm er sinni hryggð og prá,
heilagra kynnis löndum á.
S. J>. Björnsdóttir.
f
(íróa Jónatliansdéttir,
(fædd í Miðópi 6. júlí 1858, dáin samastaðar
26. des. 1877).
Allt er hverfullt sem yndi kann veita
oss í heimi pað sanna jeg má;
nndin svíður í hjartanu heita
'hretið dauðans skyggir nú á;
fölnar blóm nsov bana fer yfir andi
fylgir harmur og sárt tregar önd,
frænda og ástvina bliða sambandi
'bundið hafði Guðs nákvæma hönd.
f>að er grátlegt pá gullfögur blómin
sem glóðu yndælu lífsvori á,
verða pungbærann dauða við dóminn
döpur hniga’ og fölna sem strá!
getur nokkur glöðu með hjarta:
góðra ástvina legstaði sjeð?
nú vjer hljótum að kveina’ og kvarta
pá krjúpum við að peirra nábeð!
Titrar, hjarta, tár niður streyma
titt af augum mjer, brjóstið er preytt:
pví að hingað rjeð sorgarfrjett sveima
að sje hún liðin er unni jeg heitt;
Gróa, Jóijathans dyggðauðug dóttir
dauðans hnigin i faðmlög nú er
banasigð hans særir opt dróttir;
Sárið fimmta nú veitt hefir mjer!
Fullra 20 ekki var ára,
er hún gleðileg jól hreppa vann
ber pví margur sorgina sára,
sem einn græða lausnarinn kann;
tzregar höldur og húsfreyan kæra
hina elskuðu dóttir, sem bar
glaðlynt hjarta’ og gáfnaljós skæra,
til gleði öllum á heimili var.
Drenglynd, hugvitssöm, hjartagóð meyja
hún var öllum sem neyð prengdi að,
kjæta og hugga pann hryggðin rjeð beygja
hennar gleði’ og yndi var pað,
gáfuð höfðingleg, hún opt að gætti
högum nauðstaddra tillaga góð,
greindra foreldra geðsmuni kætti;
sem grátandi preyja sitt elskaða jóð.
Jeg kveð pig Gróa með elsku í anda,
englum fegri nú Ijómar pin sál;
komin fullsæl til lífsins ert landa
laus við andstreymi heimsins og tál:
vona jeg staðfast að finna pig friða,
frelsisstund pegar upprennur mín,
ó hvað farsæla, ánægða blíða,
eilíf par sem að dýrðarsól skín!
J. Th. d.
t
Wuðrún Sigurðardóttir.
Að sjá pig hniga’ í dauðans djúp
mitt dýra augna-ljós,
að sjá pig falda feigðar hjúp,
in fagra æsku-rós,
að sjá pig festa bana-blund,
in blíða, ljúfa mær,
pað sló mjer djúpa angurs und,
er aptur síðla grær.
Og pegar bana-bikar pinn
eg borinn að pjer sá.
f>að var mín bæn, og vilji minn,
að viki hann pjer frá.
En frelsi gazt ei fagnað pú
ef fengist hefði pað;
svo við pað kannast verð eg nú:
■eg vissi ei hvers eg bað.
Ef himnafaðir lengra líf
pjer lánað hefði, en mjer,
og mitt í heimi hinnsta kíf
mig hrifið burt frá pjer:
pað fundi okkar fresta hlaut
í friðar- tryggri -höfn;
og pín mjer hulin pá var braut
um prungna heimsins dröfn.
J>að huggar mig, að heimsins tál
pjer hættur engar bjó.
|>ín ung og hrein og óspillt sál
á engil-vængjum fló
af sorga-fróni í friðar-heim,
hvar frelsissólin skín.
Og unaðskjörum æðstu peim
tiú önditi fagi<#>r pín.
En pú sem mæra móður-ást
í móður- lagðir -brjóst;
pú einn minn söknuð allan sást;
pjer allt mitt böl er ljóst;
pú lætur dvína stundar stríð
nær stundin komin er;
eg hef pá von, að huggun blíð
á himni geymist mjer.
Æ! sof pú blíða barnið rótt.
Eg ber pinn söknuð enn.
Mitt líf er dimm og döpur nótt,
en dagur ljómar senn.
Já senn mun koma sælli tíð,
pví senn eg kem til pin;
og pess nú örugg búin bíð,
að brotni fjötur mín.
Friðrika Kristjánsdóttir.
Crullhrúðkaup.
J>areð pað má teljast eitt með pvi fá-
gjæta að menn gegni nokkurri köllun í 50
ár, og pví heldur ef pað er lengur, pykir
tilhlýðilegt pegar svo ber til, og sá er hiut
á að málí hefir staðið sóma samlega i stöðu
sinni, að pað sje opinberlega tilkynnt al-
menníngi, hlutaðeigandi til verðugs hróss og
öðrum til góðs eptirdæmis að pví er verða
má. Jpetta gefur tilefni til, að jeg sendi
yður heiðraði ritstjóri Nf. eptirfylgjandi
línur, í peim tilgangi, að pjer takið pær í
blað yðar.
Fleirstir, bæði innlendra og útlendra
er hafa ferðast um hinn fjölfarnasta pjóð-
veg, er liggur pvert yfir ísland, munu minn-
ast pess, að leið peirra hefir legið fram
hjá peim fagra og alkunna kirkiu- og
bústað Bólstaðarhlíð austast í Húnavatnssýslu.
J>eir munu einnig minnast pess, að peir
á pessum góðfræga stað hafi jafnan fyrir
hitt sömu gestrisni í veitingum pess er við
hefir purft samfara blíðu og kærleiksriku
viðmóti, sem búendum staðarins er svo
eiginlegt. í>að eru nú pegar liðin 50 ár
frá pví að pau góðfrægu hjón, K 1 e m e n z
Klemenzson og Ingibjörg |>or-
leifsdóttir fluttu að Bólstaðarhlíð.
Hafa pau í ýmsu tilliti mátt heita fyrir-
mvnd ánnara, svo sem, pegar litið er tíl
pess, ao Bólstarðahlið með tilheyrandi kirkju-
jórðum er gróðafje peirra; pau hafa alið
sómasamlega upp börn sín; veitt heiðarlega
móttöku hinum mörgu gestum sínum, er
afstaða heimilins hefir knúð til að leita
pangað fremur en annars skjóls og endur-
næringar. Klemenz hefir með eigin hönd-
um byggt upp bæ sinn og kirkju, auk
húsa og margs annars er hann hefir smíðað
á öðrum stöðum, sem en nú ber ljósan vott
um hagleik hans og dugnað, Sem sveitar-
fjelagsmaður hefir hann jafnan veitt mikinn
styrk með fjárframlagi; og með greiðasemí
og siðprýði hafa pau hjón áunnið sjer elsku
og virðingu allra er til peirra pekkja.
Árið 1876 áttu sýslumaður B. E. sál.
Magnússon og páverandi hreppsnefndar-
oddviti í Bólstaðarhlíðarhrepp tal með sjer
um, að pað væri tilhlýðilegt, að helztumenn
hreppsins ásamt nánustu ættingjum og vin-
um peirra Bólstaðarhliðar hjóna, sýndu peim
einhvern vott pakklætis og virðingar á pví
ári, pareð pað væri hið 50. hjónabandsár
peirra. Yarð pvi að samkomulagi að sýslu-
maðurinn skyldi útvega pann hlut, er peim
væri virðing í að pyggja að gjöf frá vina-
höndum, og fá helztu ættingja og vini, um-
ræddra hjóna, í Svínavatnshrepp til að
styðja fyrirtækið; en oddvitinn átti að standa
fyrir fjársamskotum hinna merkari manna
í sínum hrepp, til að kaupa gripinn með.
Eptir hið liastarlega fráfall sýslumannsins,
kom 1 Ijós að hann ekki hefði verið búinn
að útvega hina áminnstu heiðursgjöf. En
par hin sama tilfinning lifði í brjóstum
Bólstaðarblíðarhreppsmanna, hlutuðust peir
um að fyrirtækið fengi framgang, sem ekki
gat orðið fyrr en ári siðar, eða pann 9. júní
1877. J>egar hlutaðeigendur heiðursgjafar-
innar komu að Bólstaðarhlíð til að leysa
af hendi gjöfina, voiái synir peirra hjóna
viðbúnir, að taka á móti gestum peirra.
~Var p«.3 sparað or pnrfa }>ókti til
að gleðja og hressa með. Hin heiðruðu
hjón settust á brúðarbekk i annað sinn, án
efa, með pakklætis- og gleðitilfinningum í
brjósti sjer við endurminningu peirra 51
árs, er pá voru liðin frá pví, að pau sem
regluleg brúðhjón bundust hinum helgu
böndum hjúskaparins. J>að var sannarlega
gleðilegt að sjá hin aldurhnignu hjón í
brúðar skarti sinu, enn nú eins og með
æskufjöri og hvernig sakleysið og blíðan
speglaði sig á andliti peirra. Eptir að allir
hlutaðeigendur samkvæmisins — auk marg-
ra annara — voru komnir, utan viðkomandi
sóknarprestur St. M. Jónsson á Bergstöðum,
er vegna sjerstakra orsaka, ekki gat prýðt
samkvæmið með nærveru sinni skipuðu
menn sæti. Var pvínæst sungin sálmur, er
hinn góðkunni gáfnamaður Guðmundur
Jónsson á Brún hafði kveðið til peirra
hjóna á gullbrúðkaupsdegi peirra. Að pví
búnu flutti sjera Markús í Blöndudalshól-
um ræðu (án blaða). Meðan á henni stóð,
afhenti sýslunefndarmaður Guðmundur Gísla-
son á Bollastöðum heiðursgjöfina, gylltan
sílfurbikar með pessu letri : „V i n a g j ö f
á gullbrúðkaupsdegi hjónanna:
K1 emenz Klemenzsonar og I ngi-
bjargar f>orleifsdóttur 187 6“.
Eptir að sjera M. hafði lokið ræðu sinni,
flutti prófastur sjera Jón þórðarson á Auð-
kúlu mikið fagra ræðu, sem gjörði athöfn
pessa mjög hátíðlega. Að henni lokinni,
var en sungin sálmur eptir Guðmund á
Brún. J>egar athöín pessi var á enda,
drukku menn og skemmtu sjer siðsamlega,
pað er eptir var dagsins. Klemenz er nú
84 en Ingibjörg 74 ára að aldri. í hjú-
skap og búskap hafa pau lifað 52 ár. Bæði
eru pau enn heilsugóð og sístarfandi.
Fr.
Fjármark Kristjáns ívarssonar á Fornhaga
í Skriðuhrepp í Eyjafjarðarsýslu:
hvatt hægra, biti framan; sýlt
vinstra fjöður framan. Brenni-
mark: K r. í v.
Eigandi og ábyrgðarm,: Björn Jónsson.
Prentari: Jónas Sveinsson.