Norðanfari - 10.05.1881, Blaðsíða 2

— 66 —
t
Haus Friðrik Jcnsen
dáinn 17. nóvcxnber 1880.
Dvínar með kvðldinu dagsljósið bjart,
Dottið á hauður er náttmyrkrið svart,
Grátstunur heyrast í kvöldrökkurs kyrrð
Hvcrt mun par dagstjarnan hörmuð og syrgð?
Hvert mun þar dagstjarnan hörmuð svo heitt?
Heyrast mjer brjóstin af söknuði preytt.
Nei, grátinn er deyjandi, deyjandi son,
Deyjandi bróðir og nauðstaddra von.
Hve skjótt vann ei dauðinn pað skelíingartjón,
Skoðaðu maður pá hrærandi sjón:
Gröíin er opnuð og grátur par er,
I grafreit hjá dauðum einn lagðan pú sjer.
Gröiin er opnuð og liulið par hold:
Hans Friðriks Jensens 1 pögullri mold;
Gröíin er vökvuð og vökvaður nár
Vökva pau brennandi saknaðartár.
Hjer er nú ungmennið liolbeður pinn;
Horíið er æskunnar blómið af kinn.
Kveðja pig vinir við koldimma gröf
Hvert peirra tár er hrein skilnaðargjöf.
Himininn opnast og helskýin svört,
Hverfa, en ijómar svo skínandi björt
Dýrðin hjá Guði, og sjerðu par sál
Sannlega fullkomnað lofunarmál.
Sannlega fullkomnum sigri er náð,
Sannlega stríðið með lofsorði háð,
Sannlega höndiuð er sælasta gjöf,
Sof nú með rósemd í pögulli gröf.
Til ritstjóra «Norðanfara».
Samkvæmt prentfrelsislögunum bið jeg
yður herra ritstjóri að taka í «Norðanfara»,
sem fyrst unnt er, pær línur sem hjer fylgja:
í «Norðanfara» (XX, 1—2) skýrir síra
í’ori. Jónsson á Presthólum frá pví, að í
«ísafold» (VII, 6) sje ranghennt, að nokkur
«Sljettungi» haíi í fyrra sumar kært frakk-
neska fiskimenn fyrir fjárstuld, heldur hafi
kærandinn verið Tjörnesingur. «ísafold»
mundi við petta tækifæri eklá hafa nefnt
Sljettu á nafn, hefði sóknarprestur Sljettu-
manma, sem, að svo miklu leyti, mun mega
Jónas Dug’ge.
(eptir Aug. Blanche).
(Niðurl.). Sá sem á móti mælti var Jónas
Dugge. Hann hafði lagt fram stefnu „in
optima forma“ og samkvæmt henni ætlaði
hann að sanna hjúskapar kröfur sínar til
elztu dóttur herra Malmström. Herra
Malmström varð ekki um sel, hann varð
að súpa hálf flösku af portvíni áður hann
áttaði sig aptur.
Herforingi von Brage fór pegar til
Jónasar Dugge.
Herra minn! hrópaði hann heiptarlega,
pjer hafið verið svo ósvífinn að koma fram
með mótmæli gegn hjónabandi minu og
ungfrú Teresu Malmström.
Jú jú , sagði Dugge , og bauð gesti
sinum tóbakspípu.
Hvernig dirfist pjer að gera petta?
bætti herforinginn við, og sló pípuna úr
höudum Dugge.
teljast með «Sljettungum» , ekki verið eiris
mikið við kæruna riðinn, eins og hann sjálf-
ur bezt segir frá. Á sóknarmenn hans hefir
«ísáfold» engum skugga viljað kasta, pví
engin ástæða er til að efast um, að peirsjeu
vandaðir bæði til orða og verka.
Bessastöðum 30. marz 1881.
Virðingarfyllst
Grímur Thomsen.
Leiðrjctting.
í Norðanfara 20. ári, nr. 1—2 18. nóv.
1880, bls. 2., stendur grein eptir síra |>or-
leif Jónsson í Presthólum, semjeg er nafn-
greindur í, og eru í henni orð sem erubæði
ósönn og ærumeiðandi fyrir mig: |>ar segir
meðal annars: «|>ví að pað kom síðar
upp úr kafinu, að allt kindahvarfið
væru uj>pdiktur Sæmundar», og af
pessu virðist presturinn að álykta, að jeg ætti
að sæta ábyrgð eptir 226. gr. hegningarlag-
anna, fyrir rangar sakargiptir gegn hinum
frönsku fiskimönnum, pó hann sjálfurí sömu
greininni beri uppá fiskimenn Englendinga
og Frakka, óknytti, hnupl' og sauða-
pjófnað. Til að verjast pessum ærunleið-
andi árásum prestsins, legg jeg fyrst fyrir al-
menningssjónir staðfestann útdrátt úr kæru
minni 14. ágúst 1879, sem um leið skýrir
glöggt frá öllum málavöxtum. Hann hljóð-
ar svo:
Útdráttur.
v
|>riðjudaginn liinn 12. p. m. komu 3
frakkneskar fiskiskútur hjer upp að landinu.
Ein peirra lagðist litlu utar en fram undan
bæ mínum Iíaldbak; önnur lagðist á skipa-
leguna á Húsavík, pó heldur sunnarlega og
hin priðja hjer um bil miðja vega milli liinna,
og tóku fiskimenn pessir vatn í læk og 2
smá-ám rjett upp undan pví sem skipin lágú.
Kvöld pessa dags, pegar jeg var nýlega
háttaður og sofnaður, var jeg vakinn aptur
og sagt að mannaumgangur væri útifyrir og
verið að skrölta í bæjarhurðinni eða stofu-
glugganum frami í bænum. Var pá klukk-
au eittlivað 1.—2. Jeg klæddist og kom út,
en sá enga menn nje vegsummerki, og gekk
pví inn aptur að sofa par til verkljóst yrði.
— Nálægt 2 kl. tímum seinna kom jeg út
aptur og var pá orðið nær fullbjart. |>á var
sú skútan sem næst lá bæ mínum að sigla
af stað. Grunaði mig pá, að peir mundu
hafa haft einhver hrekkjabrögð í frammi
áður peir fóru, pví að jeg aðgætti, að tilraun
hafði verið gjörð til að komast innum stofu-
Jú jú, svaraði Dugge, og bauð gestin-
um eldspítu, jú, vegna pess að maðurinn
er ekki sá rjetti.
Hver er pá sá rjetti?
|>að er jeg.
Eruð pjer vitlaus!
Heyrið pjer nú! lirópaði Ðugge, og
greip sverð, er hjekk yfir rúmi hans; pjer
eruð í einkennisbúningi, og hafið • sverð við
hlið; menn hafa barist fyrir minni sakir en
útaf fallegri stúlku. Heiður sá, að berjast
fyrir konung og föðurland er í raun og
veru imyndun tóm, pvi konungurinn getur
vefið harðstjóri og hann segir oss að yort
land sje hið bezta ... — En að, b.erjast
fyrir pann er maður elskar, að berjast
fyrir ástvin, pað er að berjast fyrir hiinn-
esku málefni, pað er að striða fyrir Gijð.
Og nú . . dragið pjer nú fyrir alvöru sverð
yðar úr sliðrum í fyrsta sínn.
Jeg berst eklu við annan eins blek-
fisk.
gluggann pannig, að hnífsoddi eða einhverju
mjóu járni hafði verið stungið inní falsið
meðfram gluggagrindinni í tveim stöðum,
sýnilega í peim tilgangi að reyna til að
opna gluggann, en petta hafði eigi tekist,
par hann var kræktur að inuan. J>á ljct jeg
smala saman kvíaám mínum og vantaði 15
af peim, og par að auki saknaði jeg nokk-
urra gjeldkinda sem höfðu fylgt eptir ánum.
Voru par á meðal 2 kindur veturgamlar er
jeg átti, 3 sauðir er Sigurjón bóndi Jóhann-
esson á Laxamýri átti og 1 sauður, og jafn-
vel íleira, er Valdimar verzlunarm. Davíðsson
á Húsavík átti, en alls hygg jeg hafa horfið
12—15 geldar kindur. Jeg Ijet leita að án-
um í gær svo langt sem jeg hugði nokkrar
líkur til að pær gætu verið farnar, en pær
fundust livergi, og ekki sást heldur gjeldfjeð,
sem peim hafði fylgt.
Meðan á leitinni stóð, geklc jeg til sjóar
og sá jeg slóðir 4. manna liggja ofan ein-
stígi, sem fara verður ofan 1 fjöruna, og í
öðru einstigi sá jeg að peir höfðu gengið
upp. Menn pessir liöfðu allir gengið á stíg-
vjelum peim, er fiskimenn opt brúka. f
fjörunni sá jeg mikið af nýjum slóðum eptir
sauðfje, menn, og hund riiiklu stærri en ís-
lenzkir hundar eru, enda höfðu greindir
fiskimenn einn slíkann, er peir komu á land
hjer á Húsavík. Sýndist svo á sparki pessu
sem staðið hefði verið í kríngum fje, og
jafnvel sáust bæli eins og kindur hefðu ver-
ið lagðar niður til að bindast. — Eigi vildi
jeg samt klaga fiskimenn pessa fyr en jeg
væri viss um að fjeð fyndist eigi, en leitar-
menn mínir 2 komu eigi heim fyr en kl.
12 næstl. nótt. í morgun fór jeg pví hingað
til Húsavíkur til að útvega mjer vitni, sem
álíta skyldu pað af vegsummerkjum sem
enn kynni að sjást tiLsönnunar máli mínu
óg fylgir hjer jneð skýrsla peirra.
' Ennfremur læt jeg fylgja vitnisburð frá
konu nokkurri lijer við Húsavík urn pað
sem hún sá til nefndra fiskimanna máli
mínu til sönnunar.
Að öllum framanrituðum atvikum íhug-
uðum, og með sjerstöku tilliti til pess, hversu
fiskimenn pessir yfirhöfuð eru um allt land
kunnir að óknyttum og pjófnaði, finnst mjer
ekki verða hjá pví komist að gruna framan-
greinda menn um að vera valda að kinda-
hvaríi" pessu.
p. t. Húsavík 14. ágúst 1879. S. Eiríksson.
Til herra sýslumanns S. Thorarensens.
Rjettan útdrátt staðfestir
B. Sveinsson.
Smellur..........par kom fyrsti löðr-
ungurinn, og annar pegar á eptir.
j»að er ópægilegt fyrir geistlegan mann
einsog' mig að tala um löðrunga, en peir
eru pó hin síðustu úrræði allra stjetta
siðan einvígin tóku að falla úr gildi, og
jeg pekki jafnvel mikla hermenn, sem dag-
lega hafa gefið fleiri löðrunga og fóthögg,
en högg með sverði á vígvellinum. Og sje
pað óhjá kyæmilegt að lenda í hreðum í
pessum synduga heimi, pá eru höndin og
fóturinn langtum sakminni vopn en sverð
og skammbyssa. Augu, nef og munnur geta
að visu bólgnað og blánað, en sigurvegar-.
inn skilur pó ekki eptir á leið sinni ekkjur
og föðurleysingja. Eiskingar pessar, sem
byrjuðu inni í lestrarstofunni, færðust út í
fordyrið og enduðu á neðstu tröppunni pví
par lá herforinginn og var fótbrotinn. En
væ victis*! er harður en optar en hitt
*) Hinir sigruðu eiga engrar uppreísnar von.