Norðanfari - 18.05.1881, Blaðsíða 3

~ 71 —
fegurðar frægan sigur,
fengu á Mistar-engi.
Heimleiðis hjeldu skeiðum
höldar pá aptur vildu;
flýttu og frelsis neyttu
feta að stillis sæti.
Listugir laufakvistir
láðavörð orðlofs háðu;
knör fleyta fermdan vörum
fjáðir að klaka láði.
Enn lifa listamenni,
líka er pora slíkar
ferðir, svo frjálsar verði
forn hetja sýndar nytjar.
|>ú hefir aðra yfir
atgjörvið sýnt hið fjörva,
artar með heitu hjarta
haldið urn löðrið kalda!
Valdið pótt veðra skváldri,
vendir að enskum lendum;
sýndir pví trú ei týndir
trausti, sem áður hlaustu.
Greiðan svo hljótir heiður,
höndlunar snerir möndli;
íðil svo mætti miðlast
mörgum til nota hjörgin.
Krapt, prek til okkar aptur,
orðlof pjer gæfan skorðar,
J>orðir við prautum forða,
prátt fyrir hrakspár drótta.
Eitruð öfundar skeyti
ekki pig kuunu blekkja;
fullir af fólsku sullum
fjellu að lyga velli.
Erjálslyndir hafa hálsar
hrósið pjer búið ljósa.
J>ess biðjum prek til sfyðja,
pú kynnir fleirum sinnum
hrós fögur láta í ljósi
listaverk, hauga hristir!
pjóðum til gagns og góða;
gelist sú ósk ei biíist.
Kýs eg pinn lífdag lýsi
Ijósið, sem allir kjósa ;
gefi sá, öllum yfir
einn ræður nægta-gæðum,
frið pann, er fengu sjeðan
Frónbúar dyggðum trúir;
yndis- pig- örmum bindi
árið með iiðsemd klára.
G. G.
ÓINDI.
Með gleðisöng frá suðri hlýju
Svífur unr storðu aptanblær,
J>ví vor er lcomið nú að nýju
Niðandi straurnur fagur tær
Glitrandi vökvar græna bakka,
Geislar deyjandi bak við rneið,
Skína í gegnum skýja-klakka
er skunda himins bláa leið.
J>ó syngi fuglar, grænki greinar
Og glói himinsljósa sær,
Og blárra strauma hylgjur hreinar
Brosi við rós sem hjá peim grær,
Jeg prái’ að skoða Ijúfri ljóma
Er Ijettu hjarta gleði bjó,
J>ar sem að jeg á beði blóma
Barnslegra drauma naut í ró.
Ó, hve nú væri sætt að sitja
Und svellagrundar háum tind,
Og heyra svani söngva flytja
Um silfurskæra vatnalind
J>egar kvöldroðans logar Ijósir
Ljóma ið bláa sólar-tjald,
Sem málar gullnar geisla rósir
Á Garðarseyjar jökulfald.
J>ar sem við lielgar hamra pjóðir
Hríin hvítir fossar syngja ljóð,
Svo lengi’ að frera fagrar slóðir
Erjálslynda kæta ísa-pjóð,
J>angað minn hugur Ijettur líður
Sem loptsins blær á mjúkum væng
J>egar döggvaður fífill fríður
Fellur í svefn á blómstra sæng.
Ó, hvenær mun jeg landið líta
Sem liggur norður hafs í ál?
Svo friðar blítt með faldinn hvíta
Svo frítt við heimsins glaum og tál.
Jeg veit pað ei, jeg ann pví alla
Æfi minnar döpru stund.
Glaður jeg vil í faðm pess falla
Og festa par minn hinnsta blund.
Kr. Stefánsson.
IlYíilreki á Skagaströnd.
Takið nú eptir!
Seint á góunni fannst dauður hvalur í
vök undan Harrastöðum á Skagaströnd, hjer
um bil 40 faðmh undan landi, og er nú ný-
lega búið að skera hann og selja, hefir pað
gengið mjÖg seint, bæði sakir illviðra og ann-
ara atvika, og dráttur á skurðinum og söl-
unni ollað pví, að kjöt fisksins var mest
allt orðið mjög skemmt, sem var að sögn
vel brúkanlegt pegar hvalurinn fannst, samt
sem áður var pó spik og rengi allgott og
hefði getað orðið talsverð björg að pví fyr-
ir innsveitismenn ef eigendum og umsjón-
armönnum hvalsins liefði farnast polanlega
deiling og sala á honum, en pað var öðru
máli að gegna en svo væri, pví aðferð peirra
við söluna, var svo hroðaleg að hún mun
flestum peim rnönnum lengi í minni, sem
voru svo óheppnir að lata von um dalit-
inn snefil af mannkærleika og sannkristi-
legt hugarfar peirra, ginna sig á hvalsölu-
staðinn og er víst margur sá, sem óslcar
pess af heilum hug, að ef drottni póknast að
senda Skagstrendingum slíka gjöf aptur, að
hún pá lendi í höndum óhlutdrægari manna,
en pessi livalur lenti.
Með pví nú lítur -út fyrir almennan
bjargarskort ef skipin geta eigi komist til
kaupstaðanna hjer á vanalegum tíma, ímynda
menn sjer að oddviti hreppsins, sem hvalinn
rak í, rnundi reyna að stuðla svo til, að
liinir fátækari hreppsmenn fengju að sitja
fyrir öðruin, sem síður purfti með livalkaup-
in, með pví hann hafði mesta umsjón ylir
skurði og nokkurri sölu livalsins, en sú
ímyudun og von manna mun algjörlega hafa
brugðist, og mun lierra oddvitinn litlu hafa
bætt við sóma sinn og mannvirðing á peim
stað. ^
Ritað í Yindhælishrepp 16. april 1881.
Matarpurfi.
Frjettlr.
Úr brjefi úr Reyðarfirði d. 13/s 81.
„Mjög kreppir nú vetur pessi að með
lieyforða og er hann pegar orðinn sá harð-
asti hjer eptir sögn í 60 ár. Engir hafa
pó en skorið af heyjum og fáir kvarta um
heyskort hjer í Reyðarfirði nje Norðfirði,
aptur heyri jeg pað úr Eáskrúðsfirði.
Menn áttu miklar töður í haust hjer aust-
anlands. J>yngst leggjast harðindin á út-
nesjamenn, pví að fyrst voru frostin til tálm-
unar fjörubeit vegna frera við sjó, síðan
allt íspilja frá pví 19. janúar, að allt varð
samfrosta hafís með lagís landa á millum
og út á haf, menn vita ei hve langt, pví
svo var su býsn mikil, að engann greinar-
mun kunni syo langt sem sjá var úr fjöllum
við sjó út, hvort var öldumyndað, af fann-
fargi ofaná ís, sljett land eða liaf yfir pað
mánuð, og porran allann, og pó straum-
rastir sjeu nafnkenndar hjer, leit svo út,
sem allt væri samfrosin óbrjótandi ishella
er hvorki vindur nje föll ynnu á, að sögn
trúverðra manna, vikum saman: Opt hefir
hjer og víðar í pessari sveit, verið jörð á
hávöðum, en norðanveður og frostin hafa
verið svo grimm, að pó bjart hafi verið hefir
fje orðið að gista í húsunum viku á viku
ofan; hjer á Svínaskála er álitin útigangs-
jörð og mun pykja vel á sett að jafnaði,
að ætla fyrir 30 daga innistöð allan vetur
að jafnaðartali fyrir fullorðið fje, en nú
munu dagarnir vera orðnir 60, optar vegna
frosta og veðra en verulegra jarðbanna.
Eyrir viku síðan braut hjer upp lagísinn
og var hann pá l1/* ál. pykkur, og fjörð-
urinn lagður á ný. Erostið hefir hjer orðið
mest á Pálsmessu 20° á R. (pann dag lijer
á Akureyri 24° á R.) 28 og 29, 15° frost
•og óstandandi norðanbylur síðari daginn,
30 og 31 dreif hjer mikinn snjó niður
af norðaustri, svo ófært varð umferðar,
jeg man ekki hjer svo mikla fannfergju,
svona enti janúar 1881 -til hins 5. febr.
hjeltzt af og til fannkoma. — Á porra-
prælinn, 19. febrúar, var hjer göð hláka“.
Úr brjefi úr Breiðdal d. 15 marz 1881.
„Hjeðan að austan, er eigi annað að
frjetta, en ögurleg og almenn harðindi yfir
allt til sjós og lands, og í núlifandi manna
minnum, hefir neyðin aldrei verið jafn al-
menn og nú; hinar efri sveitir Eljótsdals-
hjeraðs, er að undanförnu hafa verið athvarf
hinna ytri hjeraða sveita, eru nú jafnilla
komnar. Allur fjöldi manna verður nú á
protum, dag af degi, og engin fyrirsjáanleg
björg til önnur, en sú að drepa fjeð niður;
hina örfáu, er afgang hafa, er eigi að reikna
á móti fjöldanum, sem er á protum. Yið
sjóinn pekur lagisinn alla firði og hafísinn
úthafið. Bjarndýr hafa gengið á land
hópum saman, suður með allri ströndinni
allt suður á Mýrar, og má af pví ráða hvað
ísinn er, sem var pegar síðast frjettist kom-
inn suður að Meðallandi“.
Úr brjefi úr ísafjarðarsýslu 19/3. 81.
Hjeðan af Yesturlandi er lítið að frjetta,
nema hina hörðustu tíð, pað sem af er vetr-
inum ,og ýmislegt tjón, er af pví heíir leitt.
— Haustið var hjer hið blíðasta og bezta,
hin ágætasta byggingarveðurátta. Aptur í
móti reið veturinn pegar hrakviðrasamur og
óblíður í garð. Og síðan um jólaföstubyrjun
heíir verið hin frostharðasta og erfið tíð.
Erostin hafa bæði verið mikil og staðið mjög
lengi samfleytt. Hæzt liefir frost orðið hjer
á 18. gr. R., en pað er eitt liið mesta frost,
er hjer kemur nokkurntíma. Opt og tíðum
hefir verið 15—17° frost dögum saman. Mjög
mikil svellalög hafa pví komið, einkum par
eð optast liefir verið eigi mjög snjómikið.
Allir smáfirðir hafa lagst ísi, og jafnvel stórflóa