Norðanfari - 12.06.1884, Page 4

18 —
arins á Hólura, í búnaflarskólamálimi, með
pví raönnum værí óljóst ura fyrirkoraulag
skólans (sem )rá var búið að senda amtsráð-
inu svo það var ekki á fauldu) og pásamn-
inga sein gjörðir faöfðu verið fyrir hönd
Eyfii-ðinga“. Hvaða rjettur, hvaða form var
Jiað, að nefndar hreppsnefndir gætu komið
fraiu með slíka bænaskrá, bak við sýslu-
nefncbna, er peir höfðu kosið til að fjalla
nra raál petta, eins og önnur sýslumál, ept-
ií’ pvi sera henni þæíti bezt haga fyrir sýslu-
fjelagið í heild simn; svaríð læt jeg uú ó-
sagt að sinni. Enn hjer liggur ef til vill
„annar fiskur undir ste ni“; pvi á sýslufund-
iuum á Akureyri 10. p. m. spurði einn fuud-
armaður pá sem par voru staddir úr Eyja-
tirði: Hver hefði skotíð peírri flugu i Ey-
tírðinga. að senda pessa bænaskrá tíl amt-
ráðsins“, og svöruðu peir: „að pað hefði ein-
hver kunningi þelmerkingsins gjört“, sagði
pá spyrjandinn: „Já víst hefir haiin átt
einhvern kunningja, pví sá sem spillir góðu
og pöríu inálefni á einnig kunningja, vin,
en sera í annari merkíngu orðsins opt nefn-
ist „óvinurinn““, og mótmæltu peir pví ekki.
Af pessu eru miklar líkur til að Eyfirðing-
ar hati ekkí tekið petta upp hjá sjálfum
sjer, heldur að aðrir hafi sagt peim pað;
og gleður pað mig vegna peirra, pvi par er
fjöldi góðra dreugja, og fraratara vina, pótt
peim hafi yfirsjezt, en fáir apturhaldsraenn
og forráðendur frelsis og góðs málefnis
f>etta virðist pó að hafa verkað á amtráðið
á fundi pess 31. maí og 1. júní f. á. í
finidarskýrslu ráðsins stend ir: „að af sýslu-
fondar skýrslunum úr Húnavatns- og Eyja-
fjarðarsýslnm, siáist ekki að sameiningin
faafi verið sampykkt svo skýrt og skilyrðis-
facust í nefndunum, sem nunðsyn er á, í jafn-
merkilegu inált“. f>etta segir nú ráðið ept-
ir að saraeiningin var með fullu ráðin á
Hölum 26. apr. af fulltrúuin allra nefnd-
amca, raóð fullu sampykktar atkvæði einsog
ácur er sagfa Svo nú sýmst engin ástæða
faafa vertð til fynr amtsráðið, að fást um
skilyrðin, enda voru pau ekki óttaleg; sýslu-
nefnd Húnvetuiuga kvaðst sampykkja sam-
eiiiinguua, „í von um að Eyfirðmgar irðu
með“ og sýsluneínd Eytítðinga kvaðst vilja
s uneina sig Skagfirðiugura ef Húnvetningar
væru einnig nteð í sambandinu petta var
svo eðlilegt skilyrði nefndanna seui orðtð
gat. sökum pess að pær yoru á peirri skoð-
un að tveir búnaðarskólar fyrir atntið væri
fyllilega nóg; og sömuleiðis vegna kostnað-
arins. Og má færa fyrir pví og hafa ver-
ið færðar margar og gildar ástæður; ogupp-
fylltu pær (nefndirnar) fullkomlega skilyrð-
ið, uteð pvi að senda fulltrúa sína á Hóla-
fundinn; virðist pvt petta og annað eins
harla smásmuglegt. og varla hinu háa amts-
t'áði verðugt. (Niðurlag).
Húspostilla.
Prjedikanir til búslestra yfir öll sunnu-
og helgidaga-guðspjöll kirkjuársins eptir
llclga G. Tliordersen, biskup yfir ís-
landi. Rvlk á forlag Kristjáns Ó. porgríms-
sonar, 1883. Með steinprentaðii ntynd höf-
undarins. VII -f- 763 bls. st. 8vo. Kost-
ar 6 kr. óbundin.
Prjedikanir þessar hafa að voru áliti svo
margt til síns ágætis, að vjer efumsc eigi utn
að þær riðji sjer fljótlega til rúms hjá alþýðu
fretnur ellum öðrutn helgidaga-prjedikunutn.
|»að er því i sjálfu sjer þýðingarlítið þó vjer
rnælura frain mtð þeim við almenning því þær
geta það óefað bezt sjálfar; þær tala sjálfar
máli sínu. Helgi byskup var í sinni tíð ann-
álaður prjedikari, og nálega ollum nú lifandi
mönuum sem hann þekktu ber saman um, að
engan kennimann hafl þeir vitað slíkan, og
er houum þvl almennt jafnað saman við Jón
biskup Vidalin. Hjá Helga byskupi fylgdist
allt jafnt að er útlieiintist til að vera gúður
prjedikari: lifandi trúarafl, lieit og næm til-
finning, sönn lífsþekking og kennimamilegur
lærdómur, og svo prýðilegur framburður að
fæstir liafa getað viðjafnast. Helgi byskup
talar í þessum siuum prjedikunum með eld-
legri tungu, svo að þeir meun mega sannarlega
vera andlega kaldir og sljóíir, sem ekki verða
snortnir af krapti kenningar hans. Hann prje-
dikar ekki þurra trúarbragðafræði eða bók-
staflegt siðalögtnál; hann grípur hver vetna
inn í mannlegt lif og slær svo á strengi hvers
mann iijarta, að öllum þykir sem til sin sje
talað. Hann er svo einfaldur og Ijós, að
hvert barnið getur skilið og þó eru ræður hans
svo fjolbreytilegar, svo efnisrikar um öll at-
vik lifsins, að engu virðist hann gleyma. f>essi
hans prjedikanabók má með rjettu kallast gim-
steiun meðal íslenzkra guðsorðabóka. Hún
kemtir líka á hentugum tima; á þessum deyfð-
ar og vantrúartima cr sannarlega þerf á slíkri
húslestrarbók. Trúarlíf vort þarf að lifna og
endurnýjast og vjer vonum að þessi ágætis-
bók geti með Guðs aðstoð ríkuglega stutt að
því að glæða kristilegt trúarlíf og siðferðisleg
ar tilönningar landsmanna. Málið á prjedik
ununum er ágætt, lipurt og hreínt, enda eru
þessar helgidagaprjedikanir ekki neinn sam-
tlningur eptir ýmsa hofunda eða útlagðar,
heldur eru þær runnar frá hjartarótum eins
ágæts kennimanns er ekki þurfti að lesa sjer
til ræður annara manna til að flytja þær fyr-
ir söfnuðinum.
Vjer ráðum almenningi mjog til að eign-
ast þessa postillu og hafa hana íyrir húslestr-
arbók. Vídalin er orðinn ótaanlegur, enda á
ekki við þessa tíma og Pjeturs postilla erútseld.
Utgáfa bókarinnar er hin vandaðasta i
alla staði og á útgefandinn herra Kr. Ó. |»or-
grímsson miklar þakkir skilið fyrir að hafa
kostað slórfje til að koma út þessari bók, sem
er sú stærsta bók, sem einn maður hefir geflð
út hjer á landi á þessari öld.
Prestur.
Auglýsing.
Ný útkomnar bækur til sðlu:
Pi’jedikanir Helga biskups óbundnar . 6,00
----innbundnar í gyllt alskinn 8,00
Ilugvekjur á Jótum og Nýjári eptir P.
Pjetursson biskup . . . 0,25
Vasakver handa alpýðu 2. útg. aukin 0,60
Friftþjófssaga í ljóðum, pýddaf Matth. 160
Njóla eptir Björn Gunnlaugsson 3 útg. 0,60
Fftr til tiinglsinseptir Sophus Tromholt 0,35
Sagan af Sigurgarfti frækna .... 0,30
— - Parmes Loðinbirni .... 0,50
Spámaftur, pýddur úr þýzku..........0,33
llindindisfræftl eptir síra M. Jónsson 1,80
Petulingar um kirkjumál P. Pálsson 0,50
Mynd af Stcingríinl Thorsteinssen 1,00
Náttúrusaga handa alpýðu eptir Pál
Jónsson 1. hefti Mannfræði 0,50
2. — Dýrafræði 0,60
Iftuiin 1 hepti, (árgángurinn) .... 4,00
Heimdallur 3,00
Frb. Steinsson.
Eigandi og ábyrgðarm.: Björn Jónsson
Prentsmiðja Norðanfara.
Yitrir hundar.
(Framhald).
Annað dæmi um það, hvernig hundur
frelsaði liúsbónda sinn frá því að verða myrt-
ur i veitingahúsi, skeði skömmu fyrir stjórn-
arbiltinguna á Frakklandi. |>að dæmi er
engu ómerkilegra, en hið undanfarna, og
nærri því að segja hrillilegra.
Vicomten af Chátaigneraie, sem þótti
fallegur en var fátækur maður, hafði boðið
Marquisen af Servay á danz; hún var ung
og rík ekkja; svo hraparlega tókst til að
Vicomten, sem þá var biðill ekkjunnar, gjörði
gis að henni. Til þess að gjalda honum
fyrir skapraunina, sendi hún Vicomlinum
hvölp. Maðurinn gekk að þvi sem visu, að
hami hefði komið sjer útúr húsi hjá ekkjunni,
og snjeri öllu hatrinu á hvölpiun. Haon gat
ekki litið hann, og skipaði þjóni sínum að
drepa sakleysingjann; þjónninn bað um leyfi
að meiga eiga livölpinn, og fá að ala hann
UPP; honum var fljótlega veitt það, þvi
Vicomten hafði nú útúr gremju, sökum fá-
tæktar og annara kringumstæða, staðráðið
að ferðast til Austurindia, ef ske mætti að hann
gæti bætt úi’ böli sinur einkum hvað efnahag
snerti.
Vicomtin fór ferða sinna, en þjónninn
og hundurinn urðu eptir á heirnili hans.
Fáum árum síðar kom Vic. heim aptur
og var þá orðinn ríkur. í*á frjetlir hann að
Marquisen hafði gipl sig í milli tíð, og fjekk
honum það ekki mikils, og settist nú að á
heimili sinu.
Hið fyrsta sem kom á móti honum á-
samt gamla þjóninum. var hundur sá er hann
hafði fyr hrundið úr eigu sinni, J>á er rakk-
inn sá gamla húsbónda sinn, j dinglaði hann
skottinu, gekk að honum, sleikti hendi hans,
og virtist sem hann með þessu mótí, reyndi
til að mýkja úr skapi húsbondans, og biðjast
náðar af honum.
þrátt fyrir þá andstygð sem Vic. hafði á hund-
inum gat hann þó eigi fengið sig til að berja
hann og leyfði að næst þá er þeir færi á
veiðar mætti rakkinn, fylgjast með þeim.
|>jónninn hrósaði eginlegleikum hunds-
sins, og kvaðst aldrei hvorki fyr nje siðar,
hafa þekkt jafn vitran og fylgispakan hund;
enda er jeg viss um bætti hann við, að yður
mun reynast hann svo.
|>essi spádómur rættist og bráðlega.
Fáum vikuin siðar var Vicomtinum*orðið svo
vel við hundinn, að hann gat ekki sjeð af
lionum augnabliki lengur. það hjálpaði og
mikið til, að Diamond, hundurinn hjet svo,
var húsbónda sinum framúrskarandi auðsveip-
ur, og virtist hann sýna honum umönnun,
er ætla mætti manni, en ekki dýri.
Einu ári eptir heimkomu sína, reið
Vicomtin að kvöldi til frá Nevers tilAvallon;
hann var nauðbeygður að leggja leið sína
gegnum skóg nokkurn, er fengið hafðislæmt
orð á sig; enda var sagt, að margur ferða-
maður hefði lagt inní skóg þennan, en færri
komið útúr honum.
Vicomtin hafði nýlega tapað í spilum 10
þúsund frönkum og reið honum æran á, að
greiða þessa peninga. Ferð þessi var því
þannig tilkomin að hann fór að flytja pen-
ingana. Hann ásetti sjer, að fara í einuut
áfanga hálfa leiðina milli Nevers og Avallon
og taka sjer hvíld i einhverjum bæ á leiðinni
er fyrir honum irði. Vegurinn í gegnum
skóginn var svo seinfarinn, að Vicomtinn
neyddist til þess að setjast að á vertshúsi*
er var í skógnum. Diamond var náttúrlega
með honum.
f>á er kom að vertshúsinu, knúði ferða-
maður hurðina; hann varð að biða stundar-
korn, þvi enginn kom til dyranna.
(Framhald).
*) |>að hjet „Svartahöfuðið“.