Norðanfari - 21.07.1884, Blaðsíða 2

misvigt jafnar
blóðs með beztu gjaldi.
Legg jeg á leiðið,
]auf-sveig fölvan,
það er þökk og tregi,
blómgast mun beður,
og bein þín verma
lielgust himinsunna.
Jónathan Friðlcifsson.
Með næðandi haust-kvlju náfregn barst sö
—Og ná-frjetta ætíð má vona —
Úr húsfreyju sætinu horfin er nú
Hin hreinskilna örlynda kona,
Sem rækti vel kall sitt með ráðdeildarsið
Svo regla og starfsemi hjeldust þar við.
Á sætinu auða er sorg-blæja því
Og saknandi ástvinir muna,
J>að móðurlegt athvarf, og heilræðin hlý
:Sem hjer til þau við máttu nna,
J>au hugsa og minnast með harmklokkva
lund
A helstríði blandaða skilnaðar stund.
Og margur sem átti þar leið yfir láð
Mun lengi í minningu geyma
J>á geslrisni, mannúð og drenglyndis dáð,
Sem daglega áttu þar heima,
En stirð er nú höndin og hjartað er kallt
Sem hagkvæmt og rösklega framreiddi allt.
Og sízt mun það undur þó sorgdapur blær
A sætinu hvíli nú auða,
|>ví hún sem það skipaði farin er fjær
í faðmlögum grafar og dauða,—
Og snemma á æfmnar hausti þó hlaut
að hníga með blómunum jarðar í skaut.
En hvíldar var þurfi sú höndin er nú
Við hjervistar mæðustörf skildi,
Og dagsverkið framkvæmt með dugnaði
og trú
Hjá Drottni í fullu mun gildi,
Og sálin, af mannlífsins mótstreymi þreytt
Hans mildi nú lofar, því frelsið er veitt.
Sem kona og móðir, með kærleikans il
Sem kólnar ei lif-dags við endir,
Frá andanna sælu-stað, ástvina til
Hún ástríka kveðju nú sendir,
Og Guðbrædda sálin þar bænir fram ber
Áð blessun þeim veitist sem unni hún hjer
Og v o n i n, sú himneska veg-stjarna manns
Hún veitir þeim kjark til að stríða,
Hún sýnir þeim fagnaðar-sólbjartan krans
Og samfunda morguninn blíða,
Hún gjörir þeim trúaða geðið svo rótt
sá Guðlegi engill á hörmunganótt.
S. J.
Saknaðarljöð
syrgjandi nnnustu.
Með lag: Horfi jeg úr hafi.
Horfinn er dagur
en húmar á grund;
blundar nú rósin
í blómguðum lund.
Kyrrt er og þögult
um koldimma nótt,
blundar með værðum
verklúin drótt.
Vaki jeg alein
og verður ei rótt,
syrgjandi, grátin
um svefnlausa nótt.
— 42 —
Hjartað mjer skelfur
í bölþrungnum barm,
brennheitu tárin
mjer loga um hvarm.
Hann,,sem jeg unni
nú horfinn er mjer,
hann sem að helgað
hjarta mitt er.
Nú hefir dauðans
hin nákalda hönd,
sundurleyst elskunnar
brennheitu bönd.
En þó að lífs blómin
uppræti hann,
elskandi sálir
ei aðskilja kann.
Man jeg þig vinur,
þín mynd er ei gleymd,
hún verður jafnan
í hjarta mjer geymd.
Svíf jeg í anda frá
sorganna geim,
til þín í sælunnar
sólhjarta heiro.
þjer gaf jeg ástvinur
hjarta og hönd,
aldrei þau slitna
elskunnar bönd.
Samvistum kærum
þó sviptumst við hjer
ást mín er svarin
að eilífu þjer.
Kærleikans eilífa
höfundi hjá
sje jeg þig bráðum
og sameinust má.
Samtengd um eilífð
í sælunnar reit
Lolsyngjum Drottni
með ljóss-engla sveit.
Farðu því vinur í friði
til farsælli heima
trúin mig huggar hin hreina,
þó harmi þig látinn.
Sárt þó jeg sakni minn kæri,
samvista þinna,
ann jeg þjer alsælu njóta
elskaði vinur!
Svo minnist sorgmædd unnusta,
sálaðs ástvinar,
heitast af ölluin sem unni
og aldrei mun gleyma.
O. Sigurhanna Jónsdóttir.
t
Jön J»orsteinsson.
Föstúdaginn 14 sept. f. á. andaðist að
Brekkulcoti í Mælifeilsprestakalli bóndinn Jón
f orsteinsson, eptir tæpa 3 vikna legu. Hann
var fæddur að Gilhaga í Goðdalasókn hinn 18.
d. ágústmán. 1850, og var hann sonur hjón-
anna |>orsteins Magnússonar og Oddnýjar |>or-
steinsdóttur, er bjuggu allan búskap að Gil-
haga. jporsteinn sál. faðir Jóns heitins var
sonur Magnúsar bónda að Kolgröf þorsteins-
sonar bónda er bjó lengst i G-ilhaga ensíðast
að Húsey, Jónssonar prests, að Goðdölum,
Sveinssonar prests, Pálssonar prests, í Goðdöl-
um, Sveinssonar prests á Barði. Móðir |>or-
steins sáluga föður Jóns, og kona Magnúsar
bónda þorsteinssonar á Kolgröf, var Ruth Kon-
ráðsdóttir, systir Jóns prófasts Konráðssouar
að Mælifelli, og er Magnús, maður Ruthar,
andaðist, tók sjera Jón próf. jporstein, son hans
og systurson sinn og ól hann síðan upp, og
ætlum vjer, að þorsteinn sál, muni hafa heit-
ið þennan son sinn, eptir þessum fóstra sin-
um. Eptir andlát föður síns, 9. okt. 1868,
stýrði Jón sál. bm með Oddnýju móður sinni,
og fórst vel. Jón sál var mjög hneigður til
smíða bæði á trje og járn, og lagði það því
mjög fyrir sig, og náði miklum framförum í
þeirri grein, enda var hann hinn mesti kapps-
maður, og ötulasti yðjumaður. Fyrir því vannst
lionum svo mikið ogvel, og fyrir þá sök liggja
svo mikil verk eptir hann, jafn-ungan, þar
sem hann varð að eins rúmra 33 ára gamall.
Jón sál. var mjög velviljaður og greiðvikinn
og óeigingjarn, og þessvegna svo fús að gera
öðrum allt það gagn, sem honum var unnt.
Hann var vandaðasti maður til orða og verka,
að því er vjer vitum bezt, og hvers manns
liugljúfi, og vildi hvervetna koma fram til góðs.
Hann var og framfaramaður, og vísliðsmaður
í þörfum fyrirtækjum, og má nefna sem til
dæmis kláfdráttinn á Jökulsánni hjá Flata-
tungu. A öllu mátti sjá, að hann lifði ekki
einungis fyrir sig sjálfan, og sinn tíma, lield-
ur einnig fyrir aðra, og fyrir ókomna tímann
og lians börn.
Hinn 5. d. júnímán. 1879 gekk Jónsál.
að eiga frændkonu sína ungfrú fóruuni
Ellsabetliu Magnúsdóttur bónda á Steiná
1 Húnavatnsþingi, — en móðir Magnúsarvar
Ruth Konráðsdóttir, amma Jóns sál., sú er
fyr er nefnd, og var Magnús af síðara hjóna-
bandi hennar —. Sama vor byrjaði Jón með
henni búskap á feðraeign sinni Gilhaga, og
þrátt fyrir mildar tálmanir fór hann þá und-
ir eins að byggja bæjarhús með kappi miklu
og fylgi, og sparaði ekkert til, að þau gætu
orðið sem vönduðust, enda þótt hann þyrfti
margt um leið að kaupa til bús síns, og
mundi mörgum i hans sporum hafa þóttefn-
in of lítil til svo kostnaðarsamra og umfangs-
mikilla starfa. Eptir það mun hann árlega
hafa byggt meira og minna af húsum og hey-
hlöðum. Næstl. vor flutti hann þaðan, þó
nauðugur, og að Brekkukoti, og hefði sújörð
vafalaust horið hans góðar og nauðsynlegar
menjar, ef hún hefði notið hans lengur, því
þar er nóg að byggja, eins og víða í Skagafirði.
|>au hjónin áttu 3 börn; af þeim er einn
drengur dáinn, en stúlka og drengur lifa, korn-
ung.
Jón sál. var ástúðlegasti maður konu sinni,
enda harmar liún hann að verðugu sáran; með
honum misstu börnin elskulegan og umhyggju-
saman föður, og hin margreynda, aldurhnigna
móðir góðan son, og mannfjelagið heiðvirðan
og starfsaman dugnaðarmann. Aðhonum.var
því mikill mannskaði, sem er sárastur ogtil-
fiunanlegastur fyrir hina elskandi, sorgbitnu
ekkju hans, og nánustu vini hans.
Jarðarför hans frainfór að Mælifelli 2. d.
okt.; ekkjan gerði hverjum, er vildi, frjálst að
koma þangað, enda safnaðist þangað saman úr
sveitartjelaginu mikill inannfjöldi, er var þög-
ull, en órækur vottur þess, hversu mjög menn
virtu hinn látna og söknuðu hans, og hversu
mikla hlutdeild menn tóku í hinni sáru, djúpu
sorg ástvina hans, Að bón ekkjunnar hjelt
Zoplionías Halldórsson prestur að Goðdöl-