Norðanfari - 11.05.1885, Blaðsíða 2

til annars, opt langt í burt. J>a5 parf að
auka hjeraðsstjórnina.
Allar greinarnar í pessu stutta frum-
varpi neðri deildarinnar, eru að mínu áliti
mjög parfar, og er vonandi, að pingið í sum-
ar beri gæfu til, að ráða pessu máli til lykta
á haganlegan hátt fyrir landið.
. Viðvíkjandi frumvárpi pví, er M. St. ass,
kom fram með í E. D. skal jeg fátt segja,
pví að jeg ætla, að ætlun lians hafi eigi get-
að verið sú, að slíkt gæti orðið landinu til
uPPbyggingar, pótt pað hefði orðið lög, og
mætti margt um pað segja, en vjer sleppum
pví, sem ópörfu. Að voru áliti hefir upp-
slcrift á eigum purfalinga alls ckkcrt að
pýða, og er það i vorum augurn hlægilegt,
að stynga upp á sliku sem lögum, landi til
hagsmuna. Jafn virðingarverður og skynber-
andi rnaður og M. St. er án efa, ætti ekki
að spilla í annáð sinn fyrir málinu um rjett
sveitarstjórnanna.
Að sveitarfjelögin eigi forgangsrjett að
sveitarskuldum álítum vjer eðlilegt og rjett,
og var pað pakkavert, að M. St. har pað fram.
Vœri ekkert á móti pví, að taka þessaákvörð-
un upp í sveitarstjórnarlög. |>ó er vel hægt,
að bjargast án hennar, eins og vjer vitum til
að mörg hreppsnefnd hefir gjört, og eins og
tekið var, að mig roinnir, fram i «J>jóðólfi»,
sem flutti góða grein urn petta mál, með pví
móti nfl., að færa veittan styrk sem «lán».
Og eigi pekkjum vjer dæmi pess, að eigi hafi
veitt hægt, að ná iun aptur skuldum frá peim,
er sveitarfjelag hefir lánað eða veitt fje, e
nokkuð liefir verið til í pær, eða pegarpiggj--
andi hefir orðið pess megnugur, að endur-
gjalda.
pú verður svo að halda til góða, Nf!
með ptíja um pptta mál.y -
(Eitað 25. apríl 1885).
E y j a f j a rð a r p r ó f a s t s d æ m i.
24. dag aprílmán 1885.
Með seinustu póstferð fjekk jeg brjef frá
stiptsyfirvöldum íslaiids dagsett 7. f. m., er
hljóðar pannig:
«Með póknantegu brjefi dags. 8. janúar
p. á., háfið pjer herra prófastur, sent stipt-
yfirvöldunum érindi frá sóknarnefndinnií Ak-
ureyrar sókn, par sem spurt er fyrir uin:
1., hvort rjett .sje, að jnfna niður skilduvinnn
'við kirkjur og kirkjugarða eptir tölu verk-
færra karlmanna;
2., hvort lmsmenn og lausamenn hafi ekki
sömu skyldu sem bændur til að vinna
tjeða skylduvinnu;
3., livernig sókuarnefndin skuli ganga eptir
skyldukvöð þessari, ef tregðast sje við að
inna hana af hendi.
Ót af pessu skulum vjer yður til leiðbeining-
or og til bírtingar fyrir hlutáðeigendiim geta
pess, sem hjer fer á ept.ir:
-Um 1. í viðaukalögum 12. maí 1882 er að
eins mælt svo fyrir, að sóknarnefndin
eigi að jafna niður skylduvinnu við
kirkjubyggingu og kirkjugarðshleðslu
en ekki ákveðið eptir hvaða reglum
niðurjöfnun possi eigi fram að fara.
Okkur er heldur eigi kunnug.t um, að
nein eldri Iaga fyrirmæli sje til um
petta eíni, nje nein föst venja, og
sjáum við pví ekkert á móti niður-
jöfnunar aðferð þeirri, sem .sóknar-
nefndin í Akureyrarsókn hefir við haft,
og sein. virðist vera bæði sanngjörn
og hafa stoð í fyrirmælum laganna,
um niðurjöfnun annararskylduvinnu.
Um 2. J>ó að reglugjörð 17. júlí.1782 kom-
ist svo að orði í 15. gr., að bænd-
urnir í sókninui eigi að hlaðakirkju-
garða, pá álítuin við, að lagagreinin
eigi ekki að skiljast svo, að skylda
pessi að eins hvíli á peim, sem hafa
jörð eða jarðarpart til afnota, heldur
á ö 1.1 u m, sem eru í bændastjett og
eiga með sig sjálfir, styrkist þessi
skoðuu yið ýms konungsbrjef, sem
skipa að halda «sóknarmönnum» eða
«alpýðunni» til að gegna skyldu sinui
í pessu efni. Húsmenn og lausa-
menn eru því, að okkar ætlun, ekki
unrlanþpgnii-X,imget,i.nni sky 1 dUVi 1111U,
en að öðru leyti heyrir úrlausn peirr-
ar spurningar undir dómstólana.
Um 3. |>p.gar einhver, sem optnefnd skyldu-
vinna hvilir á, tregðast við að vinna
hana af hendi, álítum við rjett að
sóknarnefndin láti framkvæma vinn-
una á hans kostnað, og að síðan megi
taka vinnukaupið lögtaki hjá honum,
eins og hvert annað gjald í opinber-
ar parfir, sem er byggt á lögbeimil-
aðri niðurjöfnun»,
]petta undanfelli jeg eigi að birta sókn-
arnefudinni ineö brjeíi pessu.
Uavíð (ifuðaimularsoii.
Til s ó k n a r n e f n d a r A k u r e y r a r s ó k n a r.
Athgr. Stiptsyfirvalda-brjef þetta ersvo
almenns efnis, því pað snertir ekki einungis
Akureyrarsókn, heldur allar sóknir lijer á
Iandi yfir höfuð, að full ástæða virðist til að
birta pað í blaði. ..
Ritstj,
SKÓL AL JOÐ
0 g
F Y KI BfeL E-S T EA BROT.
(Framhald).
Skólaljóð 4.
Grullöld mannsins.
1. Sjerhver þjóð og sjerhver rnaður }
sina gullöld hefir ált;
báðunr hjá er lielgur slaður
livar sem bernskan ljek sjer dátt.
Ást og líf í öllu skoðar
unga sálin hrein og blíð,
engla!ífsins birting boðar,
boðar mannkyns nýja tíð,
2. Efi, kuldi, lýgi, losli,
lífsins gullold hrekur fjær,
villuold með illsku frosli
andánn kælir, blómin slær.
jþessi ógnar ísakraptur
yfir mannkyn dundi titt
forsjón Guðs tneð gullöld aptur
gjörði mannkyns lífið nýtt.
3. Goðatrúar bezti blóminn
blikna blaut sem fallið strá;
nýrrar speki lýsti Ijóminn
iýöum, þar til fjell í dá.
Eu ineð ki'istsi eodurfæddist
allra þjóðar trúarrós,
og rneð siðbót aptur glæddist
andans frjálsa vizkuljós.
4. |>egar æsku áslin bjarta
endurrís, í vizku klædd,
endurris í okkar hjarta
Eden fegurð nýr.fi gædd
lífsins ótal ýndismyndir
aliavega leilca sjást,
kveða fossar, lækir, lindir
Ijóð uin hreýsti, fegurð, ást.
5. Nóg er ríkið náttúrunnar —-
næsta fagurt er þess mál,
enn þá dýpri yndisbmnnar
eru þó í góðri sál.
Sjertu barn og hreinn í bjarta
livassviðri bar svo við, sem optar, að maður
nokkur var par á ferð. Hann átti skammt
eptir ofan á ströndina. Allt í einusáhann
bjart ljós sveima eitt augnablik yfir bletti
nokkrum, eitt eða tvö .skref frá, og. hvarf
pað síðan. I eömu svipan kvað við aumkv-
unarlegt náhljóð umhverfis bann. ITestur-
urinn varð vitlau-s í hræðslu, skaut mann-
inum af, s.jer og sleit sig af honum. £>egar
hann rakiiaði við, fanu liann ligg.ja við fæt-
ur sjer líkama ungrár og fríðrar stúlku. Hún
v.ar örend, m.eð stórkostleg sár á siðunni.
Blóðið úr því luifði streymt um allan hvíta
búriinginn. hennar.
Ferðamaðuriim komst til næstahÚ3sog
ijekk hjálp. Líkið var lagt inn í loptlier-
bergi.
J>esía nótt gjörði voðalegan storm. Skip
eitt strandaði á tírossgrunninu, að eins einn
imiður komst af, pað var skipstjórinn, Hann
var lluttur til sama húss og ferðamaðuriim
kom til. Vegua emhvers misgánings hafði
haim verið -iátiim í sama herbergi og lík
hinna.r m.rta stúiku. þegar haun sá pað,
rak hann upp ógurlegt hljóð og datt með-
vitundarlaus tii jarðar. þegar hann rakn-
aði við aptur, var hann spurður og hann
játaði, að hin unga og f'ríða stúlka hefði
verið kona hans. Aí'brýðissemi og augna-
bhksæði hafði gripið hann, hann haf'ð stungr
ið liana í hjartað og varpað henni útbyrðis.
Sjórinn hafði skilað sínum dauðu, öldurnar
lmfðu kastað heuni á land, morðinginn og hin
myrta konu voru augliti til aughtis. Og nú
er sagt að rödd hennar heyrist á staðuum,
par sem hún fannst. TIún lieyrist f'rá sönd-
unum með veinanda bergináli, kallar í sí-
fellu eins og í dauðans ofboði. Oamli ferju-
maðurinn segir, að peir sem liafi heyrt liljóð
petta hafi haldið að eínhver væri í liættu
og elt það, hafi pannig ginnzí lengra og
lengra, pangað til ilóðið náði peim og peir
drukknuðu“.
Hvaða óttaleg saga er þetta !“ sagði jeg
f'elmtsf'ull. „Jeg vildi að pú hefðir ekki sagt
mjer hana“.
„Og hann segir“ iijelt Nanna áfram, án
pess að skeyta uin athugasemd muia, „að
hver sem heyrir petta liljóð, eigi fyrir hönd-
um einhverja/ stórkostlega yfirvofandi hættu,
sorg eða reynslu af einhverju tagi“.
Málrótnur■ N.ö.nnu haf'ði ósjálfrátt orðið
svo óttalegur meðau hún sagði söguna. Hið
ískyggi'lega myrkur, miðnæturstundín og hin
itryggiiega sorgarsaga, petta allt hafði vakið
hjá okkur hræðslu við eitthvað, sem við viss-
lim ekki livað var, kvíða fyrir einhverju ó-
kotnnu.
Yið sátum við gluggann og horfðum út
í niðamyrkrið; ekkert sást nema liinu ein-
stæðingslegí rauði glampi frá vitanum langt
í burtu.
Allt í einu heyrðist rödd utau af eyði-
söndunura, kveinandi aumkunarleg rödd. Hún
virtist koma frá einhverjum peim, semstadd-
ur væri í óútmálanlegri dauðans angist. það
var sem hún sameinaðist hinum fjarlægu
sjáardrunum, er ýmist hækkuðu aðlækkuðu
og þrengdu sjer gegnum myrkrið með helj-
arafli. þegar hún var að deyja og hverfa í
fjarska eins og lágt vein, stöklc Nanna frá
glugganuui í oíboOi miklu.