Norðanfari - 29.08.1885, Blaðsíða 4

ÁSTARSAGrÁ PRÁ PARÍS.
(J>ýdd úr «Folkebladet» Kristiania 10. júlí 1880).
(Niðurlag).
Hið sólbrennda andlit sjómannsins gjörði
ýmist að roðna eða fölna, honum komu tár í
augu og hann svaraði með skjálfandi röddu,
sem naumast gat hejrzt:
«Æ, hvað pjer eruð góð og hve jeg er
yður pakklátur! pjer getið eigi vitað hve
pjer gjörið mig hamingjusaman*.
Hannibal kom heim og var ástfangnari
í konu sinni, en nokkru sinni fyr og var orð-
inn leiður á Salambo, Kartago og allri hinni
púnversku sögu. Hann lijet Blönku því, að
ferðast eigi framar á braut, nema liún færi
með honum. Blanka hugsaði nú eigi um ann-
að en mann sinn og leiddi því hjá sjer um
hrið að fara lil Bercy.
Glöð og kát eins og tvö born, sem hafa
'fengið skúlaleyíi. Lögðu nú markísinn og
markísan af stað og komust eptir 1/g tíma
til Bercy; liið fálæka fólk, sem Rösetta hafði
undirbúið, tók möti þeim, eins og þau hcrðu
verið sendiboðar frá himnum.
Hannibal var góðsemdin og elskusemin
sjálf, og lofaði hann manninum vinnu við
höll sína undir eins og hann hefði fengið
heilsu til að ferðastþangað; er hin ungu iijón
kvöddu fólkið, blessaði það þau og þakkaði
þeim, er það gat bezt.
Lítilli stundu síðar komu þau og Rósetta
með þcirn
Um leið og Blanka ásamt Hannibaþfór
á skipið af bryggjunni, sá hún Fran.Qois Ður-
and, Andlit hanns var fölleitt og lýsti
ákafri sorg.
J>au horfðust i auga.
„Æ, cruð það þjer, jómfiú“, mæfti sjó-
anaðurinn, af miklum ákafa, og gáði eigi að
því, að hún var eigi einsömul og skein gleði-
hjarminn úr augum hans.
I sama vetfangi snjeri Hannibal sjer við
til þess að bjúða konu sinni hendina.
Fran^ois varð fólur sem nár, en fejelt
þó áfram að gjöra það, sem haun átti
að gjora.
Er allir farmenn voru á skip komnir og
slcipið lagði frá landi, kallaði Frangois á einn
nndirmanna sinna, rjetti að houum peninga-
toskuna og mælti:
„Gakk snoggvast í minn stað, jeg veit
eigi, hvernig mjer er háttað, jeg er eigi frískur11.
Hann för aptur í skutinn, en hafði eigi
augun af hiuum fríðu hjónum.
Allt í einu gaf markísan liósettu merki
að hún skvldi finna sig.
Bósetta kom þegar.
„þekkir þú skipstjóran á þessu skipi?“
spurði markísan í hálfum hljóðum.
„Nci, frú markísa“.
Bóselta fór aplur á sintl stað. Svar
hennar skelfdi ntarkísuna, svo henni lá við
angist. Sárgrætilcg hugsun gagntók hana.
Hún gaf sjómanninum auga svo iítið bar á,
og haföi ógui'leg örvinglun breitt sig urn hið
svipmikla andlit hans. Hann starði aptur
stoðugt á Blönku og Hatinibal.
þegar komið sar framhjá viðstöðvunum
Hobet de ville, fór Framjois og scttist niður
hjá Kósettu. Lengi mælti hann eigi orð fiá
munni, en skemmu áður en leggja átti að
landi við Maloguais Kaj, sagði hann og beuti
á markísuna og gat varla komið upp orðunum :
„Getið þjer sagt mjer, jómfrú, hvaða
lierra það er, sem situr þarna fram i og er
að tala við domu?'1
„Já“, svaraði Ilósetta og virti sjómann-
inn fyrir sjer, „það er markísi Hannibal
de VaIonne“.
„Og daman sem með honum er?“
„]pað er konan hans, frú inarkísan, er
jeg þjóna hjá“.
„Nú!“
Andlit sjómannsins varð grátt sem aska
og hjekk höfuð hans þunglega niður á bringu.
Eptir nokkrar mínótur Ieit hann aptur upp,
og sagði, með ógn veikri rödd :
„Hafa þau lengi verið gipt ?“
„Næstum 3 */g ár, Herra markísinn er
nýkomin heim úr ferð“.
Blanka gat eigi lieyrt samræðu sjómanns-
ins og liósettu. En hún tók vel eptir öllum
hreyfingum þeirra og hverju einu er kom
fram í svip þcirra. Hana grunaði um livað
spuruingin vœri og varð alltaf mcir og meir
angistarfull.
Nú hafði skipið farið fram hjá Pont des
Arts og þá voru eigi eptir nema nokkrir
faðmar að stöðvunuin.
„3ómfrú“ sagði sjómaðurinn með ein-
kennilegri rósemd í röddinni. ,,Viljiö þjer
gjora það fyrir mig í fyrsta sinni og þjer
liittið markisuua einsamla, að segja lienni, að
Eran^ois biðji hana fyrirgefningar og að hanh
biðji hana fyrir móður sína“.
Hann beið einskis svars hjá hinni ungu
stúlku, er með undiun horfði eptir lionum
en gekk fram í barkann á skipinu og áfram
þá leið er einhverjir af skipshöfninni voru ný-
farnir til þess að íesta skipið. í sama vet-
fangi og kaðlarnir höfðu verið festir við bryggj-
una og gufuvjelin hafði sett skrið á skipið
áfram, svo eigi var unnt að íta til baka, þá
greip Franfois báðum hondum í eiun kað-
alinn og Ijet sígast niður, allt upp að öxlum
snjeri höfðinu fram til árinnar, en augun
hafði bann ekki af markísinni. A þennan
hátt marðist hann sundur milli bryggjurað-
arinnar og skipsins. Ljet hann svo líf sitt.
það heyrðist eitthvert ógreinilegt marr
og svo pegar á eptir sem cinróma óp ógnar
og meðaumkvunar. Blöðið skvettist á suma
farmennina. Hinir forvitnustu flýttu sjer til
og fengu sjeð hofuð iiins ólánssama sjó-
manns standa hlýlitað uppúr rnilli bryggju og
skips og þaðati drógu lagsmenn hans hann
dauðan og limlestan svo lljótt sem þvi varð
viö komið.
|>að hafði liðið yfir markísuna og bar
maður liennar hana í land þannig á sig komna
fjekk hann sjer svo vagn og óku þau bæði
heim til sín.
Næsta vetur neytaði markísan öllum
heimboðum. Nú lieldur hún til í höllinni
Yalonne, þar hýr og verkamannafólkið frá
Bercy ogsömuleið s móðir Fran^ois Durands.
Opt taka menn eptir þvi, að markisuna gríp-
ur mikið þunglyndi. Eigi geiur heldur hin
mikla taugaviðkvæmni liennar leynt sjer.
S i 11 a f li y e r .j ti.
(Tekið eptir vikublaðinu The «Weekly Globe*).
]>ann 27jn í haust (1884) voru gefin saman
hjón ein í Nýu Jórvík, er borguðu prestinum
1000 dollara í vlgslutoll.
í Nýju Jórvílc er nú sem stendur nafn-
frægur prestur (predíkari) eptir hiern að
prentaðar eru ræður í vikublaðinu «Weekly
Globe». Frá ræðustól hans liggja málþrœðir
víðsvegar um bœinn, svo menn geta þannig
heyrt ræður lians heima hjá sjer.
Hinn mikli Vasingtons varði, var orðin
hinn 12. Nov. fullgjör á hæðitia, senf ’er 520
fet og 10 þuinl. og verður alveg íullgjör að
öllu smíði fyrir þann ákveðna tíina 12 febr.
nœstlcomandi; hann e.r 5 fetum og lOþuml.
hærri en sá hæðsti turu í heimi, sem er turn-
inn Cotogne dómlurkjunnar.
Fljótasti veðreiða hestur í heimi er hryssa
ein i Bandaríkjunum að nafni Mant S. í
Lexington í Ky: liún liljóp 5 mílur (enskar)
á 2 mínútum og 10 sek. þann 11 nóv. og
þótti mikils um vert þar eð jörð var nokkuð
freðin og ekki eins þýð undir fæti. (Skyldu
ekki íslendingar liafa teigt úr verði hennar?)
Blindur ölmusn maður nokkur í Banda-
ríkjunum œtlaði inn á sjúkrahús eitt í staðn-
um, en andaðist á leiðinni. Eptir lát hans
kom upp 5000 dollarar er hannátti á vöxtum
i bánkanum.
Stúlka ein í Bandaríkjunum ógipt, var
ekki orðin 30 ára að aldri og þó búin að
eignast 11 börn.
það eru enn ekki 12 mánuðir síðan að
Mad. Hugh Bláír ól 3 börn sem öll eru lífs
og með góðri heilsu. Á laugardagskvöldið
var ól hún aptur 3 börn 2 dreugi og 1 stúlkn
sem gjörir 6 börn á minna enn árstíma.
11 Auglýsingar. !'
Tilsöluer faldMnaður
með öllu tilheyrandi, belti og koffri úr lireinu
slfi'i. — Ritstjórinn vísar á seljanda.
líáttvii'tu og hciðruðu líaupendur
TJm leið og vjer nú enduin hinn 24.
árgang «Norðanfara» finnum vjer oss skylt
fyrst og fremst, að votta þéim kaúpendum,
er árlega hafa keypt það og staðið oss beztu
skil á andvirði þess, vort virðingarfyllsta og
innilegasta þakklæti; einnig þeim, sem hafa
sent oss góðar ritgjörðir og frjettir í blaðið,
aptur á móti hafa þeir, er kaupa blaðið, en
borga pað ekki, sumif árum saman, bakað
oss miklar áhyggjur og vandræði, fyrir hvað
vjer eruin komnir í stórskuldir. Eldci þarf
því þó um að kenna, að vjer ekki höfum
hvað eptir annað áinálgað í optnefndu blaði
voru, að fá þessar úti standandi skuldir greidd-
ar, og enn mælumst vjer til þess hjer með
vinsamlegast og að þær sjeu borgaðar í þess-
um eða næsta inánuði með peningum til inín
eða innskript í reikning ininn hjá þeiui herr-
um verzlunarstjórum á Blönduósi, Skugaströnd,
Suuðárkr., Hofsós, Siglufirði, Akureyri, Oddeyri,
Húsavík, Raufarhöfn, Yopnafirði, Yestalseyri,
og á Eskifirði til verzlunar herra kaupman3
J. Magnússoiiar. Mjer er og kærkomin borg-
un í hvítri eða mislitri ull velþveginni og
þurkaðri, velverkuðu smjöri, hörðum fiski,
og þegar sláturtíð er nú komin næst, þá í
kjöti inör og slátri helzt úr veturgömlu, sauð-
um og geldurn ám.
Vegna pess, aðhjer ónefndur maður, hafði
hoðið mjer í brjeíum til inín, að taka aðsjer
blaðið Nf. og prentsmiðjuna, og jeg gefi.)
lionum kost á því, og í fullri von um að
þetta myndi verðn, útvegaði jeg mjer eigi
pappír í sumar til áframhalds blaðinu, en þar
eð maður þessi virðist alveg horfinn frá fyrirætl-
an þessari neyðist jeg til að hætta fyrst um
sinu við útgáfu blaðsins, vegna þess og líka
skuldanna. En vinnist mjer aldur og heilsa og
jeg fái grynut á skulduin mínum, er ekki ó-
líklegt að Norðanafari hefji göngu síua á ný.
Akureyri, 2 9. ágúst 188 5.
15 J ö r n .J ó n s s o n.
Eigandi og; ábyrgðarm.: Björn Jónsson.
P r en t s m i ö j a N o r b a n fa r a.