Víkverji - 22.07.1873, Blaðsíða 1

Afgreiðsluslofa «Vílc-' verja« er í húsi Gtsla slcólakennara Magn- ússonar. Verð blaðs- ins er 8 mrk um árið, 2 mrk utn ársfjórð. 17 ' «Víkverji» kemr úl á hverjum virkum fwitudegi. Borgun fyrir auglýsingar 4 /3 fyrir smáletrs- linu eðr viðlíkt rúm.
u
dag innar 13'« viku sumars, þriðjud. 22. dag júlímánaðar. Vilja guðs, oss og vorri pjóð vinnum, á meðan hrœrist blóð. I. ár, 12. tölublað.
hNGVALLAFUNDRINN. III. Sira Matthías
Jokkumsson á Móum hefir ritað oss á þessa
l-eið:
Skýrsla yðar í 8.—9. bl. «Víkv.» mun
hafa sinn dóm með sér, þó eg dæmi hana
ekki, en skora vil eg á yðr að taka þegar í
næsta blað yðar þessar línur mínar til leið-
réttingar frásögn yðar um kosningu mína til
sendifararinnar til konungs;
Mér kom ekki til hugar að bjóða mig fram
til sendifararinnar, enda hefði eg mátt efa,
að meiri hluti fundarins mundi hafa traust á
mér til þess, einkum þar eg bafði mest allra
fundarmanna hvatt menn til að selja eigi I
atr. nefndarfrumvarpsins (um persónal úni-
ónina) í oiðrlagsatriði ávarpsins til konungs.
þess eins óskaði eg með sjálfum mér f— eg
skal vera hreinskilinn —), að einn af þeim,
sem voru á sömu skoðun og eg í nefndu
atriði, gæti lent í sendinefndinni, sem eg og
vonaði að verða mundi Jón Sigurðsson frá
Khöfn — ekki til þess, að eg ætlaði inum
sama að draga úr erindisrekstrinum við kon-
ung, heldur fanst mér það einhvernveginn
eðlilegast. Má hver skoða það sem vill. Nú
kom að því, að hvorugr Jónanna var fáan-
legr, og voru þá fundarmenn í vandræðum,
þar menn vildu fyrir hvern mun eiga ein-
hvern sendimannanna vissan, helst einhvern
af þeim, sem voru á fundinum. fá var það,
að ýmsir fundarmenn innarfrá í tjaldinu voru
að tala um, hvort enginn okkar prestanna
(sira Stefán á Kálfaljörn, sira í’orvaldr í
Hvammi og eg) vildi gefa sig til, þar sira
Páll á Prestbakka, sem menn helst skoruðu
á, næst eptir Jónana, afsakaði sig. tá var
það og, að nokkrir fundarmenn lögðu að mér,
að dakast ferðina á hendr, og þá fyrst flaug
í huga minn, að þetta væri má ske ekki nema
áræðisleysi. Síðan sagði eg hljóðlega við einn
45
af' skörungum fundarins (séra P. P.) á þessa
leið :
Vissi eg, að fundarmenn vildu mig, pá
scsi eg elíki ástœðu til að neita förinni, ef
aðrir mer belri fœru með. Og án þess mér
gæfist nokkur umhugsunartími, bar séra Páll
það upp, að eg mundi fáanlegr, og að vörmu
spori var búið að kjósa mig í einu hljóði.
Þessi vandsama vegsemd féll þá þannig svip-
lega yfir mig. Skýt eg því til sira Páls á
Prestsbakka og allra annara, sem best heyrðu,
hvað eg lagði til, hvort eg segi ekki eins og
var. Svo segið þér, hr. rilstjóri, að eg hafi,
jafnframt því er eg bauð mig fram, lofað að
fylgja bænarskrá fundarins fram hið ýtrasta,
o. s. frv. Með þessum orðum sé eg ekki
betr, en þér viljið gjöra virðingu mína nokk-
uð «lausa á kostunum», og skal eg ekki
hlaupa upp á nef mér fyrir það, enda átti
það, sem eg talaði til fundarbræðra minna á
eptir kosningunni, hvorki að verða bóka- né
blaðamál. — Vilji ritstjórinn með orðum sín-
um láta menn skilja, að eg hafi lofað á í*ing-
vallafundi að fylgju málunum frekar fram,
en mér er upp á lagt í erindisbréfi því, sem
mér var fengið, og sem eg sjálfr hafði verið
kosinn til að semja, og sem samþykt var
í einu hljóði, þá er það ósatt mál.
Óski ritstjórinn að öðru leyti að vita ná-
kvæmar, hvað mér, fremr en fordildin, lá á
hjarta við ofangreint tækifæri, þá leyfi eg
mér í því skyni að senda honum í blað sitt
þessa fornkveðnu vísu:
Getið verðr þess, er þorðu
þingdjarfir íslendingar
inna einum munni
orð hvell á Þingvelli;
Frjáh lcjöri pjóð til frelsis
fjallbygð Snœlands alla: