Víkverji - 11.09.1873, Blaðsíða 3

95
AÐ VESTAN. II. (sbr. bls. 63 hér að
framan). Um 20, júlí eðr með byrjun
hundadaga brá til hlýviðra eptir ina lang-
vinnu kuldastorma, sem áðr höfðu gengið.
Voru útnyrðingar og landsynningar á vigsl,
sem hér eru taldar hagstæðustu áttir, í full-
an hálfan mánuð. Hitinn var frá 10 til
14° R. Loptþunginn fyrst milli 29 — 30" og
síðar milli 29—28'". Eptir það gjörði aust-
norðanstorma með kulda og snjó til fjalla
(14.—15. ágúst) og á Vestfjörðum snjóaði
sumstaðar i sjó. ílitinn varð þá að eins frá
8 til 4° og loptþunginn lék á miili 28 og
27 '. |>ví næst hlýnaði aptr (8—9°) og létti
í lopti (28") og gjörði logn eðr andvara fram
til ins 20., en síðan hafa verið hægviðri að jafn-
aði með nokkurri rigningu og er hvað mest
regn af landsuðri í dag inn 27. ágúst.
Töðufall er að sögn frá helroingi til
sjöttungs minna en í fyrra og útengi víðast
illa sprottin. Nýting góð fram að næst-
liðinni viku.
Hér og þar stingr bólguveikin sér niðr;
er hún um þessar mundir mest i Hélgafells-
prestakalli og munu þar á 2 mánuðum ekki
færri dánir en 15. Þar á meðal Ólafr Jóns-
son, sem fyrst nam jarðyrkjufræði og síðan
lyfjafræði og var þjónn Möllers lyfsala, náms-
maðr mikill og mannval, og Magðalena kona
þorleifs yngra í Bjarnarhöfn, vönduð og vel-
metin; hún dó af barnsæng og höfðu þau
hjón að eins rúmt ár saman verið. j>ar
sem bólguveikin gengr, reynist svo sem kon-
um þeim, er börn ala, og eins inum ný-
fæddu börnum, sé mjög lífhætta húin. Að
lýsa veiki þessari er ekki fyrir aðra en lækna
þá, sem fengist hafa við hana og séð henn-
ar mörgu tilbreytingar bæði í því tilliti,
hvernig menn sýkjast og hvernig sýkin hag-
ar sér á einn veg í þessum, á annan í hin-
um. Endalykt veikinnar er almennast sú að
einhversstaðar grefr í bólgunni og batnar
þá sumum von bráðara, sumir liggja lengi.
|>eim er síst lífsvon talin, sem fá bólguna í
fætrna. Heyrt hefi eg þess getið, að menn
séu farnir að giska á, að bólguveiki þessi
sé náskyld bóluveikinni; þykir sem þeim
svipi saman í sumu, og annað það, að bólgu-
veikin byrjaði í Reykjavík sama sumarið,
sem inir bólusjúku láu í Laugarnesi um
vorið. j>að væri má ské rannsóknar vert,
hvort margir þeirra, sem fá bólguveikina
megna, hafa nýiega verið bólusettir, svo að
bólan hati komið vel út á þeim.
Sveinn Sveinsson jarðyrkjumaðr hefir
verið hér á ferðinni og margir sókst eptir
að fá hann til viðtals og þegið ráð hans um
eitt og annað. Kunna menn víst landshöfð-
ingjanum góða þökk fyrir sendinguna á
Sveini, sem bæði mun vera vel að sér í
ment sinni og hefir þann aðalkost að vera
hægr og drjúgr, sýna fram á það, sem við-
bóta þarf við án þess að níða niðr inn eldra
sið eðr heimska menn mjög fyrir hann.
Hann er viðfeldinn í viðmóti, honum er létt
um roál og auðsótt að finna orð handa
hugsunum sínum.
Fjárliláðinn og Dr. Hjaltalín. Herra land-
læknirinn hefir skrifað oss svo látandi bréf:
Með því að grein sú (sic), er þér hafið
meðferðis i blaði yðar, tölublaði 22. og 23., er
þannig háttað, að hún gengr alveg í sömu
stefnu í skoðunum sínum og niðrskurðar-
flokkrinn hingað til hefir gengið, og við hefir
in sömu orðatiltœki, sem þessi flokkr hefir
haft, orðatiltæki, sem eru gagnstæð allra dýra-
lcelcna skoðun á pessu máli; samt með því
þér enn fremr hafið neitað að taka grein frá
mér um þettað efni, þá segi eg mig hér með
úr töiu áskrifenda yðar, og bið yðr ið bráð-
asta að senda mér kvitteringu fyrir, hvað eg
á að borga, fyrir þau tölublöð, er eg hefi
fengið, og in ókomnu, er mér kynni bera að
borga sem áskrifanda.
Línum þessum vona eg þér gjörið svo vel
og ljáið rúm í næsta blaði yðar.
Reykjavík, 8. sept. 1873.
J. Hjaltalín.
Vér ætlum það með öllu ónauðsynlegt að
sýna fram á, að iun heiðraði landlæknir hefir
alveg misskilið grein þá í blaði voru, er hann
ritar um. Grein sú, er hann bauð oss, var
öll bygð á misskilningi þessum, og var það
aðalástæðan fyrir neitun vorri að taka grein-
ina í blað vort, en vér þóttumst því heldr