Víkverji - 08.11.1873, Blaðsíða 2

132
það er maðr, er engar mætr hefir á vís-
indalegum rannsóknum, bauð að snúa skip-
inu aptr, og lagðist skipið þá í vetrarhöfn á
Grinnels landi á 81 n. br. Formaðr
rannsóknarmanna, Hall captain, lagði þegar
á stað norðr landveg á sleða, en hann varð
sjúknr, og varð að snúa aptr til hafnarinnar
og dó þar 8. nóvbr. 1871; en það er Hall
hafði seð eðr fundið, er stór-merkilegt, að
því er til visinda kemr. Frá hæð á Grinn-
elslandinn sást land ná langt í norðr til
heimskauts, og hér á landi þessu, er liggr
nyrðst allra landa, er menntaðir menn hafa
komist að, sáust miklir flokkar af moskus-
nautum, hérum og mörgum öðrum dýrum,
og merki til þess, að skrælingjar hefðu komið
þar. Kuldinn þótti minni hér en sunnar.
Með því að Buddington hafði eigi neinn
áhuga á að kanna ókunn lönd, var hætt við
ætlunarverk ferðarinnar, þá er Hall var dá-
inn, og hófu menn aptrförina næsta sumar
úr vetrarhöfninni 12. ágúst 1872. Fyrir
norðan Smithsund varð skipið 15.ág. fast f ísn-
um á 80°2' n. br. t’að rakst nú í fsinum til
Northumberlands-eyarinnar á 72°20’ n. br.
Hér vildi skipstjóri gera við leka, er hafði
komið á skipið, og lét því flytja úr skipinu
töluvert af farmi þess, einkum matvælum, en
þá laust á alt í einu stormi, og slitnuðn 11
af skipsmönnum, 4 skrælingjar og 5 skræl-
ingjabörn (als 20) frá landi og skipinu á ísjaka.
Menn þessa rak á jakanum suðr um miðjan
BafTinsflóa, Davíssund, með Labradorströnd-
inni, til 53°i' n. br., en þar hilti nálægt New
Foundland gufuskipið Tigres ísjakann 30.
apríl þ. á., og bjargaði öllum mönnun-
um. Þeir höfðu lifað allan vetrinn eðr
6V2 mánuð á ísjakanum, er sffelt mink-
aði, en flutti þá meir en 24 breiddarslig
suðr, og þar eð hann hefir og rekið nokkuð
austr á við, liefir hann að minsta kosti farið
yfir 1560 viktir sjávar eðr 78 þingmanna-
leiðir. Allir þessir 20 menn, er höfðu farið
þessa dæmalansu ferð, komust með bestu
heilsu til Aroerfku.
í’egar er Robertson flotasljóri frétti, á hve
undrunarsaman hátt mönnum þessum hafði
verið bjargað, lét hann sækja þá á skipi til
St. Johns, þangað er «Tigris» hafði flult þá;
annað skip «Juniata» sendi hann til Græn-
lands með kol og matvæli til vöruhúsa þeirra,
er amerikanska stjórnin á þar, og ið þriðja
skipið, gufuskipið «Tigris», sendi hann á stað
til að leita að «Polaris», er ekkert hafði frétst
til síðar, og bjarga mönnum þeim, er eptir
voru orðnir á því, þá er ísjakann sleit frá því.
II. september þ. á. kom «Juniata» aptr, og
færði þá frétt, að Tigris hefði fundið vetrar-
stað skipsmanna þeirra, er eptir voru orðnir
á eyunni Lilleton í Smithsundi, 60 vikur
sjávar fyrir norðan Northumberlandseyuna;
þeir höfðu látið eptir rilaða skýrslu um at-
hafnir sfnar á eyunni, og höfðu samkvæmt
henni farið frá vetrarstöð sinni á opnum
báti 6 viknm áðr. Fáum dögum áðr en
póstskipið fór hingað í 6. ferð sinni fréttist,
að þeir menn, er eptir voru af skipshöfn
Polaris, höfðu komið til Pederheads á Skot-
landi 18. seplbr, en enn var eigi komin nein
skýrsla í blöðin um það, hvernig þessum
mönnum hafði verið bjargað, en ætlun manna
var, að þeir hefðn á bátferð sinni hitt skot-
lenskt hvalveiðaskip, en jshafið eðr suðrpartr
þess er á sumrum fullr af skipum, er veiða
hvali og seli.
PÓSTSIÍIPIÐ. Um siglingu þá, er vér
gátum bls. 4 23 hér að framan kemst Þjóðólfr
þannig að orði 5. þ. m.: «Kom það því flatt
á alla ofan er Díana sást koma kæfandi hér
norðr og inn flóann aptr aflíðandi dagmálum
með fullu gufuafli f móti úlbyrinum eptir þvf
sem veðrstaðan var hér, og hafði verið síð-
an morguninn fyrir; en þetta var samt sem
sýndist; póstskipið Díana kom parna aptr-
snúið á móti veðrinu*.
Þótt þessi grein eins og margar aðrar
greinir, er vér lesum hjá inum heiðraða
blaðabróður vorurn, sé samin með slfku fjöri
og þvílíkri andagipt, að óhægt er að grípa
inar háfleygu hugsanir höfundarins, sýnist
enginn efi að geta verið á því, að Þjóðólfr
sé samdóma oss um að sigling póstgufu-
skipsins sé óskiljanleg. Einkum sýnist orðið
«þarna», er vér höfum auðkennt, að benda
á þenna skilning; því þeim mönnum, er
hafa komist lengst í að skýra Þjóðólf ber