Víkverji - 08.11.1873, Blaðsíða 3

133
saman um, að þelta orð á tungu Þjóðólfs sé
haft þegar eitthvað mjög mikið gengr á, og
menn geta því verið öruggir um, að þeim
manni hafi að áliti í'jóðólfs vfirsést i meira
lagi, er valdið hefir þvi, að póstskipið kom
«þarna» aptrsnúið í mót veðrinu. Það hefir
því víst komið «flatt á alla ofan», er þeir í
þessu inu sama blaði t'jóðólfs sán aðragrein
fara fram á ina gagnstæðu skoðun, og er
grein þéssi eptir J. Hjaltalín jústisráð nokk-
urt, er virðist vera sjógarpr mikill, vanr að
vera úti «á reginhafi ( ofsaveðri», «þegar
nóttin er orðin löng, en dagrinn svo(?| stuttr»,
en vér «kakalofnshetjur» erum að «tala um
sjóferðir i eldhúshorninu». Sama jústitsráð
virðist hafa miklar mætr á landlækninum, en
neytir samt tækifærisins til þess að setja
drjúgnm ofan í við oss, af því að vér höfum
eigi skýrt lesendum vorum frá, að lands-
höfðinginn hafi ráðgast um við landlæknirinn
um læknaskipunarákvarðanir þær, er vér
skýrðnm frá bls. 123 hér að framan’.
Hvað nú póstskipsstjórninni viðvíkr álít-
um vér hana vera embætti er mjög mikið
ríðr á. I öðrum löndum eru nú tiðar sam-
göngur með inum ýmsu þjóðnm, enda opt á
dag, en óvíða sjaldnar en einu sinni daglega.
Vörnr og fréttir berast frá einu landi til ann-
ars um hvern tíma árs yfir höf, sem eru
miklu breiðari en íslands haf. Vér íslend-
ingar erum einir gjörðir afskipta, og verðum
að láta oss nægja 7 póstferðir á ári. Vér
þurfnm eigi að eyða mörgum orðum til að
sýna hvílíkr skaði samgönguleysi þetta er
fyrir landið, merkin til þess koma of ber-
sýnilega fram í mörgum greinum hér á
landi, sér í lagi verzlun vorri, en því viss-
ara sem þetta er, því nauðsynlegra er það,
að vér fáum að halda póstferðnm þeim, er
vér höfum, og því meir áríðandi er það, að
öruggr sjómaðr ráði fyrir póstskipinu, er
neyti hvers tækifæris til að komast áfram og
láti eigi hugfallast í miðjum ferðunum. Vér
1) Ver skolum skjóta því til ifis heií>ral)a land-
læknis, hvort hann vilji láta J. Hjaltalín eí;r fíjrtMf
mótmælalanst drótta því ab sér, ab hann hafl eigi þaíi
transt landshóltiingjans, a% ráfca hans verbi leita?) í
hverju Jæknismáli, er kerar til álita landshóftingja.
sjáum eigi betr en að stjórnin, ef hún hefði
duglegan skipstjóra á póstskipinu gæti jafn-
vel fækkað hafnardögum þeim, er ákveðnir
eru handa skipinu hér og í Kaupmannahöfn
og aukið tölu ferðanna, en þar um verðr
sjálfsagt ekki talað, ef það á að vera skip-
stjóranum leyfilegt átölulaust að leita hafnar
í hvert sinu sem nokkurt andviðri er.
Vér höfum eigi rneð einu orði nefnt Holm
captain á nafn í grein vorri, en herra J.
Hjaltalín dregr hann fram og vili endilega
láta oss dæma um ágæti hans. Vér höfum
eigi sagt annað í grein vorri en það, sem
almenningr hér lét í Ijósi um þessa siglingu
frá og aptr að landinu inn 20. og21. f. m.;
það voru eigi einungis farþegarnir á gufu-
skipinu, er hneyksluðust á því ferðalagi,
heldr jafnvel sjómennirnir hér, er róið höfðn
báða þá umgetnu daga 20. og 21. f. m., er
eyddust fyrir gufuskipið, áðr en stormrinn
kom. Hafi skipið verið komið út fyrir Reykja-
nes, þá því var snúið aptr, eins og J. Hjaita-
lín segir, liggr það líka ( augum uppi, að
það hefði getað náð Færeyum, áðr en stormr-
inn, er hér skall á miðvikudaginn 22. f. m.,
en náði eigi «mestu ósköpunum», fyr en dag-
inn eptir, gat skaðað það. Loksins skulum
vér, þegar spurning erum ágæti herra Holms
láta þess getið, að svo þykir mörgnm, sem
póstskipsferðirnar hafi orðið að mun óreglu-
legri, síðan Jacobsen hætli við skipstjórn en
Holm kom í hans stað.
LIPRT MÁLFÆRÍ. þjóðólfr kemst þannig
að orði í siðasta blaði sínu : «Þau makaskipti
eru nýafgengin hér í staðnum að fyrverandi
kaupmaðr Eggert Waage (þótt menn viti eigi
að skiptin á þrotabúi hans sé enn til lykta
leidd — og þegar húsið var við uppboð selt
í fyrra, þá varð eigi hann, gjaldþrotamaðrinn,
heldr N. Jörgensen hæstbjóðandi þar að hús-
eigninni fyrir nál. 700—656 rd., þó að menn
viti ekki til að hann eigi húsið, né heldr til
að hann sé orðinn fjár síns ráðandi* — Hér
má segja .hvað inn skarpvitri höfundr segir
annarstaðar í blaði því, er vér nefndnm :
«Mikils er um vert um fofmið bæði í þessu(?)
sem öðru (?) það er víst, en það er eigi ein-
hlítt»; vér leyfum oss því að skora á inn