Víkverji - 15.04.1874, Blaðsíða 3

69
(um 21/? sk.) pundið. f>að var [>ví haldið að kaffi-
verðið í Europu mundi heldr hækka en lækka.
— G. f. m. dó í Genúa á Italíu eptir langa sjúk-
dómslegu ekkja Friðriks konungs VII, Lovísa
Christína D a n n e r. Hún var Rasmussensdóttir,
fædd í Kaupmannahöfn 21. apríl 1815. Hún kynt-
ist Friðrik VII, meðan hann var konungsefni og var
[>á kvennaskraddari og fatasali (modehandlerinde),
en þegar Friðrik var orðinn konungr giptist liann
henni (vinstri hendinni) 7. ágúst 1850, og var hún
samdægrs gerð að greifafrú og henni gefið nafnið
„Danner“. Eptir dauðakonungs lifðihún rólega, og
gerði mörgumfátækum gottog gaf hún mest allar eigur
sínar—hún hafði erft mest allarprívateignir konungs-
ins,— til fátækra einkum til að uppfræða ungar efna-
litlar stúlkur, og or það fé talið fleiri 100,000 rd. virði.
— AVARP frá Keykvíkingnm til korinngs. Kðtt
eptir ab síðasta póstskip hafbi flutt hirigað anglýsingn
konnngs til vor Islendinga, kom það til tals ruilli nokk-
nrra alþingismanna ah senda hans bátign konunginum
þegar nm hæl aptr þakkarávarp fyrir stjórnarbótina.
þetta fórst riú fyrir af því, aí> póstskipið stóh hör vií>
mjög svostuttan tíma, en eptir burtferð póstskipsins kom
þetta aptr til tals, og komn þá allir þeir 14 alþingis-
menn og varaþingnrenn konnngkjöroir og þjóbkjörnir.
sem ern hiír í bænnm og á Alptanesi, sér saman om
þakknrávarp til konnngs, en þegar þetta spurhist út
nm bæinn, fórn fleiri bæarbúar þess á leit, ab rita
nndir ávarpif) meh hiriom, sem komnir voru, var þá á
fám dögnm bætt við nöfn alþingismanna nöfnnm flestra
málsmetandi manna í Reykjavík. Avarpib var þar á
eptir þannig útbúib sent landshöfðingjanom Vðr
hófnm lagt drög fyrir, ab fá síbarmeir eptirit af á-
varpiriu, til ab færa þab lesöndum vorum.
Herra ritstjóri!
Eg gekk nú í haust í veltufélag þetta góða,
sem pjóðólfr gamli var að bjóðaoltkr bændunumað
leggja skildinga okkar í. pangað til hafði eg ekki
kært mig mikið umverslun, annað en að líta eptir,
að eigi kæmu aðrir „prlsar“ í reikningum kaup-
manns míns en þeir, sem umsamdir voru, en nú er
spesíurnar voru komnar í „veltustól“, er Álptnesinga-
félagið var að tala um, mundi standa á völtum fótum,
sá eg að eg mætti eigi láta sitja við að hirða skepn-
ur mínar og stunda róðra, þegar gæfi, eg yrði sjálfr
að hafa vit á verslunarefnum, og hvert ætti þá heldr
að sækja vitið en 1 þjóöólf gamla.
Mér kom það því mjög illa, að hann allan vetr-
inn eigi var að hugsa um annað en að skamma
presta og prestaefni, og eg hlakkaði til að sjá það,
sem birtast mundi 1 honum, þegar ritstjóri hans og
forstjóri veltufélagsins kæmi heim úr utanferð sinni,
en því er nú miðr og ver, að eg hefi fræðst lítið af
því, sem þjóðólfr þegar eptir heimkomu fóstra síns
flutti lesöndum sínum um kaup og sölur. Eg gat
(sjálfsagt vegna fávisku minnar) ómögulega komist
niðr á, hvernig eiginlega stæði á peningaveltu þeirri,
er hann hefir langa grein um í 22. blaði sínu, og
hversvegna eptirstöðvarnar 1 ríkissjóði Breta og yfir-
gnægð peningabyrgðanna um gjörvalla Europu ættu
að hafa í för með sér verðhækkun á kaffinu, ogþví
síðr gat eg skilið, hvernig stæði á þeirri verslun, er
getr um fyrst í blaðinu, þar sem sagt er, að J>jóð-
ólfr gamli hafi selt nokkuð fyrir borgun út 1 hönd.
Hvað nú peningaveltuna og kafiiverðið snertir,
vona eg að niðrlag það, som þjóðólfr lofar, muni
skýra þetta betr, enn um pjóðólfs söluna bið eg
yðr að fræða mig og vildi eg, að þér útvegið mér
skýringu um, hvað selt hefir verið þá, er kaup
þessi fóru frarn. Yar það réttrinn til að bera ið
hljómfagra nafn blaðsins, sem var selt? pessi ætl-
un finnst mér eigi geta komið heim við það, að það
sé hverjum manni heimilt að láta heita í höfuð á ]>jóð-
ólfi eins og öðrum merkismönnum, þó Yíkverja yrði
það á að taka eigi fæðingardag hans inn í merkisdaga-
safnið. Eru það inar alþjóðlegu auglýsingar, sem
nú sem stendr á að birta í þjóðóltí, er seldar eru?
þetta virðist mér eigi geta komið heim við það, að
einungis hefir verið boðið að birta fyrst um sinn
slíkar auglýsingar í pjóðólfi, og að þjóðólfi hafi ald-
rei verið veitt þessi réttindi sér til ábata, þó hann
kunni að hafa haft nokkurn hag af þeim. Loksins
get eg eigi heldr skilið, að þjóðólfr hafi getað selt
lcaupendr sína. Hann hefir þó varla leyfi til að á-
líta okkr kaupendr hans sem skepnur sínar, er solja
megi Englendingum sem aðra sauði, og hefir hann nógu
opt lcvartað um, að útgjörðarkostnaðr hans bæri sig
ekki og hótað okkr kaupendunum að hætta við út-
gerðina; eg skil heldr ekki betr en, að heimilt muni vera
hverjum kaupanda, er samið hefir við gamla þjóð-
ólf, að segja sig lausan allra mála við þenna nýa
blaðaritara, sem þeir ekki vissu neitt af, þá erþeir
beiddu að senda sér blaðið, hver hefir t. a. m. vissu
fyrir því, að pjóðólfr ungi verði eins fróðr um pon-
ingaveltuna eins og þjóðólfr gamli?
Mér er þannig ómögulegt að skilja nokkuð í
þessum kaupum, og þar sem eg veit, að eins sé á-
statt fyrir mörgum eins og mér, leyfi eg mér að
biðja yðr herra ritstjóri að birta þetta skilningleysi
mitt í blaði yðar og skora á góða menn, er álíta
sig þess um komnir, að leysa úr þessari spurningu:
HvaÖ keyptu Englendingar, er sú breyting varð á
ritstjórn þjóðólfs, er hann skýrir frá fyrst í 22. blaði
sínu? Einn kaupandi þjóðólfs.
Til ritsjóra „Víkverja".
— VERSLUN VOR. IV. í 42. tbl. „Víkvorja“ hofir
X-Y nokkur svarað grein minni um verslunina (sjá 32.
tbl. „Víkverja"), og þar eð eg álít þetta málefni enn
eigi útrætt, bið eg inn heiðraða ritstjóra „Víkverja“
að ljá línum þessum rúm í ldaði sínu.
Herra x—y þorir ekki að eigna mér hlutdrægn-
isleysi í verslunarmálefnum, þar eð hann álítr mig
vera danskan kaupmann, sem í grcin minni hati
ætlað að bera skuldina af verslunarstéttinni á bændr