Víkverji - 04.08.1874, Page 3

153
öllum nor8rlant!a]jjó8um, og sem vér hefðum lifað
mörg ár í sambandi við; en pað myndi best sty8ja
til framfara vorra, cf petta band, sem sliti8 var
fyrir GOárum, gæti aptr or8i8 bundi8, ebr páfrjáls-
ar samgöngur gætu komi8 í sta3 pess. Fyrir petta
minni pakkabi skáldiS Nordal Rolfsen. Hann kvabst
hafa sé8 í Borgaríirbi inn sundrbrotna stein Kjart-
ans Olafssonar og heyrt söguna um liann: Bóndi
hefbi tekib steininn, og sett á smibjuafi sinn, en
nóttina cptir birtist hetjan honum í svefui ogskip-
abi konum ab láta steininn aptr á sinn stab. í in-
um flestum löndum hefbi gengib, eins og ncfndr
bóndi ætlabi sér ab gjöra. Áhypgjan um ib tíman-
lega liefbi gert, ab menn hcfbu gleymt pví sem meira
væri í varib. í stríöinu fyrir ab koma sjálfum sér
og vildarmönnum sínum fram; hoföi sloknaö almcnn-
ingsandinn. pjóðarlífið hcfðu fáir skeytt um, og [iví
hefði einnig sagan vorið vanrækt. íslendingar hefðu
eigi fylgt pessu dæmi. Iljá peim einum hcfði ið
norræna pjóðerni verið varbveitt, peir hefðu geymt
endrminningu inna fornu pjóðhetja, og pví yrðu. öll
norðrlönd aö líta mcð pakklátri virbingu og ást til
innar afskekta úthafseyjar, pangað sem pau hefðu
orðið að sækja pær sögur og pær endrminuingar
pjóðlífsins, sem nú væru orðnar in dýrmæta félags-
eign allra 4 norðrlandapjóða Dana, Svía, Norðmanna
og íslendinga. Frá inum fi bræðrapjóönm íslend-
inga kæmu í dag margar brennheitar lukkuóskir
kingað til púsund ára hátíðarinnar. þær óskuðu allar,
ab íslendingum mætti miða semmostáfram og vegna
sem best og pað mundi verða svo, pví inn liðni tími
væri móðir pess tíma, sem færi í lúind og trygð ís-
lcndinga við endrminninguna væri in mesta trygg-
ing fyrir, að landið mundi eigi standa í stað.
par eptir talaði rektor Jón porkelsson fyrir
Svípjóð, sem eigi siðr cn aðrar .norðrlanda pjóbir
liefði stutt bókmentir Islendinga, og pakkaði aðmír-
áll Lagerkrans hér fyrir mcð pví að mæla einarð-
lega og-sköruglega fyrir minni íslands, sem Óskar
konungr hefði viljað heiðra með pví að senda 2 skip
kingað. Bókavörðr Eiríkr Magnússoh mælti langt
og snjalt erindi á enska tungu fyrir minni Ameriku-
manna og pakkabi skáldið Bayard Taylor fyrir pað.
Iielgi yfirkennari Helgcsen mælti fyrir minni
herraKleins,sem nú væri orðinn stjórnar herra íslands.
Herra Klein svaraði að pað hefði verið sér. mikii
gleði að geta meðtekið á íslenskri lóð köllun kon-
ungs til að vera rárgjafi hans í íslenskum málum.
Ráðgjafi konungs sem yrði að vera staddr í mikilli
fjarlægð frá landinu, gæti aldrei orðið pví svo gagn-
kunnugr að stjórnin gæti farið vel fram, ef hún ætti
að veru að öllu eðr mestu leyti hjá ráðgjafanum.
Hvergi væri pví meiri nauðsyná að pjóðin létiekki
sitt eptir liggja með tilliti til að starfa að stjórn
landsins enhér, og mikið verk lægi pví fyrir peim
fulltrúum pjóðarinnar, er nú ættu að taka pátt
í löggjafarvaldi og fjárráði landsins. Með peirriósk,
að fulltrúa pjóðarinnar skorti livorki vit né stillingu
til að gegna vol og vandlega sínu ætlunarverki
skoraði ráðgjafinn á monn að taka undir með ósk
hans: Lengi lifi alpingi íslendinga.
par eptir mælti Gísli skólakennari Blagmisson
fyrir minni kvenna og nú var konungi boðið inn í
tjald, sem hafði verið reist handa honum og' neytti
nokkurra hressinga og eptir litla dvöl par yfirgaf
hann aptr hátíðarstaðinn, og fylgdi honum fagnað-
aróp fundarmanna.
Hér eptir söng siingflokkrinn fleiri kvæði, en
hljóðfæramenn peir, cr liöfðu leikib á hljóðfærum
sínum við danspallinn, fóru burt og nú fór fólk
smámsaman að tínast burt, pannig að einungis ein-
stakir urðu eptir i tjöldunum og okliert varð af
flugeldunum.
Allir bæði innlendir og útlendir hafa lokið cin-
um munni upp um pað, að ið mestayndi og ánægja
hefði verið að hlýða á messurnar hér. Einkum fanst
útlendingum mikið til um pað, hvo söngrinn fór
laglega fram. par á móti hafa flestir verið sam-
dóma um að hátíðárhaldið á Öskjuhlíð hefði eigi verið
svo vel undii' búið scm skyldi Menn hafa kvartað
yfir, að alla reglu vantaði á göngunni héðan að
Öskjuhlíð, að öllum prátt fyrir fyrirmælin um, að
ætti að hafa inngöngumerki á hátíðarsvæðið, væri
leyfð innganga án tillits hér tif, að ekki hefði verið
nægilega séð um voitingai', og fleiri slíkar aðfinn-
ingar höfum vér heyrt, en vér höldum að fáir af
peim, er hafa komið fram með slíkar aðfinningar
hafa hugsað uni pá örðugleilia, sem hafa mætt for-
stöðunefndinni við að skipa um hátfð á jafnfjarlæg-
um stað og Öskjuhlíð. Annað cr pað, að staðrinn
til hátíðarhaldsins hofði getað vorið betr valinn.
Einn hraparlegr atburðr kastaði sorgarskugga
á pessa hátíð vora: Til að skjóta pau skot, er átti
að meÖtaka konung moð við komu hans á Öskju-
hlíð, voru fengnir 2 menn frá herskipinu Fylla, og
áttu peir par að auki að standa fyrir flugeldunurn
en skotin voru sjálf eins konar flugeldar, er átti
að kasta frá sér undir eins og kviknaöi í peirn.
Annar af pessum mönnum var foringi við fallbyssu-
liðið (Overkanoner) og æfðr að moðhöndla flugelda
Skotin áttu að vera 27 og in fyrstu 6 fóru vol af
liendi, cn pegar komið var að 7., skotinu gleymir
sá, sem var með foringjanum, í flýtinúm, að rífa af
pappírsmiða af skotinu, cr átti að takaburttil pess
að eigi kviknaði of fljótt í slcotinu. Skotið ríðr af,
meðiin hann heldr á pví í liendinni og rífr vinstri
hendina, sem hann hélt með skotið, af honum, en
hann ber sig hreystilega og gefr ekkert kvein frá
sér, en hleypr sem fljótast með blæðandi armstúf-
inn inn í tjald. petta sér foringnn, honumverðr,
eins og von er, bilt við, en vill fyrir hvern mun
láta skotin koma eins ótt og reglulega og sér hefði
verið skipað, en sleppir pá einmitt innisömu varúðar-
reglu og hinn, og 8. skotið tckr einnig af honum