Norðlingur - 07.11.1879, Blaðsíða 1

VORDLINCUR.
IV, 55.-58.
Keinur út 2—3 á mánnði ....
30 hiöð ais iim árið. Akiireyri T. Ncv.
Kostar3 krúnurárg. (erlendis
4 kr.) stök nr. 20 aura.
1879
Heiðursgjöf
frá nokkruin konum til EggertS GllIinarSSOnar, stofnara norð-
lenzka kvennaskólans.
Síðasta sumardag, þann 24. f. m. afhenti sðra Jón
Austmann í Saurbæ í nafni gefer.danna í nærveru fjölda manns,
bæði kvenna og karla, alj)ingismanni Eggert Gunnarssyni
heiðursgjöf — fagurt gullúr með gullfesti frá nokkr-
uin konum yngri og eldri hðr norðan og austanlands, en
einkum hafði þó gefið verið í Eyjafjarðar- og Þingeyjarsýslu.
1 hinni fögru ræðu, er sðra Jón liélt áður en hann afhenti
Eggert heiðursgjöfina, mintisi hann þess, að fr/álslyndi dáð og
drengskapur inundi hjá fáum mönnum hafa svari/t í jafnöfl—
ugt og innilegt íóstbræðralag sem hjá Eggert Þegar frá
æskuárum haijs inætti rekja hinn fagra þjóðholla feril hans,
því í hverri siöðu og hvar sein hann hefði verið þá hefði
hann vakið nýtt felagslíf og nýjan áliuga til fratnfara hjá al-
þýðu, vakið hina sofandi, uppörfað hina viljalitlu, styrkt þá
íátæku en gengið sjálfur ótrauðijr í broddi fylkingar, lítt
skeytandi um eigin hagnað, en með augun eínungis fest á
lieill almennings og framförum fósturjarðar sinnar. Öllum
fyrirtækjum og fjelagakap Eggerts stýrði hin göfugasta jafn-
rjettis- og irelsistilfinning, og því væri það svo eðlilegt og
lægi svo nærri, að hann hefði orðið fyrstur til þess hbr
norðanlands að eíla mentun kvenna, og leggja þannig grund-
völlinn jafnt fyrir andlegu jafnrðtti sem verklegri framlör
þeirra á svo margan hátt. Eggert hefði því færst í fang að
stofna hðr fyrstur kvennaskóla á Norðurlandi, en þvf miður
hefði hann mætt her mótspyrnu, en þolga’ði hans, ein-
stök atorka og veglyndi sigraðist á öllum mótspyrnum, lang-
vinnum óvana, doða og deylð, svo nú vairi hinn norðlenzki
kvennaskóli hðr á Laugalandi reis»ur og viðurkendur af allri
alþýðu og alþingi, sem jafnþarfleg mentastofnun fyrir konur
sem Möðruvallaskólinn fyrir karlmenn, og væri það harla
gleðileg tilhugsun að sjá þessar tvær mentastofnanir alþýöu,
þessi tvö syskini keppa hvort við annað í andlegum og
verklegum framförum til blessunar fyrir fósturjörðina í bráð og
ijr dsog-gHÍk.
(J)j'tt úr danskri tuugn).
(Framh.) þessa síðustu daga höfum við verið f kring um
hið saina efni. Við sungum í dag eins og vant var eptir
iniðdegisboröan. það var um nokkur augnahlik lile á söngnum,
og lielt Gabríella hendinni fyrir augu ser.
„Eim hel eg ekkert svar fengið" sagði eg f hálfum hljóðum.
Gabríella tók höndina frá augum sér, og mælti með al-
vörugefni: „Gústal at Cadovc heíir beðið infn “
^llaíið þðr loíazt honuin“ spurði eg nieð hálfutn hug.
„Nei aldiei“, mælti hón, og leit innilega til infn. En til
eru hleypidóinar nokkrir hjá sumum stettum, er ást megnar
ekkert móti, en þer þekkið þá ef til vill ekki í yðar hainingju-
sama landi.
jGabriella, nú skil eg að þðr eiskið mig“ mælti eg glaður,
°S 8>eip hiind hennar. »Euð veit að eg æski eigi dauða
Gústafs, en berjast skal eg við hann um yður.“
liett í þessu stóð faðir hennar upp; eg íór frá hljóðborð-
lengd. Fyrir þetta þrekvirki, sem Eggert væri svo langmest
að þakka vildu konur sýna honum, sem stofnara kvennaskól-
ans, sýnilegan þakklætis- og virðingarvott. Því næst afhenti sðra
Jón Eggert úrið í nafni gefendanna* og bað hann vel njóta. —
þá mælti forstöðukona skólans frú Valgerður I*orsteinsdóttir
fram fagurt kvæði til Eggerts, er ort hafði Valdimar Asmunds-
son í nafni gefendanna. Eggert alþingismaður þakkaði vel
gjöfina og hfet skólanum umhyggju sinni og forsjá framvegis,
Úrið er hinn bezti gripur, er fangamark Eggerts grafið
utan á það, en innaní lokið forkunnarfögur mynd af fjall-
konunni, og á úrkassann fyrirsögn þessarar greinar. Dáðust
allir að því, hveisu snildarlega þetta var grafið og sjnekklegi
iyrir komið, ilðr fylgir kvæðið er flutt var:
Lag: J’rjálst er í fjallasal.
Iletjan vor fríð og frjáls,
Foringi bezta máls,
Heiður og þökk vora hljóttu;
Veitist þhr gull og gjald,
Gangi þðr allt á vald,
Langra svo lífdaga njóttu.
Musteri menntunar,
Mannúðar, skynsemdar,
þú hðr úr rústunum reistir.
Ilingað í sælan sal
Svannar af strönd og dal
Þyrpast úr læðingi leystir.
Ávalt við illan kost,
Andlega nótt og fros’t,
*) Fyrir gjöfinni gengust þær frú Helga Austmann,
fröken Álfheiður Thorlacius og húsfreyja Margrðt Hallgríms-
dóttir í Miklagarði. Svo íúslega hafa konur gefið til þessarar
heiðursgjafar handa Eggert, að nú er þegar koinið meira en
andvirði úrsins og festarinnar, og verður það sem umfratn er
sett á vöxtu í sparisjóð Akureyrarkaup^taðar, og er svo til
ætlazt að það sð fyrsta byrjun tii styrktarsjóðs við skólann
fyrir látækar efnilegar stúlkur Er hðr lagður grundvöllur til
ágæts íyrirtækis, sem óskandi er að sem flestir vildu styðja.
inu, og gekk til móts við hann, og skiptuinst við nokkrura
orðum á; alt í einu spurði hann: „Eruð þbr aðalsmaður“?
Eg skildi þegar hvað hann fór, og ásetti mbr þegar að
grípa færið. „Nei það er eg eigi, inælti eg, en eg er af heið-
arlegum ættum, er frjáls maöur, og á allmikið fjár“. En þegar
eg sá að tiginherrann hristi höfuðið, vðk eg me við, og mælti:
„Her í Frakklandi gildir heraðall ; hann má vinna á vígvellin-
um, og rísta blóðrefli skjaldmerki sitt“.
Hann brosti undarlega, og rendi augunum eptir hinum
löngu ættmynda-röðum
Mðr fell mjög illa, þegar Raoul kom til mín f gærmorgun
og sagði mðr dapur í bragði, að Gústaf væri dauður.
lieyndar kom mbr tii hugar, að ein tálman væri í brautu,
cn eg blygðaðist mín nálega íyrir þá hugsun. Raoul sagði
mbr að hann ællaði að fara til Algier, þar er aptur hefðu upp
risið ljandlegir fiokkar, og kvaðst hann mundu hætta þessu
tómlega og spillandi lííi í Paris, segjast úr „veiði manna“-her-
flokknuin, er hann var undirforingi í, og ganga í ta Souava*
Nurður-afrar í franskri herþjónustu.