Skuld - 30.11.1878, Síða 4

II. ár, nr. 36.J
SKFLD.
[37n 1878.
________________430________________
í að ári. — Eg hefi 23 rnaut; af þeim
eru 4 plóguxar, 10 kýr, og hitt rusl.
Eg á als 320 ekrur af landi; par að
auki sláttuvél og ýmis jarðyrkju-verk-
færi. — Meiri partrinn fór petta sinn
til Nyja Islands; nokkrir voru eftir í
Toronto og fóru til JSTýja Skotlands,
en 120 als hingað, og hafa margir af
peim tekið lönd. —- Gunnlaugr frá Eyð-
um keypti land, 160 ekrur, fyrir 600
dollars, og voru 60 ekrur af pví plægð-
ar. — í pessu „county“ er alt land
numið nema járnbrautarland og skóla-
land; en í Lincoln „county“ rétt hjá
er enn nokkuð land ónumið; en hér
má kaupa land heldr vægu verði af
hændum, og járnbrautarland kostar
hér 6 dollars ekran. Hér vestra hefir
verið heldr léleg hveiti-uppskera, pví
tíðin var svo afbragðs-góð í vor, að
stöngin óx svo ótt, að hún gat ekki
borið sig pegar rigningar komu litlu
síðar, og lagðist pá sumt útaf. Elestir
hér munu varla fá meira en 10 til 16
„bushel“2) af ekrunni. — Hitar hafa
varið fjarskalegir og i borgum hefir
fólkið dáið úr sólsting. í dag er 29°
á Réaumur, og er pó pykkmikið. Einn
dag í sunar var yfir 30° á R. á okk-
ar heimili.
Ollum löndum hér líðr vel, að pví
mér er kunnugt, og sagt er, að peim
sé að ganga betr í Nýj a í slandi;
og eftir pví, sem Sigtryggr sagði, held
ég að peir komi til. Hann kom á
móti okkr til Queebeck.
gpHT* fað heíir verið skipt um bæj-
arnafnið hérna síðan ég var hér í
hittiðfyrra; pá hét hann Nordland, en
nú Minniota; væri gott, að pú vildir
setja petta í „Skuld“ pína, pví landar
hér geta tapað bréfum að heiman, ef
skrifað er Nordland.—JSÍú er áskrift-
in á bréf hingað: „Minniota P. O.,
Lyon Co., Minnesota, U. S. N. A.“
í s 1 a n d.
A ð a u s t a n.
+ Prófastr séra SICfURÐR _j.
UUNNARSSON á Hall- j
ormsstað andaðist föstu- f
dags-kvöldið 22. p. m.; hannn hafði
í haust lagzt í sóttveiki peirri, erhér
gengr nú um sveitir, en komst á fætr
aftr og var alment haldinn á bata-
vegi; hann hafði enda messað og sung-
ið yfir líki, en svo sló honum nýlega
niðr aftr.
Hefðum vér getað grun í rennt,
að æfilok pessa merkismanns mundu
liggja svo bráða-nærri, sem nú er raun
á orðin, pá hefðum vér sannarlega
leitt hjá oss pau móðgunarefni, er gáfu
tilefni nýlega til óvægra orða frá vorri
hendi gagnvart honum í blaði voru.
2) 1 bushel er fjórðungr tunnu vestr þar,
eðr 1 og sjö níundu hlutir skeflfu að voru máli.
— 1 bushel af hveiti á að vega eigi minna
ert 60 punil. Ritstj.
______________431
En pví fremr finnum vér oss skylt, að
láta inn framliðna njóta sannmælis,
pegar dauðinn hefir nú slitið öllum
hérvistar-deilum.
Séra Sigurðr sálugi var óneitan-
lega merkismaðr. Hann var marg-
fróðr maðr og námgjarn, og í mörgu
betr að sér en peir af samtíðarmönn-
um hans, er eigi höfðu notið frekari
mentunar, en pá var kostr á hér á
landi. Hann var sér í lagi vel að
sér í inum fornu málum og hafði undir-
búið marga pilta undir skóla og pótti
jafnan inn bezti kennari. — Hann var
pingmaðr um stund héðan úr sýslum,
og pótt liann væri eigi meðal atkvæða-
mikilla manna á pingi, pá fékst hann
mikið við fundahöld og pjóðmál heima
1 héraði; enda var svo um eina tíð,
að vart mun nokkur annar maðrhafa
pótt jafn-tilkomumikill í sinni sýslu,
sem hann, enda var hann við mörg
góð og pörf fyrirtæki riðinn hér eystra.
Margt liggr eftir séra Sigurð rit-
að í dagblöðum, og ritaði hann ein-
kennilegt mál, hreinna miklu og lipr-
ara yfir höfuð, en fiestir inir eldri
menn, er samtíða voru honum að ment-
un. — Hann félcst mikið við lækning-
ar og pótti jafnan sýnt um pær; var
hann jafnvel eina tíð settr hér til að
pjóna sem sem læknir.
I líferni sínu var séra Sigurðr
vandaðr maðr og ástsæll af heimilis-
fólki og ættmönnum, pví hann var
skyldurækinn og ástríkr heimilisfaðir,
og sem prestr var hann eftirbreytnis-
verðr maðr í dagfari.
Séra Sigurðar mun hér eystra lengi
að maklegleikum minst sem góðs og
merks manns, sem, hvað sem öllu
öðru líðr, hafði pá mannkosti til að
bera, semhlutu að ávinnahonum virð-
ingu allra, bæði vina og — mótstöðu-
manna!
HYAD EIi [>Ai>, Obi HVAB VAIt
J>AÐ, AB VEItA nREPPSTJÓRIÍ
peir voru menn, sem höfðu alla stjórn
hreppanna í hendi aér í efnalegu tilliti; þeir
tóku fjárframtal manna, þeir lögðu í hundruð,
þeir skiftu tiundum, þeir ráðstöfuðu fátækum,
þeir sögðu fyrir urn vegagjörð, þeir tiltóku
menn og dag til grenjaleita, þeir fyrirsögðu
alla gangna tilhögun ög skipuðu mönnum að
„gana“ í „amistra11 (ávístaðvera áminstra!?)
pláss þann og þann ,,dæinn“, sem þeirtiltóku,
og svo að „passa“ féð þegar til réttar kæmi,
og þar áttu þeir að „afenda“ gangnaseðlana
alveg „formgallalaust“. (pað er nú í raun-
inni fyrirgefanlegt, þó orð verði að orðskríp-
um hjá þeim, ef þeir hafa lítt stundað rétt-
ritun og rithandarfegurð á yngri árum, og
kemr það þó illa fyrir, efþeir, aðréttritaninni
frátekinni, væri manna hezt færir til að verða
þingmenn). Nú er rniklu af þessu demht á
hreppsnefndirnar, samt eru hreppstjórar til
enn, og' ég held að þcir sé ,,menn“, (eða ef
___________________432_________
til vill nokkuð meir). peir mega heita önnur
hönd sýslumanna, eða lögregluþjónar; þoir
hafa að visu nokkur afskifti af hrepp unum,
skrifa upp dánarbú, taka út jarðir, boða hrepp-
stjóraþing haust og vor, taka á móti framtali
manna á vorum og vanhöldum á haustum,
°g leggja í hundruð. petta höfðu þeir áhendi
fyrrum, Bn nú virðist svo, sem þeir sé farnir
að færa sig upp á skaftið, þvi þeir bæta alt
að hálfum hundruðum við fjárframtöl manna,
helzt fátæklinganna, þar sem þeim sýnist, og
það þó að fátældingrinn sé als eigi grunaðr
um rangt Fárframtal, og finni fátæklingrinn
nokkuð að, þá eru þegar við headina svör
Pílalusar heitins: „það sem ég heíi skrifað11
o. s. frv. pessa síða9t tilfærðu emhættisfærslu
hreppstjóranna er mér næst að halda ranga,
eða að minsta kosti eigi skipaða af yfirmönn-
um þeirra, þrí hana hafa við, að ég held, ekki
fleiri en „einn af tólf“, og ef til vill færri.
En sé þetta rangt, og nokkur hreppstjóri
kannist við ómynd sína í þessum spegli, þá
vil ég minna hann á það góðmótlega, að gá
að sér í tíma, meðan þar segist: ennþá í dag,
því báðir inæta þeir, hreppstjóriun og fátælri-
ingrinn, á sama þingi síðar meir, og þá er ég viss
um, að ekki duga sömu svör, sem átt hefir
stað, að höfð hafi verið hér á þingum, þó
Pílatusi dygði það á þoim timum og e i n-
stökum hreppetjóra nú á tímum. En hvað
því viðrikr, að hreppstjórar hafa veriö til, og
eru ef til vill enn til, svo hörmulega höfuð-
veikir, að þeir geta ekki hripað upp sendi-
bráf eða opinbera auglýsing án þess það sé
sökkhlaöiö af axarsköftum, er ekkert um að
tala. I'eir, eða hann, geta ekki betr. En
aumka mætti sveitarfélögin, ef þau ættu eigi
völ á hetri mönnum. Aftr á xnóti má hin3 til
geta, ai) sreitafélögunum getr mjög vel sýnzt
svo, að heppilegast só að láta nautið ganga
fvrir plógnum.
Fútæklingr.
Leiðrétting og fyrirsjnirn.
Að gefnu tilefni viljum vér gota þess, að
þar sem sagt var í síðasta bl., að „sjaldan
sem aldrei“ fengjust frímerki hér á Efð., þá
er þetta ofhermt, og befði átt að vera, að
stundum hafi eigi frímerki fengizt. — En
að þetta sé bréfhirðingamanni hér að kenna
hefir oss aldrei dottiö í hug að segja. — Hann
hefir fræðt ossáþví, að harm vœri eigi sky 1 dr
að hafa til frimerki fyrir ineira verð, en
árs launum hans nemr. — En þessa sögusögn
hansgetumvér eigi tekið gilda að óreyndu.
öví í íögum 26. febr. 1872,§ II.stendr: „frimerki
lætr póststjórnin húa til, og fást þau til kaups
á póststofunni, á öllum póstafgreiðslustöðum
og br éfhirðingastöð um“. Og í augl. 3.
maí s. á. um póstmál stendr í § 1.: „Hann
póstmeistarinn) sér um, að póstafgreiðslu-
og bréfhirðingamenn hafi til sölu frí-
merlri þau, sem með þarf“.
Máske hréfhirðingam'aðrinn hör á Eslcif.
eða póstmeistarinn vildi gjöra svo vel, að
skýra fyrir almenningi, hvernig það getí sam-
þýðzt þessum skýlausu fyrirmælum, að bréf-
hirðingamenn sé ekki skyldir, að hafatilsölu
„þau frímerki, sem með þarf“?
Eigandi og ritstjóri: JÓH ÓlafsSOH.
Prentsmiðja „Skuldar“. Th. Olein entzen._