Skuld - 31.01.1879, Blaðsíða 4

III. ár, nr. 2.J
SKTJLD.
[31/i 1879.
22
reiðið ófrægðarbrandinn Gíslanaut.
Hann tekr kvergi til séra Páls, og
pér sláið í vindinn.
Já, pér sláið í vindinn, en sláið
pó um leið sjálíán yðr meinlega, með
pví að gjörast fylgjari og lúðrsveinn
peirra, er lasta og óvirða séra Pál
[>orláksson fyrir engar sakir, nema
peirra eigin brek. Hans hlutr er sá
og mun verða, að hann paggar niðr
óvitrleik slíkra manna með góðri
breytni, en sá peirra hlutr, að peir
ofsækja inn bezta mann fyrir rétt-
lætisins sakir. Úr pejm fiokki ættuð
pér eigi að standa og undan peim
hlut vildi ég mega yðr kjósa, herra
ritstjóri!
|>að er ömurlegt teikn tímanna,
pað er fúllegr gustr úr inni nýreistu
bygð íslenzkra framfara, og pað er
að minni ætlan til einskis vænlegt,
nema óblessunar og vanprifa nýlendu-
mönnnm vorrar pjóðar í Vestrlieimi,
að sá maðrinn peirra á meðal, er skal
sannlega reynast bezt á sig kominn
að öllum kostum samtöldum: guð-
hræðslu, trúrækni, mannviti, dreng-
skap, dugnaði, að hann skuli vera
lagðr í einelti og hafðr að skotspæni
til að beina á hann eitruðum örvum
ómaklegrar lastanar. Til pess hefð-
uð pér eigi heldr átt að benda boga
„Skuldar“.
í atlögu yðar til séra Páls fara
yðr seinast svo orð: „Eins og von er,
liefir atferli pessara herra, séra Páls,
Saura-Gísla & kompána, vakið rétt-
láta gremju peirra, sem í pessum og
öðrum málum eru peim andstæðir —•
og hver, sem pekkir pau vopn, er
sýnódumenn beita andstæðinga sína,
mun varla undrast pað“.
1 pessum ummælum veit ég eigi
betr, en alt liorfi öfugt við sannindum
og réttsýni. Eg verð pví að snúa
málsgreininni við, til að segja yðr ið
sanna. Og pá hljóðar atkvæðið á pessa
leið:
Svo sem von var að, spöruðu peir
eigi „Framfaramenn“ (o: ritstjóri og
ráðendr blaðsins ,,Framfara“) og peirra
kumpánar að rangfæra nauðsynjaverk-
ið af hendi séra Páls honum til smán-
ar, og liver, sem pekkir pau vopn, er
peir höfðu beitt hann áðr saklausan,
mun varla undrast pað.
23
Yðr mun pykja ég vera heldr
orðhvass í pessum andmælum mínum
til yðar, herra ritstjóri, og ég skal
að vísu játa að svo er. En ég lief
eigi skap til að vera orðmjúkari, liygg
og að pess gjörist eigi pörf, svo grá-
legan leik, sein hér er við að eiga.
Og eftir er ið hvassasta. |>vi ég læt
pað vera síðast í mínu erindi að pessu
sinni, að ég skora á yðr í fullri al-
vöru, að ganga til fullrar yfirbótar
fyrir pau lastmæli yðar til séra Páls
|>orlákssonar, er ég hefi hér á talið,
peirrar yfirbótar, að pér takið pessi
lastmæli aftr og lýsið pau sjálfir í
blaði yðar „Skuld“ ómæt og ósannleg
í alla staði.
Laufási, 12. nóvember 1878.
líjörn Ilalldórsson.
Hrengskapr meistara Eiríks.
pað mun fleiri haíá furðað á, en oss, að
sjá í „Norðlingi11 (13.—14.) upphaf ferða-bréfa
meistara Eiríks Magnússonar, sem vér höfðum
heitið að birta í „Skuld“. Mættu lesendr ætla,
að vér hefðum lofað upp á óvissu og engan
rétt átt til bréfanna.
pessu er þó eigi þannig varið.
Áðren meistari Eiríkr fór af stað í ferð
sína, ritaði hann oss hréf. Segir liann þar
meðal annars: „býst ég við að senda frú
„Kjerúlff nokkur bréf lýsingarlegs efnis. Ef
„þér viljið unna þeim staðar í „Skuld”, skal
„ég vera yðr þakklátr.Sondi ég yðr fyrstu
„bréfin (hvað mörg veit ég ekki) með Díönu
„til Seyðisfjaröar; hún lcemr þar 22. júlí. Ef
„yðr þykir nokkru skipta að birta
„petta fyrir fram, megið þér það o:
„að ég' liafi loíað pcssu. Ef ég drepst,
„þá nær það ekki lengra“. — petta höfum vér
með eigin hendi hr. E. M. og getr hver, sem
vill, fengið að sjá það hjá oss.
petta lýsir því, að vér höfum ekki beð-
ið herra E. M. um bréfin, heldr bauð hann
oss þau að fyrra bragði; eins lýsir það
hinu, aö liann lastlofar oss bréfunum, seg-
ir vér megum birta þetta fyrirfram, og að
ekkert nema dauðinn einn skuh
bregða efndum á heiti hans.
Auglýsing vor um bréfin, sem út kom í
„Skuld“ þegar er vér höfðum fengiö bréf
þetta, er opinber vottr þess að vér þágum
boð hr. E. M., og fáum vér því eigi betr séð,
en að útgáfuréttr bréfanna sé óefuö lögleg
eign vor. Hafiþvihöfundrþeirrasent„Norð-
24
lingi“ þau til prentunar, eins og ritstjóri
þess blaðs segir, þá er þaö auðsætt, að hiif.
þeirra, hr. E. M., hefir hér heimildarlaust
lagt hönd áannars inans (o: vora) fé-
mæta eign. pvi prentréttr að ritgjörðum er
fémæt eign; og prentréttrinn að þessum
bréfum var og er lögleg eign vor.
Vér höfum að eins neyðzt til að geta
þess, sem að frainan er ritað, til varnar
sjálfum oss gagnvart kaupendum vorum,
svo að engum þeirra gæti blaudazt hugr um,
hvor okkar frændanna það er, sem í þessu
máli liefir látið sér farast — miðr drengi-
lega!
Ilitstj.
Auglýsingar.
— Auglýsinga-verð (hvert letrsemer):
heill dálkr kostar 5 Kr.; hver 1 þuml. af
lengd dálks: 50 Au. Minst auglýsing: 25 Au.
Vér undirskrifaðir gjörum hér með heyr-
um kunnugt að vér veitum ekki vegfárendum
nætrgreiða eða annan beina, nema fyrir sann-
gjarna borgun. petta biðjum vcr inn heiðr-
aða ritstjóra Jón Olafsson á Eskifirði að aug-
lýsa í blaði sínu.
.Jóliannes Sveinsson
bóndi á Hjartarstöðum
Guðmundr Guðmundsson
bóndi á Hamragerði.
Hallgrímr Pétrsson.
bóndi á Ásgeirsstöðum
Hér með auglýsist, að ég undir-
skrifaðr al'trkalla öll pau meiðyrði, er
ég veitti Ólaíi Torfasyni frá Bót í
Hróarstungu á næstliðnu hausti á
Seyðishrði, eigi alsgáðr.
Krossi í Follum, 10. nóveinber 1878.
Eyjólfr úórðarson.
Fjárinark Jóns Stefánssonar
á Kolmúla er: stýft, gagnbitað hægra;
geirstýft vinstra.
PÓStáætlllll fyrir 1879 fæst á skrif-
stofu „Skuldar", á skrifpappír fyrir 15 Au.,
en límd á spjald 25 Au.
Eigandi og ritstjóri: JÓll Olílfsson.
Prentsmiðja „Skuldar11. Th. Clement.zen.
13
hægramegin við stíginn; og rétt móts við vatnið hurfu öll
merki til sporanna. pað pótti samtmega sjápess merki,
að einhverjar ryskingar hefðu átt sér hér stað; og pað
var að sjá sem eitthvað stórt og pungt, miklu stærra og
pyngra á að gezlca en mannskrokkr, heíði verið dregið
frá stígnum og til tjarnarinnar. Tjörnin var vandlega
slædd tvisvar, en ekkert fanst; og leitarmenn voruípann
vegiun að gefast upp og snúa heim við svo húið, og ör-
væntu allir um að neitt yrði fundið; en í pví hili skaut
forsjónin pví að Gæðadreng, að reynandi væri að veita
vatninu alveg úr tjörninni. Allir féllust fúslega á pessa
uppástungu og létu pað á finnast, að peim fanst mikið
til um skarpleik og hugsunarsemi „Gamla Kalla“. —
Margir af leitarmönnum höfðu rekuspaða með sér, pví ao
peir höfðu húizt við, að pað gæti komið fyrir, að peir
pyrftu að grafa upp lík ; tóku nú allir skjótt til skurðar-
graftar, og vanst peim brátt að veita burtu tjörninni.
Jpað var varía fyrr, að vatn var afrunnið úr tjörninni, en
að menn komu auga á eitthvað torkennilegt í forinni,
sem eftir sat í miðju tjarnarstæðinu; pað var vesti úr svörtu
14
sikiflygeli, sem nálega liver maðr, sem við var, pekti á
augabragði að var vesti herra Skildingsfjaðra. Yesti
petta var mjög rifið og tætt og alt hlóðhlettótt; og pað
voru margir á meðal peirra, sem við voru, sem mundu
pað glögglega, að herra Skildiugsfjaðri liafðiverið í vest-
inu sama morguninn, sem herra Skotveror hvarf; og
aftr voru aðrir. sem huðust til að votta pað með eiði, að
herra Skildingsfjaðri hefði ekki verið í vestinu síðara
hlut pessa minnisverða dags. Og enginn maðr
gat horið, að liann hefði séð lierra Skildingsfjaðra í vest-
inu noklcru sinni síðan móðurbróðir hans lrvarf.
[Framli. næstj.