Skuld - 12.03.1879, Page 3

III. ár, nr. 6.]
SKULB.
Hs 1897.
lika út frá aðalpóstleiðinni á norðr-
leið aðalpósts héðan til Akreyrar;
enda pyrfti í fieiru tilliti að hæta póst-
göngurnar á leiðinni héðan til Akr-
eyrar, til pess að viðunanlegt verði.
Alt að einu pyrfti að bæta póstgöng-
urnar fyrir vestan, svo að aukapóstr
gengi fráHjarðarholti til Stykkishólms
hæði pegar póstr kemr að sunnan,
og eins pegar póstr kemr að norðan.
— Póstferð pyrfti við að bæta frá
Stað í Hrútahrði til ísafjarðar, peg-
ar póstr kæmi að norðan og sunnan,
og mætti pá Rvíkr—ísafjarðar-póstr
niðr falla. — Yfir höfuð ætti aldrei
að láta auka-pósta frá endastöðv-
um aðalpóstanna híða neitt við enda-
stöðvar sínar, heldr snúa við um
hæl; en annan aukapóst ganga
aftr til að ná í ferð aðalpóstsins til
baka. Hinir aukapóstarnir ættu að
hefja göngu hvert sinn frá peim enda-
stöðvum sínum, sem fjarlægastar væru
aðalpósts-hrautinni; pannig ætti t. d.
aukapóstr að fara frá Reykjarfirði
(sem ætti að vera póststöð) svo tíman-
lega, að hann næði aðalpósti á Stað í
Hrútafirði hæði á norðr- og suðrleið
aðalpósts, og yrði hann að bíða pósts,
ef ókominn væri. En aftr við enda-
stöðvar, (og eins t. d. Kollstaði í Suðr-
Múlas.) ætti aukapóstr að fara af stað
strax sem póstar væru komnir, en snúa
svo til haka án biðar. Aftr skyldi
aukapóstr ganga t. d. úr Yorðfirði og
Eáskrúðsfirði rétt að eins svo tíman-
lega, að peir næðu að Kollstöðum áðr
en aðalpóstrinn fer á stað. Ættu bæði
norðan-og sunnanpóstr að hafa sama
burtfarardag paðan. p>etta er rétt
sem dæmi tekið.
Að kostnaðr aukist nokkuð tals-
vert við petta, er auðvitað; en um pað
er ekkert að fást, par sem verulegt
gagn almennings á í hlut. Yér erum
pess vissir, að alpingi hefðu varla
vaxið pessir skildingar í augum, ef
74
pað hefði átt að brúka pátilaðlauna
einum eða tveimur ópörfum embættis-
mönnum með peim, eða hæta einu
púsundi við einhvern embættismann,
sem hafði einu púsundi of mikið áðr.
J>ví skyldi oss pá blöskra að verja
ofrlitlu til sannra almennings-
parfa? — Allar sveitir leggja líka að
tiltölu jafnt til póstbarfa, og pví virð-
ist, sem allar sveitir eigi rétt á, að
peim sé gjört öllum', sem framast
er unt, nokkuð jafnara undir höfði,
en nú er, með hægðina á að nota póst-
ferðir.
Er nokkur liæfa á pví t. d. að
hréf frá Stað í Hrútafirði eða austar
frá, sem á að fara vestr á ísafjörð,
skuli purfa að leggjg krókáhala sinn
og arka suðr í Reykjavík fyrst, og svo
paðan, mikinn part sönui leið til
til biika aftr, og norðr á ísafjörð?
— í>á pykir oss nú hlóðið stíga ís-
landi of mjög til „höfuðsins“, ef næstu
sýslur (Stranda og Isafjarðar) geta
ekld átt bréfaskipti saman með póst-
um, nema leiðin liggi um í höfuð-
staðnum.
Yér felum pinginu í sumar að
taka til aðgjörða samgöngumál
vort. Yér fullvissum pingmenn um,
að peir eyða tíma til margs óparfara
og óvinsælla, heldr en petta mál yrði,
ef peir gætu greitt eitthvað úr pví.
F II É T TIB.
Reykjavík, 17. desbr. — Nú í full-
an mánuð hefir mátt lieita blíðviðri
hvervetna, en pó allóholl veðurátt, hél-
ur miklar, frost og pýður til skiftis og
oft pokur. Aflabrögð lítil, pótt vel
hafi orðið vart við fisk hér og par.
Að norðan er oss sögð sama tíð. í
byrjun p. m. var auð jörð alt norðr
að Öxnadalsheiði, en gaddr og fannir
75
par norðr af. Jarðlítið|má heita hér
á Suðrlandi sakir áfreða. [nÞjóð.41]
Reykjavík, 30. desbr. — Alla jóla-
föstuna gekk stöðugt blíðviðri, en frost
mikið, 8—9° R. að meðaltali. Eiski-
afli mikill spyrst vestan undan Jökli
— meiri en mjög mörg ár að undan-
förnu — ef satt er, að par séu komnir
12 hundraða hlutir, og hákarlsafli að
sama skapi, 2 tn. lifrar hjá inum
heppnustu.
— Yeikindin í lærða skólanum eru
nú hötnuð.
— Maðr kom rétt fyrir jólin norðan
úr Húnavatnssýslu; segir hann par
sviplikt tíðarfar pví, sem hér gengr.
Hafíshroði fyrir öllu norðrlandinu.
— 21. deshr. druknuðu 7 menn í
Garðsjó, allir frá heimili Arinbjarnar
bónda Ólafssonar á Tjarnarkoti í Innri-
Njarðvík. [,,p>jóð.“]
Reykjavík, 28. jan. —Rétt eftir nýárið
hreyttist veðráttan úr harðindum í
rigningar, umhleypinga og pýður, og
hefir síðan verið alauð jörð hvervetna
nema í nyrðstu héruðum landsins.
Aaflabrögð hafa enn lítil orðið, pó
sumir peirra, er farið hafa suður í
Glarðssjó, hafi orðið vel varir. Norð-
anpóstr kom hingað 25. p. m. Jörð
var nóg alstaðar, og hafís að mestu
liorfinn úr sýn. Erost um jólaleytið
varð par nyrðra víða yfir 20° R. (25° C.),
mátti skeiðríða endilangan Eyjaíjörð
langt út fyrir Laufás, og Skagafjörð
út að Málmey, og muna ekki elztu
menn slík ísalög, og pað svo snemma
vetrar. Nolckrir hvítahirnir höfðu
skroppið í land af ísnum við Skaga,
en unnu lítinn eða engan skaða. p>eir
hurfu aftr með ísnum. I Skagafirði
var nýdáinn prestrinn til Reynistaða-
pinga, séraMagnús Thorlacius.—
Yestanpóstr kom 26. p. m. Yetrar-
far allgott vestra, sem annarstaðar.
2 menn týndust við ísafjarðartanga af
Yísindaleg skoðun getr, nú orðið, eigi annað en verið
á eitt sátt um svarið upp á spurningu pessa að nokkru
leyti; en pó sjáum vér stundum enn pá suma halda við
ina gömlu óvísindalegu skoðun, og svo er t. d. gjört í
„Nordisk Konversationslexicon“ [I. útg.] í greininni um
fjölbreytnipjóðflokkanna (Folkeslagenes Man’gfoldig-
hed); erparsagt að mannkynið sé alt ein náttúrufræðis-
leg tegund, og pessu í vanalegu hugsunarleysis-flaustri
ruglað saman við pá kenning, að mannkynið sé alt af
einum „fyrstu foreldrum“ komið. — Af pví að petta
mál er að mörgu leyti fróðlegt, pá er ekki af vegi að
hyggja dálítið nákvæmar að pessari spurningu, en „Nord.
Konversationslexicon“ gjörir.
Ástæðurnar, sem til færðar eru fyrir kenningu „Lexi-
konsins“, eru pessar: 1) að petta sé ið elzta og almenn-
asta álit manna, — 2) að pað sé eitt atriði kristilegrar
trúar og sé einnig „álitið sjálfsagt og kent aföllumöðr-
um trúarhrögöum, sem grundvölluð sé á nokkuð djúp-
settri hugsun;“ — enn fremr: 3) að jafnvel náttúrufræð-
ingar eins og Cuvier (Kývíe) og Alex. Humboldt
42
hafi ekki treyst sér til að hafa á móti pví af vísindaleg-
um ástæðum, að mannkynið væri alt ein tegund, — 4) að
afkomendr manns og konu af ólíkum mannflokkum (r a c e)
sé frjósamir (o: geti getið hörn saman), par sem pó af-
komendr dýra, sem eigi sé af sömu tegund, sé ófrjóir;
— og loksins 5) að milli inna ólíkustu mannflokka liggi
óendanlega margir milliliðir, svo hér sé ekki um að-
greindar tegundir að tala, lieldr óendanlegar tilbreytingar
innan yztu endimarka einnar og sömu tegundar.
[Framh.]