Skuld - 02.10.1880, Blaðsíða 1

a «
3
50 M
2 ^
3 S
M -3
CO
R 00
fl *s
J i •
■° A
5 'Cí *o
3 -*-*
O M
.2 §<°
bc j* •
(D <-* r—<
>■
6
3* ^
es
3 bc
5 ®
cn
S k u I d.
1 8 8 0.
íf. F
*u
III
I4 «• |S.
_ g" (g"
. 00 •
& £ -
? ■» «3
m 3' 3
i ð 3
2- o« 2T
? &.S
t v
£ 9
? ?.
P'
5|
*r ^
§ ?
® ©
IV. árff.
ESKIFHLÐI, LAUGAHDAG, 2. OKTÓBER.
Nr. 124.
241
242
Mynda-textar. XI.
(Mynd eftir Raphael).
Raphaél , heimsins
mesti snillingr í málara-
íþróttinni, hefir málað meðal
annars ýmsar myndir af
Kristi, guðsmóður og engl-
unum. In frægasta mynd
hans af þess kyns myndum
er in alkunna „Madonna“,
þar sem María mey sitr
með barnið í fanginu og
.Tóhannes sést með ámynd-
inui til hliðar. Eirstungur
og steinprentmyndir af því
málverki hanga viða í hús-
um sem veggmyndir.
Myndiu, sem vér flytj-
um í dag, er tréskurðar-
mynd eftir einu málverki
Raphaels, og þarf hún eng-
an texta, hún skýrir sig
sjálf. Hitt er auðvitað, að
skurðmyndir ná skamt til
að gefa hugmynd um mál-
verk, einkum þær tréskurð-
armyndir, sem hér í álfu
gjörast, því í tréskurðar-
listinni stendr Evrópa á
baki Bandarikjum Ameríku,
sem Jiafa gjört tréskurðinn
úr handverki að list. — Yor tæki til . kvæmt 7. gr. í lögum um stjórn
frv. voru margir af
safnaða o. s.
að prenta myndir eru og als ónóg til
að gefa fínar myndir. Til þess þarf
maðr meðal annars að liafa ráð á
þykkum og gljáum pappír og sérstakri
svertu. En Islendingar hirða eigi svo
um að borga blöð, að blöðin geti stað-
izt við að kosta miklu til mynda.
„Að stjórn og ráðsmensku stiftamtsins
strákskapur er að sveigja,
og brauðaveitingar byskupsins
bezt verður um að |>egja“.
Gömul vísa.
f>egar sóknarprestr vor séra
Hallgrímr prófastr Jónsson á
Hólmum andabist síðast libinn
vetr, lét sóknarfólkið þá ósk í
Ijósi við veitingarvaldib, að að-
stoðarprestr séra Jónas Hallgríms-
son, sem hefir þjónað þessu kalli
í mörg ár, mætti fá það, eða
réttara sagt, að vér mættum halda
honurn sem sóknarpresti. Sam-
oss nógu einfaldir til að trúa veit-
ingarvaldinu til þess, að það mundi
nokkurs meta þessa bæn, sem
söfnuðrinn með óvenjulegri ein-
ingu hafði beðið um. En veit-
ingarvaldið hefir látið oss von
vora til skammar verða. f>essu
höfðu nú nokkrir nærfærnir menn
spáð oss, er áðr þóttust þekkja
þá fyrirlitning á vilja safnaðanna,
sem einkanlega byskup þessa lands
mundi ala í brjósti. Og þegar þess
er gætt, hve lævíslega nefnd 7. gr.
safnaðarlaganna er orðuð, sem ná-
lega virðist sett inn i lögin til að
skopast að inum náttúrlega rétti
hvers safnaðar, þá getr enginn sagt
annað, en að veitingarvaldið hafi
haft allann formlegan rétt til að
fyrirlíta og einskisvirða vilja vorn,
243
og synja oss um aö fá
séra Jónas fyrir prest.
Hér var því ekki annaö
við áð gjöra en beygja
sig fyrir valdinu, hversu
siöferðislega rangr sem
oss þykir úrskurðr þess,
og láta þetta jafnframt
vera oss hvöt til að koma
málinu um hluttöku safn-
aða í veitingu kalla i
hreyfingu, og reyna héð-
an af að róa að því öll-
um árum, að inn nátt-
úrlegi réttr safnaðanna
fái meiri viðrkenning en
nú er og verði betr
trygðr með lögum. Og
þess vonum vér, að sér-
hver söfnuðr á landi hér
noti meðmælarétt sinn
eftirleiðis á þann hátt,
að 8Öfnuðrinn heimti af
veitingarvaldinu listayfir
sækjendr og mæli með
þeim, sem hann álítr sér
hentastan, og er vonandi
að hver sá söfnuðr, sem
sér meðmæli sin einskis-
virt af veitingarvaldinu, gangi í
lið vort, sern viljum fá betri trygg-
ing fyrir því eftirleiðis, að söfn-
uðirnir fái meiri áhrif á veiting
prestakalla.
|>etta er málsins almenna
hlið.
En veiting Hólmakalls hefir
og aðra hlið.
Jpó að veitingarvaldið einskis-
metti ósk safnaðarins hér, þá hefði
þó söfnuðrinn átt að mega vænta
þess, að veitingarvaldið af þeim,
sem sóttu um kallið, útveldi oss
þó einn, til að vera prestr vor.
l>etta hefir veitingarvaldið
ekki gjört.
Yér þurftum og áttum rétt
á að fá prest — veitingarvaldið
sendir okkur tekjli-skjóðll. Slíkt
er fyrir kyrkjuunar feðr að