Fróði - 17.01.1884, Síða 3

1884.
í B Ó t) 1.
121. bi.
7
8
9
í Parísarborg er nýlega dáinn
maÖDr uuj sjötagt, sem í 50 ár hafði
verið drykkjumaður mikill, en þó svo
mikill reglumaður, að hann hafði skrif-
að samvizkusamlega upp hvað hann
hafði drukkið daglega. A undan hverri
máltíð þrisvar á dag hafði hann jafn-
an drukkið 2 glös af „absint“ til að
örva matarlistina, og svo hafði hann
daglega sopiö 4 potta af víni og 12
staup aí koníaki. Þegar talið er
saman það sem hann hafði drukkið
um dagana, verða það 73,000 pottar
(á sjöunda hundrað tunnur) af víni,
109.500 glös af absint (góðar 90
tunnur) og 2 í 9,000 koníaks-staup
(liklega um 100 tunnur).
M a n n s 1 á t.
lð.dag næstliðins nóvembermán-
aðar dó Einar Jónsson, (bróðir
Pjeturs Jónssonar fyrruin prests að
Valþjófsstað ogþeirra systkina), sjálfs-
eignarbóndi á Skeggjastöðum í Fellum;
hann var á áttræðisaldri. Fám dög-
um áður en hann Ijezt var hann, sem
venja hans var til, að ganga við fje
sitt og hirða um það í norðan kafalds-
byl, en nóttina eptir kenndi hann
verkjar öðrumegin f brjósti, er brátt
snerist f taksótt, og leiddi hann til
bana, hafði hann opt legið í þessari
sömu veiki undanfarin ár, og þvf orð-
inn nokkuð brjóstveikur. Hann var
meö efnuðustu bændum og byrjaði þó
búskap blásnauður.
„Svo vildi jeg vera skapi farinn
sem Kári“ sagði FIosi Þórðarson. Slíkt
hefi jeg heyrt margan mæla um þenna
mann, og meiri starfsmann hefi jeg
aldrei þekkt. Hann var hár maður,
um 3 álnir, karlinannlegur og fríður
sýnum og að öllu vel á sig kominn.
Hann mun hafa verið síðasti bóndi í
„fornum sið“ hjer á Austurlandi.
Mannúðar hans og drengskapar mega
allir sakna, og ekki sízt munaðarleys-
ingjarnir. Ef slíkir værum vjer allir,
þá væri veh
P.
Auglýsingar.
Til vesturfara.
Anchor-gufuskipafjelagið í Glas-
gow á Skotlandi, sem tekur að sjer að
flytja vesturfara frá Islandi til Ame-
rfku næsta sumar hefir sett mig und-
irskrifaðan fyrir aðalumboðsmann sinn
á íslandi, en til hægðarauka fyrir þá |
menn á Noröurlandi er vilja nota þessa
ágætu „línu“ hefi jeg fengið Björn Jóns-
son prentara á Akureyri til að vera
umboðsmann minn norðanlands. I’eir
sem eiga hægra með að ná til hans
en mín geta því samið við hann um
flutning hjeðan af landi til Vestur-
heims.
Reykjavfk, 30. nóv. 1883.
Sigm. Guðmundsson.
(prentsmiðjueigandi).
Þeir er kynnu að vilja taka ó-
maga frá næstu fardögum af Akur-
eyrarbæ, geri svo vel að suúa sjcr til
bæjarstjórnarionar fyrir 1. apríl næst-
komandi með til boð sitt.
Akureyri 14. jan. 1884.
J. V Havsteen.
Rriðjudaginn, 4. dag marzmán.
verður aðalfundur hins eyfirzka Ábyrgð-
arfjelags haldinn á Akureyri. Fund-
urinn byrjar kl. 12 á hádegi.
Fjelagsstjórnin.
Miðvikudaginn 27. dag febrúarinán.
aðar á hádegi, verður á Akureyri
haldinn aðalfundur, síldarveiðafjelags-
ins „Eyfirðings". Fjelagsmenn eru beðnir
að sækja fund þennan vel.
Akureyri 12. janúar 1884.
Eggert Laxdal
Sföan f sumar hefir verið skilinn
eptir á veitingahúsi L. Jensens á Akur-
eyri, strigapoki með tóbaki í og bold-
angspartur og 1 vínflaska.
Eigendur þessara muna eru beðnir
að vitja þeirra sem fyrst, og borga
auglýsing þessa.
Seldar óskila kindur f Hrafna-
gilshrepp haustið 1883.
1 Hvítur lambhrútur ómarkaður með
svartan blett á vinstra eyra.
2 Hvítur geldingur með skemmt mark
sem ekkert er hægt að gera úr.
3 Hvít gimbur mark stýft fjöður fr.
h. sýlt í stúf vinstra.
Hver sein gefur sannað eignar
rjett sinn á lömbum þessum, má vitja
andvirðis þeirra að frá dregnum kostn-
aði, til undirskrifaðs.
Stokkahlöðum 4. des. 1883.
Svb. Þorsteinsson.
Ágætur beituselur á 40
aura pundiö fæst á Akureyri, hjá
Eggert Laxdal.
Óauglýstar gjafir og áheit til
hinnar nýbyggöu steinkirkju að Lunda-
brekku:
1878 Kr. aur.
Gjöf frá Stefáni sýslum. Thor-
arensen á Akureyri . 20, 00
— — Jóhannesi barnaskóla-
kennara Ilalldórsen sst. 2, 00
— — L. Jensen veitinga-
manni samast............ 6, 00
— — E. Möller verzlunar-
stjóra samast...........10, 00
— — Ólafi söðlasmið Sigurö-
syni samast............. 4, 00
— — Jónasi bónda Jónssyni
á Lundabrekku ... 5, 00
— — Bóthildi Hansdóttur á
Geirastöðum............. 1, 00
— — Ingjaldi Dbrm. Jóns-
syni á Mýri.............20, 00
188 1
Áheit frá fslendingi í Vestur-
heimi...................20, 00
dæmisögum Gfallerts. — Enn skömmu
áður enn hann lagðist banaleguna, safn-
aði hann til sín vinum sínum og kvaddi
pá hinsta sinni sönglegri kveðju, sem
hann lagði í helztu geisla sinnar skáld-
legu andagiptar, til þess, sem hann sagði,
að láta þá enn einu sinni heyra Bellman.
Hann söng þá heila nótt eins og andinn
inngaf um unaðsemdir lífs síns, hrósaði
mildi konungsins og þakkaði forsjóninni,
sem hafði látið hann fæðast meðal göf-
ugrar þjóðar í fögru landi. Seinast
kvaddi hann hvern einstakan tilheyranda
sinna með sjerstakri setning og tónum,
er lýstu eðli mannsins og sambandi
hans og skáldsins. í dögun beiddu vin-
irnir Bellman gráta.ndi, að hlífa sínu
veika brjósti, en hann svaraði þeim:
„Látum oss deyja sem vjer höfum lifað
— syngjandi“ —, tæmdi glasið og lauk
við sönginn. Eptir það söng hann ekki.
Einn af vinum hans, myndasmiðurinn
Sergell gróf mynd Bellmans á minnis-
pening á leiði hans. Nokkra stund ept-
ir lát Bellmans misskildu menn hann
eða gleymdu honum ; en með vaknandi
þjóðernistilfinningu lærðist mönnum að
að meta hann rjettar. Söngvar hans
endurlifnuðu, og sá dagur, er konungur
og þjóð reistu hina risavöxnu brjóstmynd
bans í dýragarðinum við Stokkhólm
(1829, 26. júlí), hefir síðan verið árlegur
hátíðisdagur.
Bellman var hár maður vexti og
grannvaxinn, fríður sýnum en nokkuð föl-
ur og magurleitur á síðari árum. Skraut-
maður var hann og fylgdi vel tízkunni.
Hann var góðlyndur og friðsamur, auðveld-
ursem barn, gjafmildur og tilfinninganæm-
ur, glaðlyndur var hann, en bjó þó
jafnan yfir djúpri ogall-sorglegri lífsskoð-
un, og má glöggt finna það á kvæðum
hans. Eiginlegur drykkumaður var hann
ekki; hann drakk aldrei annað enn góð
vín og var sjaldan ölvaður. — Hann
ritaði snotra rithönd og fjörugt mál
— stundum afbragðs-fagurt —. Hann
söng og ljek á hljóðfæri allra manna
bezt. og fylgði tónunum með fögrum og
hrífandi líkamshreyfingum (mimik). Hann
kunni þá undra-list, að herma eptir
hverskonar hljóðfærahljóraa, málýzkur,
málróma og önnur hljóð náttúrunnar;
þannig ljet hann menn þykjast heyra
viðkvæði (millispil) á flautu, horn, „vio-
lincell11 og trumbh; eða hann sat í ein-
hverjum afkima og Ijet heyrast sem
margir menn töluðu hver ofan í annan o.
s. frv. Sem skáld var hann eiginlega
náttúruskáld ; en þó hann tæki til yrk-
isefnis ómenntaða drykkjumenn og danz-
konur, þá lýsti hann því að eins í fai’i
þeirra, er samþýðst gat hinum fegurðar-