Fróði - 05.04.1886, Qupperneq 1

F r ó ð í
VII. Ár.
£. blað.
ODDEYBI, MÁNUDAGINN 5. APRÍL
IHHG.
13
14
15
Reyhjavík 10. febr. 1886.
Jarðarför landshöföingja. fað var
einhver hin fjölmennasta útför, er hjer
hefir fram farið, prátt fyrir hin miklu
vetrarþyngsli. Hún fór fiam 5. p. m.
Prestaskólaforstöðumaður síra Helgi
Hálfdánarson fiutti húskveðju, en í kirkj-
unni, er var tjölduð svörtu og ljósum
prýdd, töluðu peir síra Hallgrímur Sveins-
son dómkirkjuprestur, prestaskólakennari
síra f órhallur Bjarnarson og prófastur
síra fórarinn Böðvarsson.
Grafskrift hafði orkt síra Matthías
Jochumsson:
Hallar öld,
harðnar í ári,
liðin er sem ljós
lands vors prýði
BERGUR ÓLAESSON THORBERG.
laudshöftingi yfir tslandi
Hringið, hringið!
Hafinn er til grafar
Höfuðsmaður,
Hniginn sviplega.
Hringið, hringið!
Beri hljóðöldur
Ljúflings lát
Til landshorna.
Yerði Guðs vilji —
En voveiflega
Leyndist landssorg
Að luktum dyrum.
Meðan náklæði
Nístings-vetrar
JLabSji Pábsoii.
Eftir
Magdalenu Thoresen.
Labbi Pálsson var um tvítugt. Einn
góðan veðurdag lagði Labbi land undir
fót og fór frá Lyng í Norðlandi í Noregi
norður í Varðey; hann ætlaði að vita
hvort honum tækist ekki betur þar að
hafa ofan af fyrir sjer. Labbi var talinn
velfær maður, ekki eldri en hann var, og
kjarkur hans var enn óbilaður þrátt fyrir
kröggur og kotungslíf það, er hann hafði átt
við að búa. þareð litið var að heiman
haft, varð hann að labba mestan hluta
leiðar sirmar, sóttist honum leiðin seint
þar sem um fjöll var að fara og vegleys-
ur. Á ferðalagi þessu lenti honumsaman
við telpuanga á sextánda árinu, sem með
Hræðir þjóð,
Deyr höfðingi lands.
Verði Guðs vilji —
En vant er að sjá,
Nema sorg sæki
I sorgar spor;
Sjatnar árferði,
Sundrung er í landi,
Hraða mæríngar
A munvegu.
Hóf sig ungur
Eyrir hóf og snilli
Halur hauklegur
í höfuðsæti;
Yel bar sín völd
Og viturlega
Maður andega
Aðalborinn.
Eigi með stríðu
Nje stórræðum
Pjekk sjer frægðarorð
Hinn friðsæli;
En með mannúð
Og mildi sinni
Hertók hann allra
Hugarborgir.
Sýndi og sannlega
Sínu landi
Ást og rækt
Af öllum huga;
Elskaði hógværð,
Eigi hávaða,
Yar staðfastur
I stjórnarmálum.
veikum burðum var að staulast yfir holt
og urðir, fen og foræði og ætlaði sömu
leiðina og hann og í sarna skyni. þau
slógust i það, að verða samferða, þoldu
saman hrakninga og harðviðri, liungur og
vosbúð og fór að þykja vænt hvoru um
annað. Ilvorugt þeirra átti fegurðinni
fyrir að fara; en Labbi var sterkur, djarf-
mannlegur á velli og varð ekki uppnæmur
fy-ir hverjum væskliugi, það þótti henni
mikið tilkoma þar sem hún var svo ung
og óhörínuð og mesta mannfæla. Ilann
aftur á móti varð dálítið upp með sjer
yfir því, að eiga að halda hlífðarhendi
yfir henni, finna að hún þurfti hans for-
sjár við, og hefði því feginn brotið sig í
þúsund mola fyrir bana. þegar Labbi
Pálsson eg Anna litla komu norður í
Varðey, voru þau orðin á eítt sátt með þaði
Löngu fyr
En landið varði
Er nú autt
Oðlings sæti.
Fer falslaust
Um freðið hauður
Sorgarboð
Yið siklings dauða.
Hringið, hringið!
Kveði hljóðbárur
Sorgar-orð
Yfir svölu Fróni:
Far í Guðs friði
Við fagran orðstír,
Hógværi, hugljúfi
Höfðingi lands!
Aldrei er svo bjart
Yfir öðlingmanni,
Að eigi geti syit
Eins sviplega og nú.
Aldrei er svo svart
Yfir sorgar-ranni,
Að eigi geti birt
Fyrir eilífa trú!
„Sælir eru högvœrir, því þeir skulu
landið erfa“.
(Eftir „ísafold11).
islaudid og* árið 1S85.
(Niðurl.).
Landsmenn álíta vanalega kaup-
mannastjcttina sjer óviðkomandi, og um
leið alveg óþarft, að skoða málið Irá
hennar hlið, en þetta er misskilningur,
viðskifti bóndans og kaupmannsins eru
að verða samferða það sem eftir væri af
æfinni. Upp frá því Ijetu þau eitt yfir sig
ganga ; ef öðruhvoru innvannst einhverskild-
ingur var það jafnt beggja, eins og þau sultu
jafntþegar af skornum skamti var að skiíta
og heíði einhverjum dottið í hug, að
fara að leiða þeim fyrir sjónir, hversu
syndsamlegt líferni þeirra væri, að búa
svona saman, eins og tnaður og kona,
prestblessunarlaust, hefði þau í einfeldni
hjarta síns haldið það miklu meiri synd
að skilja. En það var nú ekki svo
sjerlega hætt við því, að neinn færi að
hneixlast á slíku í Varðey — þesskon-
ar var þar mjög vanalegt. Svona leiö
nö fyrsta árið og langt fram á það
næsta, þá kom það allt í einu upp úr
kaiinu, að Labbi og Auna litla áttu
þriggjavikna telpuanga sem var þeirra