Fróði - 19.05.1886, Síða 1

5. Iilad. ODDEYRI, MIÐYIKUDAGÍNH 19. MAÍ 1886.
49 | 50 51
lleiðvísur íhugi petta atriði vandlega áður en þeir menn láta sér nægja prjá skrifstofustjóra,
Ó klárinn minn stigðu nú lipurt og létt
og láttu nú sjá hvað pú bezt til átt.
Sko! nú er hann rokinn á rífandi sprett
reisandi faxprúðan makkan hátt.
Ur augunum funheita fjörið brennur
svofljótthann sem örgegnum loftið rennur.
Fljótt geysar hugur og hörð er reið
um harðvellisgrundir og sljettan mel.
Fyrst hleypi’ eg á stökk, svo skelli’ eg
á skeið,
— ó skelfing ber klárinn minn fótinn vel —
Mölin rýkur frá málmbryddum hófum
en mig gera taumarnir sáran í lófum.
Froðan úr vitum um brjóstið brýzt,
— blessaður klárinn minn skappungur
er; —
hreint eins og elding, sem hraðfara
skýzt,
eða haukinn léttfleyga yfir hann ber.
J>rúðelfdur skeiðspretti prýfur hann langa
péttvöxnu faxinu slær mér um vanga.
H.S. B.
14 o s t ii a d ii r 1 ií u
við
ráðgjafastjómiua í Beykjavík-
f>að hefir verið rætt meir, en ritað
um kostnaðarauka pann fyrir landsjóð,
sem stjórnarskrárfrumvarp alpingis 1885
mundi hafa í för með sér, en oss finst
pað harðla nauðsynlegt að gjaldpegnar
kjósa til alpingis á komanda sumri, pví,
ef peir kjósa pá menn, sem mundu fram-
fylgja frumvarpinu og öllu, sem af pví
leiðir, pá hafa peir par með játað, að
peir væru fúsir til að leggja á sig auka-
byrði pá, sem er beinlínis afleiðing af
kostnaðaraukanum. Oss hefir pví komið
til hugar að leiða athygli alpýðu að
pessari hlið málsins með þeim fáu línum
sem hér koma, og viljum þá fyrst telja
kostnað þann, sem að vorri ætlun verð-
ur beinlínis og óbeinlínis afleiðing af
frumvarpinu, en par næst draga það
frá, sem á að sparast við afnám ýmsra
embætta.
|>á eru fyrst laun landstjóra og par
með talin skrifstofukostnaður hans og
borðfé ; eg hefi nú heyrt ýmsar skoðanir
manna um petta; sumir hafa nefnt til
30,000 kr. aðrir 15,000 kr. og enn aðrir
upphæðir, sem liggja hér á milli. Vér
höfum látið oss koma til hugar, að pað
væri ekki ofmikið að ætla honum als til
launa og skrifstofukostnaðar 25,000 kr.
auk embættisbústaðar.
J>á koma ráðgjafar prír og sýnist
pað hæfilegt, að laun hvers peirra, séu
látin vera 8,000 kr, sem er talsvert
minna en laun ráðgjafanna í Danmörku.
J>á eru laun peirra embættismanna
og sýslunarmaqpa, sem skipaðir yrðu ráð-
gjöfunum til aðstoðar; vér byggjum á
pví, að eigi mundi nein þörf á stjórnar-
deildarstjórum, sem tíðkast í stjórnar-
ráðum margra annara landa, og mundu
L i) 11---------O" 7 xr~o" "
og prjá skrifara. Laun skrifstofustjóra
eru í Danmörku 4000 kr. eftir meðal-
tali hæsta og lægsta launastigs, og gæt-
um vér ekki álitið pað ósanngjarnt, að
skrifstofustjórarnir íslenzku hefðu sömu
laun, pví flestar lífsnauðsynjar eru fult
eins dýrar í Reykjavík og i Kaupmanna-
höfn. Laun stjórnarráðs „fullmektugs"
í Danmörku eru um 2,000 kr. að rneðal-
tali og ættu pá samskonar embættis-
menn í Reykjavík að hafa sömu laun
samkvæmt pví, sem nú var sagt. „Assi-
stent“ ætlum vér 1200 kr. laun og skrif-
ara 1000 kr., en pá er eftir kostnaður
til skriffæra, eldiviðar og ljósa og til
launa handa manni, sem sæi um stjórn-
arráðshúsið og væri boð jafnframt; penn-
an kostnað viljum vér telja 1000 kr. á
ári.
Samkvæmt framangreindu verður
kostnaðurinn pessi:
1. Handa landstjóranum . . . 25,000 kr.
2. Laun ráðgjafanna................ 24,000 —
3. — skrifstofustjóra........... 12,000 —•
4. — fullmektugra................... 6,000 —
5. — assistenta . . •............... 3,600 —
6. — skrifara....................... 3,000 —
7. Til skriffæra o s. frv. . . . 1,000 —
74,600 ki.
J>að væri nú vel farið, ef vér gætum.
látið lenda hér við; en nú er fyrst að-
gætandi, að ráðgjafar ef til vill yrðu
ekki langgæðir í embættum sínum, og
>\A 'Kvrv4"+i np'f.ln pit.t.livíið í p.ft.irlnnn
f*álsson.
eftir Magdálenu Thoresen.
(Niðurl.)
Þegar vetra tók og versna tók veðr-
átta leituðu þau skjóls undir báthrófi,
er )á þar á hvolfi og allur var af sjer
genginn og gliðnaður; Labbi dytíaði að
honuin það sem hann gat nieð torf-
hnausum, þangi og öðru sem til hlý-
inda gat orðið.
Hann fjekk líka við og við ýmis-
lcgt smávegis að gera ; þegar skamm-
degiö kom fór mönnum að renna reið-
in ; þegar hver átti nóg með að hugsa
um sig og sína og byrgja sig inni og
dúða sem bezt, að klær kuldans ekki
kreistu hold frá beinum, máttu menn ekki
vera að þvf, að amast við hjúagreyun-
um úti undir fjallinu, og lofuðu þeira
því að lifa í friði, það sein eftir var
vetrarins, lifa í friði íyrir inönnunum,
og berjast eins og þau gætu við hungr-
ið og hörkuna.
Garnið dó í skammdeginu og Labbi
gróf það niðri í fjöru. Um fjöruna tók
hann gröfina í glithvítum sandinum,
las „Faðir vor“ yfir líkinu og lagði það
í hana. Anna litla stóð hnípin og hágrát-
andi yfir gröfinni meðan Labbi hljóp
eftir stórum hellum upp í fellið, til
þess að leggja yfir litlu beinin sín svo að
þau ekki skoluðust buitu. Rjett á eítir
íór að íalla að, bylgjurnar þustu suð-
andi inn yfir sandinn, braut brimlöðr-
andi á hellunuin, stöldruðu dálítið við,
hlupu svo hrímíyssandi í hring með
ömurlegu ómlagi og sópuðu sandinum
yfir litla leiðið.
Loksins fór sóliu að láta sjá sig
aftur, og skein glaðlega yfir eyna, en
þá fóru aö ganga aftaka hvassviðri,
ofsastormar sem þyrluðu öldunum freyð-
andi eins og ílautum upp í fellið,
rifu þangið og þeyttu hnausunum af
bátnum hans Labba og þvoðu súðina,
hristu hann allan og skóku svo að
hrikti í hverju bandi, og gusuðu stór-
gusuin innundir hann og lömdu sjávar-
seltuna inu um allar glufur svo að alt
varð á floti og ýmist fjell inu og út
um allar gættir. Alt uin það lifðu
hjúin af, lifðu þótt ekki væri yfirlæti
þá þó ætíð saman. íJau vissu með sjer
og mundu, að þau hölðu vertð sæl
sainan, og tvær manneskjur sem lialda
trygðum og muna það livort um annað,
geta lengi og vel við það búið.
En þeim gafst ekki lengur tími
til þess, að freista þess. Presturirin