Suðri - 17.03.1883, Blaðsíða 3

23
austfjörðum; t. d. í Keyðarfirði og
Fáskrúðsfirði hefur þegar aflazt töluvert.
Menn hafa bæði þörf á góðum vetri
og góðum afla, því að allir voru mjög
illa við vetri búnir, enda þótt að gripa-
eign manna hafi mjög gengið saman
þetta ár. Flestir urðu að reita það,
sem þeir gátu af skepnum sínum í
kaupstaðarskuldirnar og hafa síðan
ekki getað lógað eins og þurfti heima,
og samt eru menn skuldugir enn, svo
ekki fer vel, ef feliir verður í vor.
Úr Austur-S/captafellssýslu, bréf
dags. 21. jan. þ. á : pað, sem af er
vetrinum, hefur verið allgóð tíð og má
kalla aö hvorki hafi írost komið að
verulegu ráði (mest 9 stig á Kéaumur)
né haldizt langa stund. En rigningar
hafa veiið fjarskalega miklar svo að
segja síðan í haust. Nú í tvo daga
helur snjóað hér dálítið. Eigi hefur
neitt komið enn hér 1 sýslu af sam-
skotunum frá Danmörku. En Eiríkur
Magnússon frá Englandi kom með
korntegundir á Djúpavog og var því
skipt niður á Suður-Múlasýslu og
Austur-Skaptafeilssýslu. En hingað
kom eigi neitt af peningum, þeim sem
hann lét eptir og ætlaðist til, að skipt
yrði á miiium þessara tveggja sýslna.
TJr Vestur-Skap tafellssýslu, bréf
dags. 23. febr. þ. a.; Fréttir eru
héðan fáar nema tíðin hefur verið góð
sem af vetrinum er, þó gerði hér um
næstliðin mánaðamót mikinn snjó;
varð þó að engu tjóni á íénaði, því
hann tók fljótt upp aptur, en nú síðan
góa byrjaði hefur verið mesti útsynn-
ingsofsi meö sujógangi. Nú er hann
genginn í landnorður og er svartur
bylur, hversu lengi sem hann varir.
Hér í Vestur-Skaptafellssýslu horfist
mjög illa á; mikið er hart manna á
milli, svo ef ekki fer að fiskast hér,
veit eg ekki hvar það lendir; einstöku
menn eru farnir að skera þessar sár-
fáu sauðkindur sér til lífs; þó verður
meira gert að því, ef ekki fiskast, eða
einhver óvænt hjálp kemur. Mikill
styrkur varð að gjafakorninu, sem
hingað kom, 150 tunnur í sýsluna,
sem var skipt jafnt á hreppana, 50
tunnur á hvern; en eigi geta menn
notið þess alls, því að um 55 tunnur
sitja úti í Vestmannaeyjum, sem ekki
hefur orðið náð fyrir leiðisleysi. Marg-
ar ástæður eru til þess harðæris. Fjár-
fellirinn næstliðið vor, unglambadauð-
inn undan því, sem eptir lifði, svo
margir gátu enga á í kvíum haft,
sumir 3, 6, 10 og þar um bil;
málnytan því mjög lítil næstliðið
sumar, skurður sárlítili og rétt
enginn hjá sumum; taðan hraktist,
svo kýr gera lítið gagn bjá almenningi,
kálgarðar brugðust almennt og sveitar-
þyngslin í frekasta lagi. Yfir höfuð
sé eg ekki hvar þetta lendir, ef sjór-
inn skyldi bregðast, og að endingu sé
eg ekki hverju menn eiga að svara í
sin opinberu gjöld 'hér eptir, þegar
engum hefur veitt af með að geta
staðið í skilum með þau að undanförnu.
Fjöldi manna vill nú af landi burt,
en þeim er það ómögulegt vegna efna-
leysis.
Úr Eangárvallasýslu, bréf undan
Eyjafjölium dags. 24. febr. þ. á.: Síð-
an í janúar hetir verið stirð tíð, ein-
lægir umhleypingar og snjókomur, en
þó frostlítið, mest 2 stig á Kóaumur.
Heilsufar manna fremur gott, nema
taugaveiki hefir stungið sér niður bér
og hvar, og á einum bæ hafa 3 dáið
úr henni. Mikil harðindi manna á
milli, svo sumir neyðast til að fara
að skera þessar fáu skepnur, sem af
stóðu harðindin í vor, Austur-Eyja-
fjallahreppi hafa verið veittar 15 tunn-
ur af korni', en þær eru suður í
Keykjavík og deyja aumingjarnir fyrir
því, því að ómögulegt er að ná til
þeirra um þennan tíma og í þessari
tíð, svo illa lítur út, ef skaparinn gef-
ur ekki enn bráðar björg af sjó; en
ekki er sjóveðurlegt nú sem stendur;
allir, sem sjó sækja í Vestmannaeyj-
um sitja enn kyrrir heima, því að
aldrei er fært út þangað.
Brjef úr Fljótshlíð 26. febr. f. á.:
J'orrinn var umhleypingasamur mjög
og þessa viku, sem af er góu, linnti
aldrei grenjandi útsynningsbyljum; 5
menn héðan úr sveitinni eru nú í
Keykjavíkurferð eptir gjafakorni, 9
tunnum, er sýslumaður hefir úíhlutað
þessari sveit; hræddur er eg um, að
mikið vanti á, að þær upp fylli þörfina.
Við skoðun, sem gerð var á flestum
heimilum, reyndust mörg alveg bjarg-
þrota, sumir hafa skorið fé sér til
bjargar. Menn fóru til sýslumanns og
báðu hann að skrifa meðmælisbréf, svo
2 eða 3 tunnur fengjust í viðbót, en
hann neitaði. Nýdáinn er Einar ís-
leifsson á Seljalandi, einhver inn merk-
asti skipasmiður, sem verið hefir hér
á landi.
í Arnessýslu var seinast þegar
fréttist hlaðfiski af hákal í f>orláks-
höfn, 30—60 bákalla á skip, svo menn
hlóðu af lifur. Á Eyrarbakka var
bezti afli af þorski; tvíréru menn og
fengu 40—60 í hlut á dag á lóð; apt-
ur fiskaðist ekkert af þorski hvorkí
í forlákshöfn né Loptsstöðum. Laug-
ardaginn 10. þ. m. fórst skip á Eyrar-
bakka í lendingu: drukknuðu 5 en 5
varð bjargað; formaður var Sigurður
Gamalíelsson.
Léon Gambetta.
(Niðurlag).
þ>egar á nýjársnótt flaug fregnin
um dauða Gambetta um allt Frakk-
land og um allan heim. Eins og kunn-
ugt er, eru Frakkar gleðimenn miklir,
en þennan nýjársdag varð lítið um fagn-
að á Frakklandi. í stórbæjunum hengdu
menn sorgarfána út um gluggana,
gengu þögulir í stórflokkum um göt-
urnar eða námu staðar á torgunum og
töluðu hljótt um fráfall ins mikla
manns. Óg atburðurinn fékk öllum,
er þjóðveldinu unna, ins mesta harms.
Grévy, þjóðveldisforsetinn, fékk engu
orði upp komið um stund, er hann
frétti látið; Clémenceau, skæðasti and-
1) Við fyrstu úthlutun gjafakorns-
ins í haust, mum sýslunefndin ekkert
hafa ætlað hreppnum, en þá hefði
hreppsbúum aö líkindum auðnazt að
ná því heim, hefðu þeir fengið nokkuð
þ>essar 15 tunnur munu hafa verið
úthlutaðar hreppnum í janúarmán., en
eptir því sem ráða má af bréfinu, hefir
það verið um seinan, því er ver, að
þessi hreppur mun ekki inn eini, sem
má sáran finna til skammsýni, van-
hyggni eöa úrskurðarleysis sumra
sýslunefndanna. Bitstjórinn.
vígismaður Gambetta í fulltrúadeild-
inni, mælti: «Hér þarf engra orða við,
ógiptan sjálf kemur að oss». Fjóð-
veldið kostaði útför Gambetta og var
hún in virðulegasta, er farið hefir
fram á Frakklandi í þeirra manna
minnum, er nú lifa. Svo máttí að orði
kveða, að allt Frakkland fylgdi honum
til grafar, og var þar slíkur múgur
manns saman kominn, að eins dæmi
er; menn af öllum stéttum og á öllum
aldri, vinir Gambetta og óvinir, stóðu
þar saman, einhuga í því, að þar væri
inn mesti maður þjóðveldisins færður
til grafar. J>ví að engum duldist það,
að þjóðveldið hefði beðið þann missi,
er sárastur var allra, og flokkarnir,
sem ef til vill standa andvígari hvorir
öðrum á Frakklandi en í nokkuru öðru
landi, tóku höndum saman yfir gröf
Gambetta, til að heiðra inn látua þjóð-
skörung. Svo var andlát hans svip-
legt og svo þótti öllum það mikill
gæfusviptir. það sem gerir þjóð að
einni heild, er ekki einungis sömu
hættir, sama tunga, heldnr og sömu
mikilmenni; og þegar þeirra missir við,
slær stundarlogni á daglegt stríð, úlf-
búð og hatur og menn finna, að þeir
strengír eru lostnir, er innst inni
tengja mann við mann og gera þá alla
að einni þjóð.
Heimsblaðið «Times» fer meðal
annars þessum orðum um lát Gam-
betta: «Af inum fáu stjórnvitringum
í Evrópu, er fram úr skara, var Gam-
betta merkastur, því að hann átti
framtíðina. I augum innar frakknesku
þjóðar stóð hann æ sem skörungurinu,
er bar þjóðveldið á örmum sér, því að
hann hafði skapað það og frelsað það.
Dauði hans, er allt of fljótt bar
að höndum, færir Evrópu úr jafnvæg-
inu, því að einn af inum táu stór-
mennum, er héldu henni þar, er fall-
inn frá. Til eru fleiri stórmenni en
hann, það er satt, en dauði hans rask-
ar jafnvæginu og framtíðin ein fær
leitt í ljós, hvernig Evrópu verður
aptur komið í það. Framtíð ins frakk-
neska þjóðveldis er á hverfanda hveli
og þjóðin er líkt stödd og skip á
reginhafi, er rokviðri skellur á. Enn
mun dauði hans eigi litið raska rás
viðburðanna í Evrópu. Hvort sem
hann var skarpskygn stjórnvitringur
eða ekki, þá var hann merkastur mað-
ur frakkneskur á sínum tíma og einn
af inum mestu mönnum aldarinnar.
Eigi að eins Frakkland, heldur allur
heimurinn er orðinn snauðari við þenn-
an mikla missi».
I æsku sinni og langt fram á full-
orðiusárin var Gambetta talinn allra
manna svæsnastur og þótti litt kunna
sér bóf. En með aldrinum stilltist
hann mjög. Snerust þá inir fyrri
flokksmenn hans gegn honum; þótti
þeim inn eini rétti vegur sá, að láta
flóð byltinganna kollvarpa öllu og skola
öllu burtu, svo reisa mætti nýtt mann-
félagsskipulag á rústum ins forna.
Gambetta sá fljótt, að byltingarnar
leiða að minnsta kosti í svipinn enga
blessun yfir þjóðirnar og hann vissi
það, að mannúð vorra tíma krefst þess
af stjórnvitringunum, að þeir geri þjóð-
irnar menntaðri og gæfusamari, en
reisi eigi storma þá, er þeir fái eigi
stýrt. Að hinu leytinu var hann bylt-
ingamönnum samdóma um, að flestu
inu forna þyrfti að kollvarpa; en hann
vildi gera það á allt annan hátt en
þeir. Hann taldi þá aðferðina hyggi-