Suðri - 09.02.1884, Blaðsíða 4

bæ, sem »Ingólfur > nefnist. En hvort
Jón Ólafsson eða aðrir hafa álitið pá
tilraun pess verða að láta hana prenta
er oss með öllu ókunnugt um. Vér
leyfum oss að efast um pað fyrst um
sinn. Enn er að nefnapetta Nellemanns-
hatnr, sem svo opt er getið um í «Sinis-
ter»-bréfunum 1»Morgunblaðinu »;pað er
vitanlega með öllu ósatt, að Nellemann
sé hataður hér á landi. Sumir eru
að geta pess til, að Jón hafi petta
Nellemannshatur til að viðra sig upp
við «Morgunblaðið», svo honum geflst
færi á að gefa óvinum sínum skell
nokkurn undir dulnefni í pví blaði.
pó vér séum pess fullvissir, að illt
sé að kenna gömlum Jóni að sitja
eins og vér viljum, pá skulum vér
vegna sóma pjóðarinnar ráða honum
til, að halda sér við «J>jóðólf» einan,
ef hann vill óvirða einhvern óvin sinn.
|>að sér ekki á «pjóðólfí» pó eitthvað
fleira pess konar slæðist par með. Um
pað má við hafa «heróps-sigurorð»
«J>jóðólfs» sjálfs: «J>að munar ekki
um einn blómurskepp í sláturtíðinni»!
Ritstj.
SVAR TIL „ÍSAFOLDAR“.
I 5. bl. «lsafoldar» p. á., sem út
konj 30. f. m. stendur: «J>að er merki-
legt, að Landshöfðingi skulihafa grip-
ið til inna útlendu hallærissamskota í
pessu skyni» o: til líknar ekkjum og
munaðarleysingjum eptir slciptapana
miklu hér syðra.
Af pví að pað var einmitt »Suðri»,
sem lét pað í ljósi (í 2. bl. 19. f. m.),
að vonandi væri að hreppsnefndirnar
í viðkomandi hreppum leituðu Lands-
höfðingjans um styrk af samskotafénu
og treysti pví, að Landshöfðinginn
mundi bregðast mannúðlega við peim
áskorunum, pá íinnst oss skylt að verja
pann málstað vorn.
Samskotin voru gefin «bágstöddum
íslendingum» og pá auðvitað einkan-
lega haft tillit til peirra, er eigi voru
sjálfbjarga eptir harðindin 1881—82,
pví pau voru í ferskustu minni, pegar
safnað var; en par með er engan veg-
inn sagt, að pað sé samkvæmt vilja og
ósk gefendanna, að engum skuli líkn-
að, hversu purfandi sem hann er og
hversu verðugur hjálparinnar sem hann
er, ef hann einungis er svo óheppinn
að geta ekki reiknað neyð sína frá ár-
unum 1881—82. Meining gefandanna
hefur auðvitað verið sú, að með sam-
skotunum skuli líkna öllum, sem í
sannleika purfa líknarinnar með og
eru hennar verðir, svo lengi sem pau
endast til. Og hér var in fyllsta og
ómótmœlanlegasta ástæða til að veita
styrk nauðulega stöddum ekkjum og
munaðarleysingjum eptir menn, sem
sýrulu slíkan dugnað og kjark í pví
að bjarga sér. J>að hefði verið ið ein-
strengislegasta dauðahald í bókstafinn,
ef Landshöfðinginn hefði ekki gripið
til samskotafjárins pegar svona stóð á,
og það hefði verið „merkilegt“, ef
hann hefði neitað um styrkinn nú,
af peirri ástæðu að mennirnir hefðu
ekki annaðhvort drukknað eða komizt
á vonarvöl 1881—82.
Ritstj.
Látnir menn.
'pórður prófastur Jónassen í Reyk-
holti dó eptir langan sjúkleik aðfaranótt
14. f. m. Hann var fæddur 23. apr.
1825, útskrifaður úr Reykjavíkurskóla
1847, síðan skrifari hjá Grími amt-
mannni og svo hjá stiptamtmönnun-
um Rosenörn og Trampe pangað til
hann vígðist að Lundi 1853. Möðru-
vallaklaustursbrauð fékk hann 1856
og Reykholt 1873. Prófastur var liann
í Rorgarfjarðarsýslu frá 1874 tildauða-
dags. Konu sína Margréti Olafssdótt-
ur (Thórarensen frá Hofi) var hann
fyrir löngu búinn að missa og sömu-
leiðis bæði börn sín, pilt og stúlku,
in efnilegustu, er dóu á æskuskeiði
fyrir innan tvítugt. J>órður pró-
fastur var að maklegleikum talinn
einhver merkasti prestur landsins.
Hann var frábærlega hjartnæmur
kennimaður, einstaklega skyldurækinn
í köllun sinni og í barnauppfræðingu
pótti hann engan líka eiga hér á landi.
Erú Jólianna Guðmundsen, kona
J>órðar kammeráðs Guðmundsen á
Litla-Hrauni. dó 17. des. f. á.
Theodór (J>órðarson háfirdómara)
Sveinbj'órnson, læknir í Silkiborg á
Jótlandi, dó 21. des. f. á. Hann var
fæddur að Nesi við Seltjörn 22. apr.
1841, útskrifaður úr Reykjavíkurskóla
1858 og tók embættispróf í læknis-
fræði við háskólann 1866. Arið eptir
settist hann að sem praktiserandi lækn-
ir í Silkiborg og bjó par síðan til
dauðadags.
Eröken Ingileif Benidictsen, and-
aðist hér í bænum 21. f. m. eptir miss-
irislegu. Hún var fædd 27. júlí 1861
og ið eina barn er á legg komst af
14 börnum ins mikla höfðingja Brynj-
ólfs sál. Benedictsen í Elatey ogfrúar
hans Herdísar, sem liingað fluttist
með pessu eina barni sínu eptir lát
manns síns fyrir 14 árum. Eröken
Ingileif var ið ástúðlegasta barn móð-
ur sinni, síkát og skemmtileg, vönduð
mær og góð. A einu missiri hafa
pannig látist 2 einkabörn af tveimur
höfðingjaættum Yesturlands, fröken
Ingileif og J>orvaldur Jónsson (Árna-
sonar 'bókavarðar og frúar hans Kat-
rínar J>orvaldsdóttur frá Hrappsey;
sbr. «Suðra» 1. árg. 19 bl. 13. okt.
83) og er slíkt mikið sorgarefni pó
tjónið sé sárast og ógleymanlegast
fyrir aldurhnígna foreldra.
Símon (Hannesson kaupmanns Stein-
grímssonar byskups) Jóhnsen kaup-
maður, vísikonsúll Svía og Norðmanna
andaðist 2. p. m. Hann fæddist 22.
maí 1848, byrjaði verzlun 1873 og
kvæntist sama ár fröken Inger Tærge-
sen; pau lijón eignuðust 2 börn sem
bæði voru dáin á undan föðurnum,
Hann varð konsúll 1879. Símon Jóhn-
sen var ástsælasta ljúfmenni, áreiðan-
legur og vandaður 1 viðskiptum,
skemmtilegur í umgengni og inn bezti
drengur.
H i 11 o g þ e 11 a.
Trú Valdimars Asmundarsonar.
Bæjarfógetinn á Akureyri hefur sýnt
oss pá velvild að senda oss pessa
skýrslu:
«Við fólkstal í Akureyrarsókn 1.
október 1880 hefur Valdimar Ás-
mundsson uppgefið cngin trúarbrögð
að hafa.
Rétt eptir fólkstalsskýrslunni */io 1880.
Skrifstofu bæjarfógeta á Akureyri,
10. janúar 1884.
St. Thorarensen.“
J>akkarávarj).
í tilefni af inum sorglegu skiptöp-
um, er urðu nóttina milli ins 6. og 7.
p. m., sem mörgum eru kunnug orð-
in og sumum munu verða helzt til
minnisstæð, finn eg inig knúða til að
votta lieiðursmanninum Jónasi Jóns-
syni á Melum í Melasveit mitt inni-
legt hjartans pakklæti fyrst og fremst
fyrir ina framliðnu, sem bárust að
landi nálægt heimili lians og sem hann
veitti móttöku eins og pað hefðu verið
skyldgetnir bræður hans og par næst
fyrir mig og aðra hér í plássi, er hann
hýsti menn fyrir um pær mundir, er
opt komu til lians í slæmu veðri og
illa til reika. Fyrir pessa hans alúð
og velgjörðir bæði við lífs og liðna
ber honum bæði heiður og ógleyman-
legt pakklæti; sjálf megna eg ekki að
launa honum, en eg bið hann, sem
öllu ræður bæði á himni og jörðu, að
launa honum af ríkdómi sinnar náðar
fyrir munaðarlausa ekkju.
Háteig 27. jan. 1884.
Guðrún Guðmundsdóttir.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Gestur Pálsson.
Útgefandi og prentari:
Einar J>órðarson.