Suðri - 22.04.1885, Blaðsíða 2

42
sem hann í seinm hluta greinar sinn-
ar bregður oss um ódugnað, og getur
pess til að fiskiveiðasampykkt okkar
sé sprottin af öfund yfir-aflabrögðum
dugmannanna.
J>ó að Jón geti pess ekki og vilji
ef til vill ekki kannast við pað, pá
veit hann eins vel og eg, að hér eru
til allt eins heiðarlegir afla- og dugn-
aðar-menn eins og sjálfur hann, sem
porað hafa að sitja við stjórn á sínum
skipum pó slezt hafi inn yfir borð-
stokkinn, og einmitt pessir ötulu sjó-
menn halda pví fram, engu síður en
hinir, að afnema porskaneta hrúkun í
Garðsjónum. pessum mönnum sum-
um hverjum mun og ekki vera ókunn-
ugt um aðfarir Jóns við afiabrögð, og
hefi eg ekki heyrt pá lofa svo mjög
veiðiskaparaðferð hans, að honum farist
að stæra sig mikið af henni í blöð-
unum.
Svo er að heyra sem Jón vilji síð-
ur leggja porskanet á grunnmið en á
djúpmiðum. petta er nú villkenning,
sem flestir munu undrast yfir, að
minnsta kosti er liún mínum skiln-
ingi ofvaxin. Jeg her ekki á móti
pví, að hezt mundi vera að friða líka
einstöku víkur fyrir porskanetum, svo
sem Vogahraun, Vatnsleysuvík og
Hafnarfjörð, en um fram allt ríður á
að hindra ekki göngu fiskjarins að
þeim miðum; pví hvaða gagn er að
pví að friða þau, ef fiskurinn fær eigi
að komast á pau? Að netin séu skað-
legri á grunninu, par sem straumlaust
er og pau pví aldrei færast úr stað af
straumum eða tapast, né heldur liggja
til lengdar óhirt full af fiski, án pess
fært sé að vitja um pau, að pau séu
par skaðlegri en á djúpinu, par sem
straumurinn fer með pau í ýmsar áttir
full af fiski, svo pau ef til vill sjást
ekki framar, pað er svo fjarstætt pví,
sem upplýsing og ótal dæmi hafa kennt
eptirtektarsömum sjómönnum í mörg
ár, að pað er undrunarefni að Jón
Ólafsson skuli hafa leyft að setja nafn
sitt undir pvílíka vitleysu, auk heldur
að telja sig höfund hennar. pað parf
ekki meira en meðal greind til að sjá,
að pað er hægra að hrekja fiskinn af
réttri leið meðan hann er á ferðinni
til hrygningarstaðanna, en að reka
hann af peim pegar hann er lagztur
par til að gjóta. porskinum mun, eins
og öllum öðrum dýrum, verá innrætt
foreldraást og sterk hvöt til að ala
önn fyrir afkvæmum sínum eptir gotið
og klekja peim upp. Menn liafa ótal
sögur og dagleg dæmi, sem sanna, hversu
torvelt pað er, að koma dýrum til að
yfirgefa afkvæmi sín, meðan pau eru
á æsku skeiði, og er full ástæða til að
halda, að porskurinn sé í pví líkur
hinum öðrurn dýrum jarðarinnar. |>að
er ekki von að Jón muni vel eptir
mannelskuhoðorðinu, ef hann hefur
enga hugmynd um foreldraástina; og
sýnir petta meðal annars í grein Jóns,
að «meira af vilja en mætti kvað
hann». pess er ekki til getandi, að
Jón vilji forðast að afla fiskjar svo
nærri landi, að sjá megi veiðiaðferð
hans af yztu annesjum, pví tæplega
tekst honum að vera fyrir utan sjón-
deildarhring peirra sjómanna, er sækja
afia sinn á sömu mið og hann.
J>að er svo sem auðvitað að niður-
hurður á grunnmið er hið eina áreiðan-
lega meðal til að spekja fisk á þeim;
á pað purfti Jón ekki að minna oss;
en eg skal minna hann á pað, að til
munu vera lög, þó gömul séu, sem hanna
að leggja net á Yogahraun. Nýjum
yfirvöldum kunna nú að þykja pessi
lög of gömul fyrir sig til að framfylgja
þeim, eins og netamerkjlaögin gömlu,
en varla rnundi Hilmar I’insen hafa
fótum troðið pau, pví hann var höfð-
ingi alls íslands en ekki Reykjavíkur
einnar.
J>að er pegar margsannað af reynsl-
unni, að porskanet pau, sem í Garð-
sjónum liggja og tapast full af íiski,
eru fiskigöngum vorum til hinnar
mestu tálmunar, og pví atvinnu al-
mennings til liins mesta tjöns, auk
pess sem porskaneta-útgerð hefur mörg-
um efnisbónda á kné komið í peninga-
legu tilliti.
Að finna sér pað til, að þeir, sem
í sýslunefnd sitja, séu ekki dugandi
sjómenn, er#alveg ástæðulaust, pegar
peir trúlega fylgja fram skoðunum
hinna greindustu og reyndustu fiski-
manna í sveitum sínuin. Ef enginn
mætti semja lög um fiskiveiðar nema
sjómenn sjálfir, pá gilti líklega ekki
úrskurður amtmannsins, fyrr en Jón
væri húinn að kenna honum sjó-
mennsku!
Ekki dettur mér í hug að svara
pví í grein Jóns Ólafsonar, sem liann
talar persónulega til |>. Egilssonar,
sem útgerðarmanns og fiskifræðings,
pví svo álít eg J>. Egilsson pennafæran
að hann vel geti mætt öðrum eins rit-
ara og Jóni, sem allt til pessa heíir
vart getað ritað læsilegan vigtarseðil.
Og pað má hann vita, að vér sunnan-
menn treystum því ekki, að hann sé
meiri íiskifræðingur, og pví síður
sanngjarnari 1 skoðunum sínum um
íiskiveiðar, en J>. Egilsson. J>etta
verður Jón að láta sér lynda fyrst um
sinn, pó honum kunni að pykja lítið
til pess koma síðan hann varð svo hátt
upp skrifaður hjá háyfirvölduin lands-
ins. Yilji hann fara lengra út 1 petta
mál, pá má hann húast við að
hann hrjóti hnotina til kjarnans.
Strandaringur.
Krossgaiiga.
Norsk saga eptir Kristian Elster.
íslenzU pýðing eptir B. G. B.
(Niðurl.)
Kolniðamyrkui' var á og færðin ill.
Salbjörg var að vísu ekki í efa um,
hvað hún ætti að gjöra, en pó gat
hún ekki að sér gert að hugsa margt,
pegar leið hennar lá fram lijá bæjum,
par sem allt virtist vera í kyrð og
spekt og ljós logaði í hverjum glugga
eða pegar hún gekk fram lijá fólki,
sem ekkert virtist ama að. Hún gat
ekki að sér gert að hugsa með sjálfri
sér: Enn pá getur pú snúið aptur;
enn pá getur pú séð pér og pínum
borgið, en hún kafaði samt áfram alla
leið til sýslumannsins.
J>ó hún væri þangað komin, var
ekki allt par með húið.
Hún gekk inn, en sýslumaður var
pví miður ekki heima. J>egar hún fór,
hugsaði hún, að enn ætti hún eptir
heila nótt að berjast við freistinguna,
en pó datt henni í hug, að allt gæti
lagazt á pessum tíma. Hún gisti á
næsta hæ, en ltomst strax að raun um
pað, að enginn er sá velkoniinn, sem
hefur eiuhverja sorg í för með sér.
Fólkið var alveg liissa, en enginn
spurði pó, hversvegna hún hefði farið
svo langa leið um petta leyrti. Börn-
in grúfðu sig inn í fullorðna fólkið,
lafhrædd við ókunnu konuna; pað var
heldur ekki að furða, pví liún var ná-
föl í andliti, tekin til augnanna og
kolsvört á brún og brá. Salbjörgu
sýndist jafnvel fullorðna fólkið vera
hálfsmeikt, pví pað vissi ekki, hvað
í pessu andliti lá, en fann pað var
eitthvað pungt og mikilvægt. Hvað
ætli fólkið segði, ef pað vissi, livað um
er að vera, hugsaði Salbjörg og sá 1
huganum svívirðing pá og fyrirlitn-
ingu, sem allir rnundu hafa framvegis
á sér og sínum.
Hún svaf ein sér í herhergi, en
fólkið í næsta herbergi heyrði að hún
var að gráta og biðjast fyrir alla nótt-
ina. Fólkið fór á fætur í býtið, en pá
var hún farin og nokkru seinna sá
pað, að hún kom frá sýslumannsbæn-
um oggekk upp dalinn. Áður en al-
hjart var orðið, vissi pað, að hún hafði
verið að ljósta upp morði um son sinn.
Með Salbjörgu fóru tveir menn til