Austri - 12.01.1885, Blaðsíða 1

18 8 5
ri
3*3
tr 3
& P' «2.
SL S
CTQ -
»—•
2. 3
o? o« 2
© CT* ®»
&* *3 7!
5*39
^ ö SS
2. 3* 2 S
í>
3
©
P »
f!
;' ^
1. árg. Seyðisfirði. imlmidag 12. janúar. j] > r. 29—30
337 338 j 339
Framkvæmd á lögnnuin „um skip-
un prestakalla44 27. fekr. 1880 m. fl.
f>egar prestakallalögin 27.
febr. 1880 komu út, þar sem
prestaköllum landsins var fækkað
frá því sem ábur var, úr nál. 170
í nál. 140, var, eptir því sem
framast sýndust ráÖ til, bætt úr
þeim tveimur vandkvæðum, sem
mörgum liafbi lengi risið bugur
við, að se&ja launafýsn prestanna
og afstýra nýjum. álögum á söfn-
uðina eða landssjóð. Reyndar
munu lög þessi hafa orbið mörg-
um ógeðfeld í íýrstu, bæði þeim
er enga samsteypu vildu, þeim
prestum, er frekastir voru í launa-
kröfunum, og þeim sem af eng-
um eyri mega sjá úr landssjóbi.
Yér ætlum þó að flestir mundu
bafa með tímanum getab fellt sig
aúö lög þessi í aðalatriðunum, ef
þeim hefbi verib eins lipurlega
og rækilega beitt, eins og til-
gangur þeirra var góbur. Fyrst
er þab, ab víba hefur verib dreg-
ib, framar en nokkur þörf virt-
ist á, ab steypa saman braubum,
þar sem prestakallalögin gjöra
svo ráb fyrir, og er óséb til hve
mikillar tafar þab verbur á því,
ab hin nýja skipun komist á, svo
sem t. d. í Vallaness-og Dverga-
steins prestaköllum í Suburmúla-
prófastsdæmi, Miklaholts-presta-
kalli í Snæfellsnessýslu, ab vér
ekki nefnurn braubakringluna
(hagldabranbib) í Dalasýslu, Stab-
arprestakall í Hrútafirbi og Mel-
stabarkall í Mibfirbi, úr því Stab-
arbakki losnabi, o. fi. o. fl. f>ar
sem nú aptur hafa verib stofnub
ný braub meb tillagi úr lands-
sjóbi og mörgum fátækari braub-
um veitt talsverb uppbót jáfnób-
um og þau hafa losnab, þá verb-
ur þab eigi smávegts halli sem
landssjóbur hefur libib vib þab,
er yfirvöldin hafa eigi sætt hverju
fyrsta tækifæri tii ab koma hinni
nýju braubaskipun á, og mun sá
dráttur geta meb tímanum skipt
rnörgum tugum þúsunda króna.
þ>ab sætir því undrun og fádæm-
um, ab stjörn landsins skuli enga
áherzlu eba abhald hafa fengib
í þessu efni af þingmönnum vor-
um á hinum 2 síbustu þingum,
og þab því heldur sem sumir
hafa getib þess til ab röggsemd-
arleysi landshöfbingja í þessu máli
væri sprottib af vorkunsemi vib
hinn háaldraba biskup vorn, sem,
eins og kunnugt er, hefur jafn-
an verib braubasamsteypunum
mótfallinn.
En abgjörbaleysib í fram-
kvæmd prestakallalaganna, 2 7.
febr. 1880, er eigi fólgib í þessu
einu. Lögin skipa svo fyrir, ab
tillögum frá prestaköllunum skuli,
þar sem því verbur vibkomib,
hagab þannig, ab afgjöld af kirkju-
jörbum verbi lögb til annara
brauba, sem uppbót eiga ab fá.
þab virbist meb öbrum orbum
vera svo ab skilja, ab í stab þess
ab borga frá hinum ríkari braub-
unum inn í landssjób, og úr lands-
sjóbi til hinna fátækari, þá skuli
TILEÆBIÐ.
(Lauslega snúið.)
(Framhald.)
„Ónei; fyrst ætla ég að sjáhann,
og síðan . . . lofa honum að
fara“.
„Heyrðu nú Anna“ sagði majór-
inn, „f>að er ekki vert að draga pað,
éoa eyða mörgum orðum um það. Eg
vil að pú eigir Hermann Edlich. þú
veizt að faðir hans heitinn, sem féll
við St. Privat, og ég vorum vinir og
samsveitungar í liðinu, og að við höfð-
um talað um pað að pið börnin okk-
ar, sem eruð hæði einbirni, skylduð
eigast. Herraaun hefur nú Verið um
tíma i París tii að mannast og verða
fullnuma. Hann erfir stóra pappírs-
gjörðar-smiðju eptir föðursystur sína
og er pví í alla staði jafnræði pitt“.
„Kannske hún vilji heldur Hein-
ert yfirdómara“ tók nú kona majórs-,
ins fram í, „pað er laglegur maður og
og par að auki ungur og kemst líklega
lengra með tímanum. Menn komast
fljótt fram í dómarastöðunni; pví hef-
ur verið breytt til batnaðar nú í séinni
tíð, svo er hamingjunni fyrir að pakka“.
„Svei, svei“, sagði Anna. „Hvað
á ég að gjöra með lögfræðmg? Hve-
nær geta clómarar skipt sér af kon-
nunum sinum? þeir purfa allt af að
standa í pessum pjófnaðarmálum; vont
hefur pað verið en verra verður pað,
nú pegar sameignarmennirnir bætast
við. En við erum lika ef til vill að
búa okkur til áhyggjur að orsakalausu
pað er mjög líklegt að Hermann Ed-
licu só á leiðinni til föðursystur sinn- j
ar og komi svo snöggvast við hjá okk- j
ur til að segja okkur frá pví, að hann
sé trúlofaður“.
„Hvaða pvaður“ sagði majórinn,
„en vilji hann pig ekki, pá er svo sem
sjálfsagt að ég neyði hann ekki til að
eiga pig“.
„Eg held Anna fari pessti eigi
svo fjarri“ sagði móðir hennar „pú
veizt að hann hefur ætíð forðast að
minnast á giptinguna í bréfum sín-
um, , bæði til föðursystur sinnar og
pin“.
„Já', en ég skrifaði honum pó til“
sagði majórinn „og sagöi honnm frá
umtali föður hans ogmín“.
„Ertu búinn að skrifa honum til
um pað ?“ mælti Anna.
„Hann skrifaði mér aptur og
sagðist koma við hjá okkur, pegar
hann kæmi fá Paris“.
Anna varð ólundarleg. Majórinn
tók kaskettið sitt og gekk út, en kona
hans sagði: „Eg pekki ekki penna