Austri - 19.03.1884, Blaðsíða 1

ú I
° §
® a
a-.S
i I
§-g
I
"< co .
3
M
«o
bo >0
o .
tz o
^ co
# •
Ih .V.
'rt ^
ðG
2? !æ
bc —: S
3 g rt
—• œ
. a
■x ® 3
■<* ► 8
I é Ö
3 3 «e>
t3 “
r< ®
sSi
Austri
1884. •
” E
2. s
Z &
P
o o
i-
CT P9'
c: r4
CR jr*
ð 2
O-
<*
0Q ••
P g
J - 3
2. ö
o -• *
pr ^ Þ>
»• g" s
‘S. § 3
3 i
? í§ J
i. árg. / Seyðisfirfti, miðvikudag 19. marz. Nr. 7.
73 74 1 75
Landbúnaðarlagamálið.
(Framh.) Árið 1881 lagði stjórnin
enn á nýjan leik fyrir alþing frum-
varp til laga pessara, en í hinni sömu
mynd og áður nfl. landhúnaðarlög í
heild sinni. Var frumvarpið pá lagt
fyrir neðri deild. Nefndin, sem deildin
kaus í málið, reyndi nú til að gjöra
hvorum tveggju til geðs, bæði stjórn-
inni og efri deild, með pví, að gjöra
nokkurskonar samsteypu úr frumvarpi
stjórnarinnar og .frumv. efri deildar-
innar frá 1879. l>essi samsteypa var
í heild sinni rædd í neðri deild, en
pá var pingtíma svo hallað, að málið
gat eigi komið til meðferðar í efri deild
og varð pannig enn eigi útrætt á pví
pingi!
Síðasta alping 1883 fékknúland-
húnaðarlagamálið til meðferðar af
nýju frá stjórninni, og var frumvarpið
nú lagt fyrir efri deild, að mestu leyti
sniðið eptir frumvarpi 'pví, er neðri
deildin hafði samið 1881. Munu menn
nú almennt hafa vonað, að til skarar
mundi skríða með petta áríðandi mál,
sem svo lengi hafði verið í undirbún-
ingi, og eptir að hafa gengið gegnum
svo marga hreinsunareldana: embættis-
mannanefndina 1839—1841, nefndina,
er sett var 1845, nefndina 1865 til
1869, konunglegu nefndina 1870 til
1877, stjórnarfrumvarp 1879, — efri
deild alpingis sama ár, — stjórnar-
frumvarp 1881, — neðri deild alpingis
sama ár, og loks stjórnar-frumvarpið
1883. En hvað skeður nú á alpinginu
síðasta?
Nú var af nýju kosin 5 manna
nefnd í efri deild, og lauk hún starfa
sínum á tiltölulega stuttum tíma, enda
voru 3 peirra hinir sömu og 1879.
Kemur nefnd pessi 21. júlí með
„frumvarp til laga um bygging, ábúð
og úttekt jarða“, og hefir fellt úr
stjórnarfrumvarpinu eigi færri en 10
kafla, en heldur aðeins hinum 2, er
efri deildin hafði sampykkt 1879. Á-
stæður nefndarinnar fyrir pessum
gjörðum sínum eru ærið langar, og
sjálfsagt djúpsettar; en pað, sem oss
virðist sér í lagi hafa ráðið fyrir nið-
urlögum pessara 10 burtfelldu kafla,
er „liið stórkostlega og ískyggilega
laga-afnám (Derogation), sem haldið
er fram í 117 gr. stjórnarfrumvarps-
ins“. Eptir lögskipaða meðferð á al-
pingi í báðum deildum, varð pá petta
lagafrumvarp afgreitt og sampykkt af
pinginu, og vantar eigi annað til að
verða lög en staðfesting konungs.
fetta er nú orðinn árangurinn af
hartnær 45 ára útistöðu með landbún-
aðarlög vor; pau lög er pjóðin gjörði
sér svo miklar og góðar vonir um, að
mundi ráða verulega bót á pví óhag-
ræði, sem leiðir af pví, að hafa laga-
ákvarðanirnar svo sundurlausar, að
leita verður að sinni ákvörðun í hverri
skræðunni, ýmist í Jóns lagabók, ým-
ist í nýrri og eldri tilskipunum eða
konungsbréfum o. fl. og sem margar
samsvara eigi pörfum tímans; — J>essi
lög, sem stjórnip hefir vissulega gjört
sér mikið far um, að gætu náð gildi,
og sem hafa kostað pjóðina ærið fé,
pau verða nú eptir frumvarpi alping.
1883 ekki lengur „landbúnaðarlög“,
ekki einusinni að nafninu, og ef pau
skyldu ná staðfestingu, girða pau fyrir
að nokkur lög geti fyrst um sinn
komið út á voru landi, sem geti kall-
ast landbúnaðarlög. J>að er annars
eptirtektavert, að sá andi, sem virðist
hafa ráðið mestu í tilbúningi pessa
YIRKISFAÍíGrARIíIIl.
(Eptir J. L. JS u n e b e r g.)
(Niðurl.) „Eptir stundarkorn sagði hann.
„slikt hefur þú aldrei séð; einu sinni varstu
á brjósti, og þá hefðir þú getað séð það, en
þá gátu augu þín eigi greint slíkt. Bölvun
hvíli yfir þeim manni, sem sleit þig af móður-
brjóstinu; hjálpaðu mér drengur til að bölva
honum“. Og ég nefndi mann þann, sem mér
var kennt að formæla; „bölvaður veri faðir
minn“, sagði ég, „ræninginn, morðinginn,
morðbrennuþrællinn“; þá tók svarti maðurinn
um hálsinn á mér og ætlaði að kyrkja mig.
„Biddu fyrir honum föður þínum“ sagðihann
„morðingjanum, ræningjanum, morðbrennu-
manninum“.
„Ég varð hræddur, herra lögrnaður og
vildi slíta mig lausan, en þá stóð hann upp
tók mig í fang sér og þrýsti mér að sér; en
það gjörði hann eigi í reiði, og það er hín
aælasta stund, sem ég hef átt í heiminum
meðan ég sat þarna á handlegg hans bent-’
hann aptur í kring um sig og sagði : „Menn
hafa rænt þig fleiru en þessu; þú hefir át*'
móður, þú sem aðrir; hvar er húnnú? pegar
vetrar að fölnar ströndin og vötnin leggja,
en móðurhjartað hefði reynzt þér heitt fram í
dauðann”. Eg fór að gráta; það var i fyrsta
sinn að nokkur hafði talað þýðlega til min.
Og svarti maðurinn sagði enn: „Mat hefur
þú fengið í heiminum en eigi ást, högg og
ávitur en eigi uppfræðslu. pér hefur verið
kennt að bölva föður þínum og virða þann,
sem akar sundur hjarta móður þinnar. Viltu
liefnd?“ Herra lögmaður, má ég nú hætta?".
„Ertu þreyttur?” sagði gamli maðurinn
og hló við áhyggjusamlega; „hvíldu þig þá,
ég skal hjálpa þér”.
„Sömu nótt flúði hefndarandinn af eiðinu
því hann var hræddur um að sér mundi verða
náð, og sömu nótt sat hann á upp hæsta höfð-
annm við vatnið, og horfði ofan yfir bæinn
hans afa þíns, og hann sofnaði eigi fyr, en
haim sá bæinn loga í björtu báli”.
„Og hver kveikti í bænum ?“ spurði ung-
lingurinn.
„Bæinn“ sagði gamalmennið „brennditíu
vetra gamall drengur, sonur morðbrennumanns
eins“.
„Já, ég“ sagði pilturinn í leiðslu. — Nú
varð löng þögn í klefanum.
„pannig varð auðmaðurinn, ölmusumað-
2o
ur“ sagði dómarinn loksins, en hvernig hann
komst úr eldinum veit enginn“.
„Jú” sagði unglingurinn „sá, sem gleymdi
hefndinni, þegar hann sá hvítu hærurnar
hans”.
Riddara-heit.
(Þýtt.)
Sagan getur fárra stjórnenda jafn merkra
og Karls tólfta, því eins og Tordenskjold vag
hinn síðasti víkingur, eins var Karl tólfti hinn
seinasti riddari á Norðurlöndum, hinn síðasti
sem háði herferðir, ekki til þess að keppa að
vissu takmarki, heldur til að fullnægja löngun
sinni til hernaðar. Hans dæmafáa hroysti, og
og hinar ágætu sigurvinningar, sýndu enga
stjórnkænsku. Klettarnir í Noregi, lieiðarnar
á Pólverjalandi og háslétturnar á Rússlandi
rjóðruðust blóði hinna vöskustu drengja, en
engum var ljós ætlun Karls tólfta og stjórn-
vitringar Norðurálfunnar brutu heilann um>
vegna hvers hann heföist þetta að, eða léti
hitt ógjört; þeir hinir hyggnu menn gátu
ekki hugsað sér að konungurinn hefði annað
takmark en þeir, en í augum Karls tólfta var