Austri - 30.01.1885, Blaðsíða 1

18 85.
2. árg.
Seyðisfirði, föstudag 80. janúar.
Nr. 2
rÓSTSKIPAFERÐlRNAR.
JTIptir áskorun í 22. tölnbl. „Anstra11
í ritgjörð um strandsiglingarnar,
höfðum vér heitið lesendum blaðs vors
pví, að láta álit vort uppi um strand-
siglinga- og gufuskipamálið; nú fer
einnig sá tími í hönd, að pjóðin verð-
ur að íhuga petta mál alvarlega, áður
en fulltrúar hennar setjast á þing á
sumri komandi; skulum vér pví í
stuttu máli gjöra grein fyrir áliti voru
á pessu máli.
J*að vantar ekki, að opt hefur
verið minn?t á mál petta i blöðunum,
auk alls pess, sem hefur verið skraf-
að og skeggrætt um pað. .En pað
sem optast hefur verið að slikum
blaðagreinum er pað, að mönnum hef-
ur svo mjög hætt við að skoða petta
mál fremur frá sjónarsviði einstakra
manna, sveita, héraða eða fjórðunga,
en ekki eins haft gagn og pörf lands
og pjóðar í heild sinni fyrir augunum;
petta hefur jafnframt hvergi komið ljós-
ara fram en á sjálfu alpingi.
Fyrst af öllu verðum vér að líta
á tilhögun gufuskipafélaganna sem
\ 1 a n d s m á 1, og að tilgangur peirra
er sá, að setja petta aískekkta land
í sem skjótast og tíðast samband við
pau lönd hins menntaða heims, er
næst oss liggja, og pá um leið greiða
fyrir sambandi og samvinnu kinnar
æðstu innlendu stjórnar í Reykjavík
og yfirstjórnar Islands í Danmörku.
1 annan stað er tilgangurinn með
gufuskipaferðunum (strandsiglingun-
um) sá, að koma héruðum landsins,
sem eru svo strjál og sundurleit, í
nánara samband innbyrðis. og gjöra
samlíf landsmanna og viðskipti í and-
legu og líkamlegu tilliti greiðari.
þegar um hið f'yrra atriði er að
ræða, pá munu allir vera samdóma
um, að Reykjavík sé sjálfkjörin aðal-
stöð gufuskipanna, eða póstskipanna,
enda höfum vér ekki að ásaka pingið,
stjórnina eða gufuskipafélagið danska
um pað, að Reykjavík liafi orðið út-
undan hjá peim, par sem „póstgufu-
skipin“ ganga eigi minna en 7 ferðir á ári
beinlínis milli Reykjavíkur og Kaup-
mannahafnar. Og pess utan fær hún
sinn part af pessum 5 strandferðum
um sumartimann, sbr. áætlunina frá
í f'yrra.
Um hið siðara atriðið, strand-
siglingarnar, munu skoðanir manna
vera margbreyttari, og margir óánægðir
með tilhögun peirra; en pessi óánægja
er fólgin í tvennu. Fyrst í pvi, að
mönnum pj'kja komur skipsins á helztu
kauptún landsins ot fáar og viðstöð-
urnar par of stuttar. í öðru lagi í
pví að mönnum kemur eigi saman um,
hvar skipin eigi helzt að koma, og
hvar að mætast o. s. frv. I pessu
efni, vill nálega að segja, sinn hvað,
hver vill skara eld að sinni köku, á
annara kostnað, og par er komin hin
smámunalega „hreppapólitík11.
Óllum framfaravinum mun koma
saman um að æskilegt sé að hata
strandferðirnar sem flestar. Nú er
varla hægt að byrja pær fyr enn gjört
hefur verið, en hitt mun fáum geta
skilizt að pær purfi að hætta jafn-
snemma og að undanförnu, eða í lok
sept. mán. Yér ætlum að strand-
í'erðirnar ættu að haldast, allar 7 ferð-
iifiar, árið út, pó pannig að skipin á
2 síðustu ferðunum kæmi við að eins
á einum stað á hverju aðalhorni lands-
ins, sunnan, vestan, norðan og aust-
anlands. Astæður fyrir pví eru pess-
ar: 1. pá eru litlar eða engar skipa-
ferðir aðrar, til landsins eða f'rá pví.
2. pá er einatt ógreiðast umferðar fyrir
landpóstana, sökum rigninga og bleytu-
veðra sunnan og austan, en snjór ný-
fallinn á jörð og gaddur óheldur vest-
an og norðan. 3. pá er ávallt hafis-
laust umhverfis landið. 4. segir oss
svo hugur um, að ef endurskoðun
T I L R Æ Ð IB.
(Lauslega snúið.)
(Framhald.)
„Anna renndi Rinarvíni á 3 glös
og bauð Edlich og móður sinni, en
um leið og Edlich tók glasið sagði
hánn eitthvað við Önnu; hún brosti,
x
og pau hringdu glösunuin.
þegar Heinert kom, spurði kona
majórsins hann oíurvingjarnlega.
„Yiljið pér eigi, herra yfirdómari,
drekka með okkur eitt glas í pessum
hita ?“
„Nei“ svaraði Heinert í bytrum
róm. „Eg hef annað að gjöra en
drekka vín“.
„Já“ sagði Anna „pér hafið svo
annríkt með að vona“.
„það er satt; ég vona ég hafi
fundið stórglæpamann“.
„Gjörið okkur grein fyrir pví“
sagði Anna liálfhrædd.
„Eg fékk i dag skipun frá lög-
reglustjórninni í Berlinni um að hafa
upp á yngra bróður Dr. Nobilings;
bréfinu fylgdi mynd af honum“.
„Haldið pér að pér hafið fundið
hann?“ spurði kona majórsins".
„Já, ég er búinn að finna hann“
svaraði yfirdómarinn.
„Eg óska yður til hamingju“
sagði Anna með glettnissvip.
„Hvar hafið pér fundið hann?“
spurði móðir hennar.
„Hérna í garðinum“.
„Guð minn góður“ kallaði kona
majórsins upp yfir sig, „pér gjörið
mig dauðhrædda. Hvar er hann?“
„Hann situr parna“ sagði Hein-
ert, og benti um leið á Edlich. „J>essi
maður læzt heita Hermann Edlich“.
Edlicli skellihló og sagði:
„Hitinn hefur víst haft einhver
undarleg áhrif á heilann á yður, herra
yfirdómari“.
„Eg f'er eptir myndinni, og að
öðru leyti afbið ég allar atliugagemdir
um heilann í mér. I nafni laganna
leyfi ég mér að taka yður fastan".
„Taka mig f'astan“ sagði Edlich,
„Marga vitleysuna hef ég pekkt hjá
prússneskum embættismönnum, en pessi
sker pó sannarlega upp úr“.
„jpessi inóðgunaryrði ein við yfir-
völdin eru nægileg til pess að pér
sætið hegningu fyrir pau. þér verðið
pegar í stað að koma með mér“.
„Er yður petta full alvara, herra
yfirdómari?" tók kona majórsins nú
fram í.
„Full alvara“ svaraði yfirdómar-
inn „og pykir mér eitt leiðinlegt í
pessn máli, að liann er tekinn í pessu
húsi“.
Anna hljóp nú allt í einu burt
til að sækja föður sinn, on henni til